Ο μέχρι χθες άσεβης Τσίπρας σπεύδει στο Αγιο Ορος και ενδεχομένως για πρώτη φορά στη ζωή του σε αγιασμό την ημέρα των Φώτων όπου απελευθερώνει ένα περιστέρι.
Ο ευσεβής πάλι Σαμαράς, αυτός που μετά το Μωυσή, μιλά με το Θεό, σαν άλλος κραταιός βασιλέας της Κωνσταντινούπολης δηλώνει πως οι εικόνες του Χριστού δε θα κατέβουν.
Ο μεν ένας να σπεύδει να διαβεβαιώσει πως δε θα πειράξει τίποτε (το πιθανότερο), ο δε έτερος ότι θα χύσει το αίμα του για το Χριστό και το λαό Του, τον οποίο βέβαια αφαίμαξε πρώτα. Μόνο αυτός μπορεί να μας βασανίζει.
Δεν κινδυνεύουν όμως ο Χριστός και η Παναγία από έναν Τσίπρα, ούτε έχουν ανάγκη κάποιο Σαμαρά για να σωθούν.
Ούτε οι εικόνες ανεβοκατεβαίνουν έτσι απλά.
Είτε είναι οι αξίες μας ως λαού, είτε η θρησκεία μας (για όσους τουλάχιστον είμαστε χριστιανοί), είτε το οτιδήποτε, ο καθένας απλώνεται μέχρι εκεί που τον παίρνει. Όταν αισθάνεται πως θα του κόψουν τα πόδια, μαζεύεται.
Καμιά εικόνα λοιπόν δε θα κατέβει, αν ο Τσίπρας αντιληφθεί ότι θα του γυρίσει μπούμερανγκ.
Οι διαβασμένοι χριστιανοί γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή κάπου κάπως, ορισμένα πράγματα θα συμβούν.
Οι φοβισμένοι πάλι χριστιανοί ας έχουν κατά νου δύο πράγματα. Το πρώτο ότι όλες οι μέχρι σήμερα αντίθετες με την Ορθόδοξη Πίστη αποφάσεις της Πολιτείας ελήφθησαν είτε επί δεξιών είτε επί πατριωτικών πασοκικών κυβερνήσεων. Ας θυμηθούν οι καλοί χριστιανοί της ΝΔ ότι στη συμφωνία με το Στέφανο Μάνο και τους Φιλελεύθερους το 2000 το deal ήταν το Υπουργείο Δικαιοσύνης και πως ο τελευταίος ήταν υπέρμαχος του ότι ακολούθησε με τις ταυτότητες. Το δεύτερο πως η πίστη του καθενός, δε στηρίζεται σε ένα εικόνισμα σε κάποιο δημόσιο κτίριο. Ή μήπως ο ευσεβής Σαμαράς δεν προωθεί τα πάσης φύσης φακελώματα; Άλλωστε η πίστη δεν κινδυνεύει τόσο από κάποιον άθεο που σέβεται όσον από κάποιον ηγέτη πχ Βαρθολομαίος, που ακροβατεί επικίνδυνα σε τεντωμένο σκοινί ή που δεν κρατά γερά το τιμόνι τη στιγμή της θύελλας.
Αιώνες τώρα τα κάστρα έπεφταν πάντα από μέσα...Οψόμεθα εις Φιλίππους.