Είναι πρωί και η σκηνή εξελίσσεται μέσα στο λεωφορείο, που είναι ασφυκτικά γεμάτο, με επιβάτες που παρφουμαρισμένοι πάνε στις δουλειές τους!
- Άνοιξε κυρά μου το παράθυρο, θα σκάσουμε εδώ μέσα!
- (το ανοίγει και αμέσως το ξανακλείνει) Είμαι κρυωμένη, δεν μπορώ, μου χτυπά πάνω μου!
- Και τι θα γίνει, εμείς θα πρέπει να σκάσουμε. Άμα είσαι άρρωστη, να πας με ταξί!
Και ενώ οι δύο κυρίες, είναι έτοιμες να μαλλιοτραβηχτούν, ακούγεται στο βάθος πίσω, ο «υπεράνω» δικηγόρος:
- Σταμάτα επιτέλους! Πρωί-πρωί εσένα έχουμε όρεξη ν’ ακούμε!?
- Γύρευε τη δουλειά σου εσύ πολύξερε! …. - Άντε από ‘δω, γλωσσού! ….
- Ντροπή ησυχάστε …. λέει κάποια ηλικιωμένη! …. Έχει δίκιο ο κύριος! …. Δε θα πει στην άρρωστη να ψοφήσει, αυτή άμα δεν αντέχει τα λεωφορεία, να παίρνει ταξί! … Κάθε μέρα, σα σαρδέλες πάμε στη δουλειά μας, γιατί αυτό το ρημάδι το Κράτος, δε βάζει κανένα λεωφορείο παραπάνω! … αρχίζει και συμμετέχει πλέον όλος ο θίασος!
…… και το μπίρι-μπίρι της «καθημερινής» παράστασης συνεχίστηκε, μέχρι που η πρωταγωνίστρια κατέβηκε, αποκαλώντας τον συμπρωταγωνιστή της «κύριο» (αλλά στην καθομιλουμένη) και αυτός –ο «κύριος»- κοντεύοντας να πεταχτεί έξω από το (κλειστό) παράθυρο, απαντούσε : «να σε χαίρεται ο άντρας σου μωρή»!
Η σκηνή θα ήταν γραφική και ίσως απολαυστική, αν ήταν ένα μεμονωμένο – μη συνηθισμένο γεγονός. Όμως όλο και πιο συχνά, συναντάς τέτοιες καταστάσεις … «καθημερινής τρέλας». Όλοι δείχνουν να είναι τσιτωμένοι για καυγά, κάπου να εκτονωθούν!
Το βλέπεις στο βλέμμα του ντελιβερά ή του μοτοσικλετιστή, που ενώ κινείται ανάποδα στο μονόδρομο, σε κοιτά .... προκαταβολικά, με ύφος που ξεκάθαρα λέει : «γιατί έχεις πρόβλημα μεγάλε»!
Το βλέπεις στον ταξιτζή ή τον επαγγελματία οδηγό, που διπλοπαρκάρει όπου βρει ή κοκαλώνει μπροστά σε οποιονδήποτε στο πεζοδρόμιο κουνήσει το χέρι του και την ώρα που εσύ στριμώχνεσαι να περάσεις δίπλα του, σε κοιτά με εκείνο το βλέμμα (της ήρεμης υπεροχής) του Τζέισον Στέιθαμ ... «προχώρα και μη μιλάς»!
Το βλέπεις όμως παντού και στις συναλλαγές σου, ακόμα και στις συζητήσεις μεταξύ γνωστών και φίλων. Εύκολα ανεβαίνει η ένταση, η παρεξήγηση είναι εύκολη, κανείς δεν προσέχει τι λέει ο άλλος, αλλά μοιάζει μόνο …. σαν να κοιτά, αν αυτά που λες, ταιριάζουν με τα δικά του «κείμενα»!
Τα πράγματα δυστυχώς ξεφεύγουν επικίνδυνα! Θυμάμαι και λυπάμαι, εκείνες τις αλήστου μνήμης εποχές, με τα γαλάζια και τα πράσινα καφενεία, τότε που οικογένειες διαλύονταν και αδέλφια δεν μιλιόντουσαν, για τα «κομματικά»!
Δεν πίστευα ότι, μετά από 30 χρόνια, μπορεί να ξαναζήσουμε τέτοιες εποχές!
Και ακόμα δυστυχώς, έχουμε πολύ δρόμο (με εύφλεκτο υλικό) για να φουντώσουν τα πάθη, η οργή και η ένταση!!
Ανησυχώ, όχι τόσο (και μόνο) για αυτά που, οι άλλοι, μας προορίζουν, αλλά πολύ περισσότερο, γι’ αυτά που ΕΜΕΙΣ είμαστε ικανοί, να ΜΑΣ κάνουμε !!