«ΜΟΝΟ ΤΟ 2% ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ENΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΡΙΟΙ»
Ο 40χρονος π. Rodrigo Miranda έζησε τα 4 τελευταία χρόνια στο Χαλέπι .Έζησε όλη τη φρίκη του πολέμου. Επέστρεψε στη Ρώμη πριν κάποιους μήνες. Δίνει συνέντευξη στην ιταλική repubblica.
Η μαρτυρία 4 χρόνων πολέμου όπως τους έζησε:
«Με το μωσαϊκό των διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών το Χαλέπι ήταν πάντα μια πόλη μοντέλο ένα παράδειγμα συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων» λέει ο π. Rodrigo. «Ο πόλεμος ξέσπασε ξαφνικά κατευθύνομενος κατά ατόμων που δεν περίμεναν μια τέτοια βία κυρίως για μια διαμάχη τόσο επίπλαστη.
Ο συριακός λαός ποτέ δεν ζήτησε μια αλλαγή ούτε πολιτική ούτε πολιτισμική. Ποτέ. Γι αυτόν τα πράγματα ήταν καλά έτσι όπως είχαν.Δεν θέλω ωστόσο να αγιοποιήσω τον Assad.Αλλά οφείλω να πω ότι αυτή η διαμάχη ήταν το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας άκρως γρήγορης και βίαιης.
Μεταξύ των μαχητών που αντιμάχονται το κράτος στην πραγματικότητα μόνο το 2% είναι σύριοι.Η πλειοψηφία είναι ξένοι 83 διαφορετικών εθνικοτήτων.
Πριν τον πόλεμο οι χριστιανοί του Χαλεπίου ήταν περί τους 300.000.Οι 4000 σύχναζαν στην ενορία του σήμερα δεν απέμειναν παρά 25…! Οι άλλοι έφυγαν ή: «σκοτώθηκαν.Στην πλειοψηφία τους οι νεκροί είναι γυναίκες και νέοι.Πολλοί απήχθησαν», διηγείται ο π. Rodrigo.
Στην πραγματικότητα οι χριστιανοί περισσότερους από άλλους στοχοποιήθηκαν στη Συρία από τα εξτρεμιστικά ισλαμιστικά γκρουπ. «Και αυτό γιατί οι χριστιανοί έχουν μια μεγάλη επιρροή σε πολυάριθμους τομείς της κοινωνίας.Αλλά ομοίως γιατί οι χριστιανοί ξέρουν να είναι διαλλακτικοί να ανοίγονται στον άλλον και να τον σέβονται…»
Στο ανθρωπιστικό μέτωπο η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί: «Χθες μίλησα με τους ενορίτες μου:αυτοί δεν έχουν νερό και ηλεκτρικό για 12 ημέρες.Τα Ηνωμένα Έθνη υποσχέθηκαν να στείλουν βοήθεια.Παρένειναν υποσχέσεις τα λόγια τους και νερό γράμμα.»
Κάποια μέτρα από την ενορία του ήταν το Πανεπιστήμιο του Χαλεπίου. Στις 15 Γενάρη του 2013 αυτό στοχεύθηκε από μια βίαιη επίθεση. Εκατοντάδες φοιτητές σκοτώθηκαν. «Ήταν μεσημέρι,ώρα ανάπαυλας όταν έπεσαν οι 3 πύραυλοι. Το Πανεπιστήμιο ήταν κατάμεστο ο δρόμος ήταν γεμάτος κόσμο. Όταν έπεσε ο πρώτος πύραυλος άρχισα να βοηθάω τα άτομα που ήταν εκεί.Έ πειτα έτρεξα στο Πανεπιστήμιο για να βοηθήσω κι άλλους και είδα τον δεύτερο πύραυλο να πέφτει. Αναζήτησα καταφύγιο ανάμεσα σε έναν τόιχο και κάποια αυτοκίνητα. Άκουσα έναν θόρυβο μια παράξενη σιωπή και έπειτα η καταστροφή. Η σφαγή».
«Στην αρχή έλεγαν ότι τους πυραύλους τους έριξε ο στρατός. Αλλά η συνοικία μας ελεγχόταν από τον στρατό θα ήταν σαν να έριχνε πάνω στις ορδές του. Η άλλη υπόθεση ήταν ότι έριξαν οι αντάρτες για να χτυπήσουν το στρατό που ελέγχει τη συνοικία μας». Αυτό που τον σημάδεψε από αυτά του τα βιώματα ήταν: «ο βαθμός της βίας κατά πολιτών.»
«Αυτό που θέλει ο συριακός λαός πάνω απ΄όλα είναι να λέγεται η αλήθεια για το τι πραγματικά συμβαίνει στη Συρία. Η παραπληροφόρηση πάνω στη διαμάχη ήταν τεράστια.»Ποιό είναι το πιο μεγάλο ψέμα τον ρωτάει ο δημοσιογράφος και ο καταγγέλων αυτόπτης μάρτυρας απαντά: «αυτό των κυβερνήσεων που θέλουν να κατατάξουν με κάθε τίμημα ως «δικτάτορες» όλους αυτούς που δέν κάνουν αυτό που εκείνες θέλουν. Δεν μπορείτε να εφαρμόσετε τη δημοκρατία με το τρέχον νόημα σε χώρες που το πολιτισμικό τους πλαίσιο είναι τελείως διαφορετικό από το δικό μας…..»
(Alessandra Benignetti και Roberto Di Matteo | repubblica 17 .2. 2015)
dimpenews