Πολύ τη χάρηκα την ξεγυρισμένη σφαλιάρα που έδωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στους ολιγάρχες και τους εργολάβους μέσω του ηχηρού πολιτικού χαστουκιού που έδωσε στο Σταύρο Θεοδωράκη. Μου θύμισε λίγο το Βέγγο στον "παπατρέχα".
Δεν έχω καμία εμμονή με το Ποτάμι. Τουλάχιστον όχι τόση όση είχαν όλοι αυτοί οι οποίοι βάλθηκαν να το καταστήσουν κυβερνητικό εταίρο. Ένα κόμμα ανερμάτιστο, που πάει μια από εδώ και μια από εκεί όπως ακριβώς η ροή ενός ποταμού. Για αυτό και χειμώνα / καλοκαίρι προτιμώ τη θάλασσα, επειδή βλέπω που κολυμπώ.
Το Ποτάμι ήταν το μόνο κόμμα που είχε δηλώσει πρόθυμο να συνεργαστεί με τον οποιοδήποτε πρώτο. Συμπαθάτε με, αλλά αυτό μου θυμίζει πολιτική πορνεία.
Και με μνημονιακούς, και με αντιμνημονιακούς. Αλλά τα πάντα θα βρει κανείς μέσα σε ένα ποτάμι. Από τη φιλελεύθερη Δράση του Σκυλακάκη έως το μεταρρυθμιστή (από πότε και πού;) Λυκούδη. Από τον Ψαριανό (ε τουλάχιστον ένας ψαριανός έχει θέση σε ένα ποτάμι) έως το λαοπρόβλητο και αγαπημένο Χάρο, ε Χάρη Θεοχάρη.
Ένας τύπος με ένα σακίδιο, ένα κάποιο υφάκι, και καλά αντισυμβατικό που μας κοιτά όλους από 15 μέτρα ύψος. Πιο πολύ θα μου ταίριαζε για πρωταγωνιστής στη λεωφόρο του Μέλροουζ παρά για αρχηγός κόμματος σε μια χώρα με βαθιά κρίση.
Σχεδόν επέμενε να κυβερνήσει με το καλημέρα. Ποιος μωρέ να κυβερνήσει; Ο Λυκούδης; Ο Θεοχάρης που ανάγκασε ακόμη και το Σαμαρά να τον παραιτήσει; Τέτοια αλαζονεία πια; Τόση έπαρση για ένα νέο κόμμα που θα έπρεπε να έχει μια κάποια σεμνότητα στο λόγο του;
Εν πάση περιπτώσει υπάρχουν πολλών ειδών ποτάμια. Ποτάμι είναι κι ο Δούναβης, ποτάμι θα μπορούσε να είναι κι ένα τεχνητό ποτάμι που το σκάβουν συγκεκριμένοι εργολάβοι και το γεμίζουν με νερό από διάφορες κατευθυνόμενες πηγές και με πολλά μπάζα τα οποία βρέθηκαν να επιπλέουν σε αυτό.
Το Ποτάμι λοιπόν ήθελαν κάποιοι να αρδεύσει ένα καινούριο χωράφι. Τα συστατικά του στοιχεία τα προόριζαν κάποιοι για πρωταγωνιστές.
Ευτυχώς ο πρωθυπουργός της χώρας τα περιόρισε σε ρόλο θεατή διατηρώντας το ηθικό τακτικό πλεονέκτημα της νέας κυβέρνησης.