Η 26η Ιανουαρίου του 2014 θα πρέπει να γραφτεί στην ιστορία καθώς επίσημα πλέον βγαίνουν οι κούρδοι αμυνόμενοι του Κομπάνε και δηλώνουν ότι η μάχη τελείωσε.
Ένας θρίαμβος, ένα νέο Στάλινγκραντ που κατακτήθηκε όπως εκείνο. Σπίτι σπίτι, πόρτα πόρτα, δρόμο δρόμο.
Μητέρες, πατέρες, παιδιά, ερωτευμένα ζευγάρια, υπερήλικες... Όλους και όλα τα είδαμε να μάχονται στο Κομπάνε με όπλα μεγαλύτερα σε ηλικία από τους ίδιους.
Ηρωικά κορίτσια που δεν παραδόθηκαν στον εξτρεμιστή εχθρό αλλά με θάρρος αναβίωσαν το δικό τους Κούγκι.
Όλοι αυτοί έδωσαν έναν σπουδαίο αγώνα. Δυστυχώς όχι αλώβητοι. 700 άνθρωποι έπεσαν πάνω στη μάχη. Πέρασαν ως ήρωες της ελευθερίας στο πάνθεον της ιστορίας.
Η πόλη τελικά δεν έπεσε. Την κρίσιμη στιγμή οι αμυνόμενοι βρήκαν τα ψυχικά αποθέματα, κράτησαν, άντεξαν και βγήκαν στην αντεπίθεση κερδίζοντας πόντο πόντο τη μεγάλη τους νίκη.
Ανάμεσα στους αμυνόμενους βρέθηκαν και αρκετοί ξένοι. Μέσα σε αυτούς και ένας Ελληνας για να ξεπλύνει την ντροπή της σημερινής Ελλάδας η οποία στα τέλη του 2012 πρόδωσε μια φιλική χώρα κι αναγνώρισε τους πρώτες διδάξαντες ισλαμοφασίστες.
Στο βαριά τραυματισμένο Κομπάνε ξημέρωσε μια καινούρια μέρα. Καθαρός αέρας φύσηξε μέσα στους δρόμους της πόλης.