Είμαστε ένας πολύ περίεργος λαός τελικά. Το 80% λέει πως συμφωνεί με τους χειρισμούς της κυβέρνησης και το 87% εκτοξεύει στα ύψη τον Αλέξη Τσίπρα, αυτόν που μέχρι χθες θεωρούσε επικίνδυνο.
Τα ίδια έκανε κάποτε με τον ΓΑΠ έναντι του Καραμανλή, αλλά και με τον τελευταίο έναντι του Σημίτη.
Τι ακριβώς όμως επικροτεί τελικά ο ελληνικός λαός;
Τη μαγκιά μέχρι ενός σημείου και μετά τη συνθηκολόγηση; Και ποιο το νόημα; Να ξελαμπικάρουμε; Να βγούμε στην επιφάνεια να πάρουμε μια τζούρα αέρα και έπειτα να βουτήξουμε ξανά μέσα στα σκατά μέχρι την επόμενη τζούρα; Να ξεδώσουμε;
Άλλωστε άδειασαν πάλι οι πλατείες...Προφανώς αισθάνονται όλοι νικητές.
Κι αν τελικά ταπεινωθήκαμε διεθνώς; Δε γνωρίζω αν νικήσαμε, χάσαμε κτλ, αλλά και στο εξωτερικό πανηγυρίζουν.
Το ότι έχουμε μνημόνιο και τρόικα δεν αμφισβητείται. Άλλωστε το πρόβλημά μας δεν ήταν τα ονόματα αλλά η μιζέρια στην οποία περιήλθαμε. Η όποια αλλαγή των λέξεων είναι σαν την ηρωίνη. Θα μας ταξιδέψει προσωρινά, μετά όμως θα συνέλθουμε. Η πραγματικότητα είναι το πρόβλημά μας.
Ο ελληνικός λαός παρά τα μπρος πίσω της κυβέρνησης επικροτεί για την ώρα. Αν όμως η καθημερινότητά του επιδεινωθεί μέσα στο τετράμηνο, (ΑΝ εγκριθούν οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησεις και ΑΝ ψηφίσουν θετικά τα κοινοβούλια) τότε η κατάσταση θα αλλάξει άρδην.
Θα πρέπει όμως κι αυτός ο λαός κάποτε να αποφασίσει. Εθνική υπερηφάνεια μέχρι τέλους ακόμη κι αν αυτό σημάνει ανεξάρτητη πορεία και σκληρή, εξοντωντική προσπάθεια ή συνθηκολόγηση κάνοντας σχεδόν σε όλα πίσω;
Έχω την αίσθηση ότι δεν είναι πολύ μακριά η στιγμή που θα ξανακληθεί να αποφασίσει...