Οσοι έχουν τη δύναμη, όχι μόνο να βλέπουν καθαρά και να ελέγχουν τις προσδοκίες τους, αλλά και να δοκιμάζουν τα γεγονότα στη λυδία λίθο των επιτευγμάτων, έχουν από πολλού καταλήξει στο συμπέρασμα πως η πολιτική στην Ελλάδα έχει χάσει το περιεχόμενό της.
Ολο και περισσοτέρο απομακρύνεται από τις ανάγκες της κοινωνίας και περιορίζεται στη κομματική σκοπιμότητα. Εννοιες, θεσμοί, ιεραρχίες αξιών, πίστη στις αρχές, ελπίδες και όνειρα, ιδέες και τρόποι ζωής, που αποτελούσαν το βάθρο μιας κοινωνίας που επανειλημμένως πέρασε τις Συμπληγάδες της, έγιναν κονιορτός στους πέντε ανέμους...
Διατρέχουμε μια δυσανάγνωστη προεκλογική περίοδο. Πολιτικές αντιπαραθέσεις και αντιδράσεις χαρακτηρίζονται από την κενολογία και την άκρατη υποσχεσιολογία. Ανάγονται στο πλαίσιο της τακτικής των πρόσκαιρων παραχωρήσεων και υποχωρήσεων, για να εξασφαλιστεί ο υλικός χρόνος σε εφήμερες κομματικές κατακτήσεις. Μια ακόμη εκθεμελιωτική εξόρμηση της πολιτικής επιπολαιότητας. Με την Ιστορία, στον χρονικό τούτο χώρο, να μένει για μια ακόμη φορά στάσιμη. Με τις δυνάμεις που εκμεταλλεύονται τις προσδοκίες του λαού να μη μένουν ωστόσο τόσο αδρανείς...
Μια διαρκής πολιτική πρακτική, που διαψεύδει ολοένα και με περισσότερο θόρυβο τους προδιαγεγραμμένους σταθμούς της, γίνεται η πηγή της ανικανότητας των πολιτικών της επιπολαιότητας και του ευκαιριακού κομματικού συμφέροντος κι όχι μόνο!..
Σε πλήρη έξαρση η προεκλογική παρουσία των κομμάτων. Και τι ακούμε επί της ουσίας; Μια βαρετή επανάληψη συνθημάτων, χωρίς θέσεις στέρεες για τα δυσεπίλυτα προβλήματα της δοκιμαζόμενης για χρόνια ελληνικής κοινωνίας, που έχει ταυτόχρονα υποστεί τις αλλοιώσεις των ηθικών εννοιών, ενώ μετακινήθηκαν αξίες που τη στήριζαν από τη φθορά του χρόνου.
Και οι αξίες τούτες ήταν αποθησαυρήματα της ελληνικής ενέργειας. Και είχαν να κάνουν με το ουσιαστικό περιεχόμενο της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Δεν ήταν αξίες συνώνυμες με το συγκεντρωτικό κράτος, που αδυνατεί να πετύχει τη σύνθεση και των τριών τούτων αξιών χωρίς να απαλλοτριώσει πολλή από τη δύναμη του. Ούτε είχαν να κάνουν με την κομματική απληστία και την πολιτική ανικανότητα, όπως εκδηλώθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Και οι "μονομάχοι" σε τούτη την προεκλογική περίοδο κάθε άλλο παρά έχουν να επιδείξουν προσπάθειες, γιατί θα ήταν ανέκδοτο να αναφερθώ σε "αγώνες", για την εμπέδωση και την προάσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ιδιαίτερα βέβαια ο απερχόμενος πρωθυπουργός, ο οποίος επιχείρησε να "εξαγοράσει" τη σιωπή του λαού με κάθε δυνατό και αθέμιτο μέσον, επιστρατεύοντας όλα τα χαλκεία της παραπληροφόρησης, φορώντας πάντα το χαμόγελο του ψεύδους σε κάθε έκφραση του προσώπου του. Και ακρωτηριάζοντας συνάμα κοινωνικά δικαιώματα στο όνομα της "σωτηρίας" του λαού, ενσπείροντας τον τρόμο. Με αποτέλεσμα να δίνεται η εντύπωση πως μια ολόκληρη κοινωνία προέρχεται από τη μήτρα του τρόμου..
Το μόνο που μπορούμε πλέον να διακρίνουμε στην ασκούμενη πολιτική είναι η αντινομία που υπάρχει ανάμεσα στην πράξη και τη θεωρία. Οσοι βέβαια είμαστε σε θέση να τη διακρίνουμε. Γιατί υπάρχει και η αποθαρρυντική διαπίστωση της προσαρμογής μας στην πεπατημένη λογική της αποδοχής των όποιων οδυνηρών τετελεσμένων ή της ψυχικής κούρασης, που σε συνδυασμό με την απογοήτευση, συγκροτούν το υλικό για τη σκηνογραφία της σημερινής εικόνας της Ελλάδας...