Από το Νοέμβριο του 2011, όταν ο Αντώνης Σαμαράς προχώρησε στη μεγάλη πολιτική του μεταστροφή υπέρ του μνημονίου, ο Γιώργος Τράγκας ξιφουλκούσε από το ραδιόφωνο καθημερινά εναντίον του με πλήθος λεκτικών προσδιορισμών.
Το καλοκαίρι του 2014 αποχαιρετά το κοινό με το ίδιο tempo και ξαφνικά από Σεπτέμβριο, λες και πρόκειται για άλλο δημοσιογράφο, αρχίζει να ασχολείται με το ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτή την ολιγόμηνη περίοδο ήταν λες και δεν είχε μιλήσει ποτέ εναντίον του Σαμαρά. Παράλληλα κλιμάκωνε τη ρητορική του εναντίον της Κουμουνδούρου και του Τσίπρα.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τους «γερμανομαντούρο»; Τον «Τσάβες»; Το «μπαλόνι» (Καμμένος); Τους επικίνδυνους και άπειρους μαρξιστές - λενινιστές;
Αν ο Αντώνης Σαμάρας ήταν η μία όψη του προεκλογικού επιχειρηθέντος πολιτικού διχασμού, η έτερη ήταν σίγουρα ο Τράγκας.
Ταυτόχρονα ενώ έσπερνε διχασμό, τον ενοχλούσαν οι αντιδράσεις. Σαφέστατα οι ύβρεις που του απέδιδαν μαζί με τις κατάρες είναι καταδικαστέες ενώ παράλληλα προδίδουν το επίπεδο ενός λαού που δεν έχει μάθει να επιχειρηματολογεί και να αντιπαρατίθεται, ωστόσο με την προκλητική του ρητορική πήγαινε γυρεύοντας διότι κανείς δεν αρνείται σε κανένα να λέει ότι επιθυμεί.
Ενδεχομένως με ένα ήπιο ύφος να κατόρθωνε πολύ περισσότερα.
Ωστόσο και ο Τράγκας αφού διαπίστωσε πως η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, από Παρασκευή σε Δευτέρα τα ξέχασε όλα. Πάνε και οι γερμανομαντούρο, και οι Κορυσχάδες, κι ο Λένιν με τον Τρότσκι. Από το διχασμό περάσαμε στο «να μη σφαχθούμε μεταξύ μας αδέρφια τη Δευτέρα», «να είμαστε ενωμένοι όλοι μαζί» κτλ.
Μετά εξαφανίστηκε, ασθενής όπως είπε, επί διήμερο κι επανήλθε Παρασκευή στο ίδιο νέο ενωτικό τόνο.
Παρά την πολεμική ατμόσφαιρα οι «γερμανομαντούρο» επικράτησαν...