Πολύ περισσότερο από το χρέος της Ελλάδας με απασχολεί η ενδοσχολική βία ήδη από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Το αύριο της χώρας ζυμώνεται αυτή τη στιγμή στα σχολεία και με λύπη διαπιστώνουμε, για άλλη μια φορά, ότι οι ζυμωτές (γονείς και δάσκαλοι) δεν προσέχουμε.
Οι γονείς είμαστε ανύπαρκτοι. Τα «καλά» χρόνια τρέχαμε να προκόψουμε μέσα στο κλίμα της επίπλαστης ευδαιμονίας. Να κάνουμε καριέρα, να αυξήσουμε τις αποδοχές μας, να αποκτήσουμε αγαθά. Παράλληλα, νομίζαμε ότι εξαγοράζαμε το ρόλο του καλού γονέα παρέχοντας στα παιδιά ότι ζητούσαν ή φορτώνοντάς τα με ένα σωρό επιπλέον δραστηριότητες. Στην ουσία ξεφορτωνόμασταν τα παιδιά. Θυμάμαι χαρακτηριστά τον επίσκοπο Θερμοπυλών Ιωάννη να τονίζει «το πρόβλημα μας σήμερα είναι ότι κάνουμε πράγματα για τα παιδιά αλλά δεν κάνουμε τίποτε με τα παιδιά».
Τώρα στα πέτρινα χρόνια, ο νους τρέχει στην επιβίωση. Τα χρέη, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, η ανεργία, οι φωνές, οι καυγάδες και τα παιδιά στη μέση.
Το διδακτικό προσωπικό αποδεικνύεται πολλές φορές απροετοίμαστο να ανταποκριθεί στη νέα αυτή πρόκληση.
Κάπως έτσι, παιδιά που μεγαλώνουν μόνα, τρώνε μόνα, διασκεδάζουν μόνα μπροστά σε μια παιχνιδομηχανή, μορφώνονται κάτω από ένα περίεργο και απαιτητικό σύστημα, αναπτύσσουν τις δικές τους αδυναμίες διοχετεύοντάς τες στους πιο ανίσχυρους.
Η ενδοσχολική βία καταγράφει πλέον ποσοστά που δεν μπορούμε να μην προσέξουμε ή να προχωρήσουμε λέγοντας πως δε θα είμαστε εμείς ο ένας στους τρεις ή τέσσερις.
Η ενδοσχολική βία δεν είναι πια το θέμα μιας ημερίδας ενός κινδύνου που πλέον καταγράφεται στο εξωτερικό.
Αποτελεί υπαρκτή πραγματικότητα. Οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε για να προστατεύσουμε σχολεία και παιδιά.