Στη διάλεκτο της ιστορίας, όλες σχεδόν οι προεκλογικές περίοδοι που κυρίως οι παλαιότεροι ζήσανε, κουβαλώντας στις ωμοπλάτες τους μύριες όσες προσδοκίες ως απότοκο της πολιτικής μυθοπλασίας, απεδείχθησαν και μια δεινή δοκιμασία της συνείδησης. Γιατί της αφαίρεσαν επανειλημμένως τα ερείσματα, της σκότωσαν τις ελπίδες, ακόμη και τις ιδέες που την έθρεφαν και την έριξαν μέσα στη "χαβούζα" της κακώς εννοούμενης πολιτικής.
Και με την πάροδο του χρόνου βρεθήκαμε να διαβαίνουμε την πυρίκαυστη ζώνη των κοινωνικών προβλημάτων χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ευθύνη και συνέπεια, με τα ερείπια της πολιτικής προχειρότητας να καπνίζουν γύρω μας. Και έτσι βρεθήκαμε στο σήμερα, αντιμέτωποι με την αδυσώπητη πραγματικότητα της πολύπλευρης κρίσης, χωρίς σαφήνεια εσωτερική και χωρίς το εύρος της ματιάς, που ιδιαίτερα τούτη τη χρονική περίοδο είναι απαραίτητο.
Βρεθήκαμε εξ επαφής με την οδύνη της εποχής μας. Και θα μπορούσε να πει κανείς ότι συμβιβαστήκαμε με τον πολιτικό μηδενισμό, που υπαγόρευσε και η θητεία μας στην καταλωτική κοινωνία. Μας εγκατέλειψε και η ρωμαλέα κοινωνική συνείδηση, ενώ η ατομική αξιοπρέπεια περιχαρακώθηκε από τις ίδιες τις ανάγκες μας, από το μικρόσκοσμο των επιθυμιών μας και της εθιστικής λειτουργίας μας.
Και μείναμε ενδεείς τραγικές φιγούρες μπροστά στην αοριστία της πολιτικής, προσδοκώντας τα ψιχία που θα πέσουν από το "τραπέζι" της πολιτικής αδηφαγίας, της εναγκαλισμένης με τα ανομολόγητα συμφέροντα, εγχώρια και ξένα. Διεκδικούμε δικαιωματικά ως πολίτες μια διακεκριμένη θέση στη....παθητικότητα, που ενίοτε προσλαμβάνει χαρακτήρα ωχαδερφισμού. Και βέβαια διατηρούμε το πρωτείο της ανασφάλειας και της φοβίας, που τόσο αφείδωλα ενέσπειραν στην κοινωνία και συνεχίζουν να καλλιεργούν οι επίδοξοι κάθε φορά "σωτήρες"μας με την ενορχηστρωμένη προπαγάνδα τους.
Και ο μέσος Ελληνας, ιδίως τα τελευταία χρόνια των "αδιαπραγμάτευτων" μνημονίων, δεν προλαβαίνει να μετράει τις πληγές του. Και να μην υπάρχει κανείς στο πολιτικό προσκήνιο να εκφράσει επι της ουσίας την περιπέτειά του, να διατυπώσει με σαφήνεια τη δοκιμασία της κοινωνίας των πολιτών, που φανερώνεται στο μαρτύριο το καθημερινό, στην πολιτική αναλγησία και στη δοκιμασία ακόμα και των στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων. Για να μην αναφερθώ στον ευτελισμό της εθνικής αξιοπρέπειας και στη συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας...
Ιδεολογική σύγχυση, πολιτική ανικανότητα, η έλλειψη σύνδεσης της Δημοκρατίας με την ατομική συνείδηση, η απουσία αρμονίας της ατομικής ελευθερίας με την κοινωνική ελευθερία, η αδυσώπητη καθημερινότητα της επιβίωσης για εκατομμύρια Ελλήνων, η αγωνία του μεροκάματου, αλλά και η ανασφάλεια να μη χαθεί το μεοκάματο για όσους έχουν το "προνόμιο" να εργάζονται ακόμη, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία ενός σχεδίου εξόδου από την αγωνία, μιας λήξης της πολύχρονης πλέον δοκιμασίας, όλα μαζί συνιστούν τις πληγές μας. Το δράμα της ελληνικής κοινωνίας.
Σ' ένα χώρο Ιστορίας, όπως είναι η Ελλάδα, με τους μύθους να έχουν θεριστεί, είναι καιρός να δούμε τις πληγές μας, μακριά από τη μηχανοποίηση της ζωής. Και με την περηφάνεια της ελεύθερης συνείδησης να κάνουμε την ανατροπή. Ούτε το πολιτικό σύνθημα και ο φόβος, ούτε η πολιτική "διδασκαλία" πρέπει να μας κατευθύνουν προς την κάλπη. Μόνο η συνειδησιακή μας μαρτυρία, το θάρρος για ανατροπή ενός σάπιου πολιτικού συστήματος. Από εκεί θα γεννηθεί η ελπίδα.
Αυτό είναι η επιταγή των καιρών. Αυτό είναι το αίτημα της λογικής των πραγμάτων, που είναι και πρωταρχικό αίτημα της εθνικής αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Αυτό είναι το αίτημα όλων των άγρυπνων συνειδήσεων. Και πρέπει να ανταποκριθούμε στο αίτημα αυτό με δραματική συνέπεια και ευκρίνεια.
Και ας μη διατυπωθεί το ερώτημα "ποιο κόμμα ή ποιον ψηφίζουμε...". Για όσες συνειδήσεις υψώνονται ελεύθερες, το διλημματικό τούτο ερώτημα δεν έχει κανένα νόημα και περιεχόμενο.