Διανύουμε αναμφίβολα μια προεκλογική περίοδο με έντονα τα στοιχεία της αβεβαιότητας και με την κομματική σκυταλοδρομία να προκαλεί τις συνειδήσεις, χωρίς να υπολογίζει τις εναγώνιες ώρες μιας κοινωνίας σε σύγχυση και στα όρια της απόγνωσης.
Με τους πολιτικούς, φορώντας το μανδύα της υποκρισίας, να βρίσκονται σε θλιβερή αδυναμία να αντιληφθούν τον δυναμισμό της εποχής και πολύ περισσότερο να αναταποκριθούν στις επιταγές των κοινωνικών αναγκών και των εθνικών περιστάσεων.
Διαπιστώνουμε, όσοι τέλος πάντων το διαπιστώνουμε, ότι η πολιτική ως επιστήμη και τέχνη του κυβερνάν, της προσφοράς προς το σύνολον, έμεινε στατική ως θεωρία στα χέρια ανεπαρκών και ανίκανων ανθρώπων, που έχουν αναδεχθεί τον αχάριστο ρόλο να τη ταριχεύσουν. Το αποτέλεσμα; Η σχέση του πολίτη ως ατόμου προς το σύνολο και την οργανωμένη του έκφραση, το κράτος, αντί να είναι μια διαρκής συνομιλία ζωής και ελπίδας, έγινε ένας μονόλογος άθλιας ταλαιπωρίας.
Τα τελευταία χρόνια ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δεν αποτελείται από ελεύθερους πολίτες, αλλά από σιωπηλούς δούλους, Και το δραματικότερο είναι ότι οι σιωπηλοί δούλοι έχασαν και την επιθυμία της φωνής. Ολα αυτά τα χρόνια των μνημονιακών πολιτικών ζήσαμε την κατάργηση του ατόμου - πολίτη. Και βρισκόμαστε ήδη αντιμέτωποι με μια κοινωνία που παρακμάζει.
Κάποιοι νοσταλγούν το παρελθόν...Μάταιο είναι να νοσταλγούμε το παρελθόν. Καλύτερα είναι να δούμε πως θα εντάξουμε την Ελλάδα στο διεθνές γίγνεσθαι και στις μεταβολές που πραγματοποιούνται. Σε μια τέτοια στρατευμένη κατάσταση, είναι περιττό να σημειώσω, ότι τα αιτήματα της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, ως ηθικές αξίες, πρέπει να καθοδηγούν τις αποφάσεις μας ως πολίτες, ιδίως όταν βρισκόμαστε μπροστά στην κάλπη.
Μέσα από το τραγικό σύμπλεγμα κατωτερότητας που οι κοινωνικές ομάδες νιώθουν απέναντι των δυνάμεων που τις εξουσιάζουν, με πρακτικές μάλιστα πολιτικού φόβου και διάχυτης ανασφάλεις, πρέπει να αναδυθεί η αναζήτηση της νέας μορφής κοινωνικής ζωής, μορφής πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής, που όλες μαζί συμπλέκονται και συγκροτούν την ιδέα της νέας πραγματικότητας μας.
Η ελπίδα αυτής της"αναζήτησης" δεν είναι για τους ανθρώπους που θέλουν, για λόγους που ανάγονται στη δική τους εκτίμηση, να βλέπουν τη σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση με διπλή όραση. Αυτοί είναι συνήθως οι έχοντες τη δεσποτική αντίληψη. Είναι οι κατέχοντες τα ηνία της "ταλαιπωρίας" μιας ολόκληρης κοινωνίας. Είναι οι δεσπότες και ταυτόχρονα οι δούλοι των αριθμών...
Η ελπίδα είναι για τους πολίτες της απελπισίας, που θέλουν να βλέπουν την πραγματικότητα κατάματα, κάτω από τον ίσκιο του επερχόμενου ολέθρου, καθώς προβάλλεται από ασύνετες, ανάλγητες και ανερμάτιστες πολιτικές. Πολιτικές που στην καλύτερη των περιπτώσεων, έχουν το επίχρισμα κάποιων παλαιών ιδεών, ξεφτισμένων από την άσκοπη χρήση. Πολιτικές που έχουν συνθλίψει την ψυχή του Ελληνα ανάμεσα από τις μυλόπετρες του χθές και του αύριο, ανάμεσα από τις "κουρελιασμένς" πεποιθήσεις, που δεν έχουν αντίκρυσμα στην πράξη.
Η συγκομιδή των παραπάνω σκέψεων εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως δεν συμπορεύεται με την επικαιροποιημένη προεκλογική λογική, τη διανθισμένη με την πολιτική αχαλίνωτη υποκρισία. Η γραφίδα τούτη ωστόσο εκτιμά πως μέσα στις κρίσιμες τούτες ώρες το ελληνικό πνεύμα πρέπει να διεκδικήσει την ώρα του!
Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Και για τους διαφωνούντες, ας παραμείνουν εγκλωβισμένοι στην εφιαλτική αυταπάτη της βεβαιότητας μιας πολιτικής πρακτικής, που δεν πρόκειται να τακτοποιήσει τίποτε οριστικά. Η αίσθηση του σταθερού και της διάρκειας δεν υφίσταται σε τούτο το τόπο...