Σε τούτη τη χώρα, μετά από κάθε πολιτική αλλαγή και μάλιστα σε βραχύ χρονικό διάστημα, ο ούριος άνεμος της αισιοδοξίας και της αίθριας προοπτικής ατονεί συχνά, για να αφήσει τον ανειλικρινή πολιτικό λόγο να πτερωθεί ιδιότυπα. Και στο ενθάδε της γυμνής συνείδησης των πολιτικών βλασταίνουν τα "άνθη του κακού" με τη σαγηνευτική τους ευωδία, για τους επιρρεπείς στην ανευθυνότητα.
Ετσι, συνεχίζεται η δοκιμασία της κοινωνίας. Ετσι, μέσα από την εκ νέου δοκιμασία της κοινωνίας, κάθε άλλο παρά αναβλύζει η ζείδωρη αύρα της ελπίδας και της θετικής αναστροφής με την κοινωνική οδύνη. Ετσι, οι Ελληνες ζουν το σπαραγμό του πνεύματος και των αξιών γενικότερα στον ιστορικό χρόνο.
Για κάποιους εθελοτυφλούντες μπορεί η διαπίστωση αυτή να αναδύεται από τους σπαραγμούς της υποκειμενικότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως γίνεται και υποκειμενιστική. Γιατί βασικά η συγκεκριμένη διαπίστωση διαμορφώνεται από τη ιστορικότητα, διαχέοντας και συναιρώντας ταυτόχρονα την προβληματική της κοινωνίας.
Και εγκλωβίζονται οι πολίτες στην προσδοκία των ψευδών πολιτικών υποσχέσεων. Και ο άρτος τους ο επιούσιος γίνεται άρτος πλούσιος, που μουχλιάζει στις ψωμιέρες των επιτηδείων της πολιτικής. Και οι Ρωμιοί που μετά από κάθε πολιτική αλλαγή περιμένουν τους πολιτικούς τους ποδηγέτες απλούς, φυσικούς και σώφρονες, τους βλέπουν χιμαιροκυνηγούς των μεγαλείων. Τους βλέπουν να φέρονται επί πτερύγων ανέμου και να αποζητούν το μέγιστο, αγνοώντας το ελάχιστο, που τιμά και...μεγαλύνει τους άρχοντες!
Και οι οδυνηρές διαπιστώσεις αθροίζονται καθημερινά. Ακόμη και οι λέξεις παύουν να έχουν αντιυπεροπτικό χαρακτήρα για τους πολιτικούς. Και ενώ δεν υπάρχουν θεμιτά και αθέμιτα μεγέθη στις λέξεις που εκφράζουν αισθητικές αντιλήψεις και ποτέ δεν υπογράφεται η ληξιαρχική πράξη του θανάτου τους από κανέναν, διαπιτώνεται δυστυχώς πως βιάζονται βάναυσα και εκθέτουν αυτούς που τις βιάζουν...
Στην Ελλάδα των πολλών αναγκών και των ελάχιστων ευκαιριών για τους μη έχοντες και κατέχοντες, οι πολιτικοί ουδέποτε έμαθαν πως οι βαρύγδουποι βερμπαλισμοί δεν τους προσδίδουν μεγαλύτερο κύρος. Ο,τι λέει κανείς το λέει με τη γλώσσα του. Οι παραστάσεις σε πολιτικά προσκήνια, για είσπραξη χειροκροτημάτων και σωρευση ευκαιριακών εντυπώσεων, είναι περιττές για τους ειλικρινείς της πολιτικής.
Αυτήν την ειλικρίνεια χωρίς υπεροψία πρέπει να φιλεί και ο όποιος πολιτικός, ο εκλεκτός των Ελλήνων. Ο "δεύτερος" πολιτικός δεν είναι ο "πρώτος". Ο "έσχατος" άρχοντας γίνεται μονάχα "πρώτος" Και τότε έχει τα πρωτεία και τα πρεσβεία της τιμής, του σεβασμού, της υπόληψης και της αρχοντιάς...
Οι Ελληνες δεν έχουν ανάγκη από έναν ακόμη μύθο πολιτικό. Εχουν ανάγκη από πολιτική ειλικρίνεια και υπευθυνότητα.Εχουν ανάγκη από πολιτική ικανότητα επιτέλους. Δεν φτάνει μονάχα το ψωμί και το νερό για να μπορεί να ζει ανθρωπινά ο κόσμος!
Σκέψεις ανεπίκαιρες οι παραπάνω, θα μπορούσε να πει κάποιος, εγκλωβισμένος στη δίνη των γεγονότων. Κι όμως, είναι σκέψεις απολύτως επικαιροποιημένες και αφορούν πρώτιστα τον νέο πρωθυπουργό, ο οποίος "βγήκε στο κλαρί" μέσα στην άγρια παλίρροια των καιρών.
Ο Αλέξης Τσίπρας, μακριά από ευκαιριακά δοξαστικά ανακρούσματα των "συντρόφων" του ή αποφατικά ανακαλέσματα αποφράδων ημερών της Αριστεράς, καλείται να διαδραματίσει ένα μεγάλο και ιστορικό ρόλο στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Σήμερα είναι πρωθυπουργός. Αύριο θα είναι ένα ιστορικό πρόσωπο.
Γι΄αυτό οι παραπάνω σκέψεις, για όσους γνωρίζουν "γραφήν και ανάγνωσιν" δεν συγκροτούν ένα πολιτικό κείμενο που επαινεί ή ψέγει την τρέχουσα πολιτική πράξη του νεαρού ηγέτη, αλλά συνιστούν μια πραγματικότητα της πολιτικής ζωής του τόπου, που με τα συνάλληλα και επάλληλα γεγονότα, θα αποτελέσουν μια σελίδα της ιστορίας.
Και εξαρτάται από τον Αλέκη Τσίπρα, από την πολιτική του ευελιξία, την πολιτική του ειλικρίνεια και υπευθυνότητα, να μην παγιδευτεί ή αυτοπαγιδευτεί από κακή εκτίμηση των πραγμάτων, από αβελτηρία, από υπεροψία, από αναπροσάρμοστες στα δρώμενα υποδείξεις παρακοιμόμενων. Από αβλεπτήματα των οποίων το αιτιατό βρίσκεται συνήθως ή σε κάποια στιγμιαία αδρανοποίηση της κρίσης ή σε μια παράλογη ή υπέρλογη ερμηνεία των γεγονότων, των φαινομένων και των καταστάσεων.
Γιατί αν παγιδευτεί ή αυτοπαγιδευτεί, θα αντιμετωπίσει τη λοιδορία, τον ονειδισμό και τον προπηλακισμό. Και θα "μεταμορφωθεί" σε μουσειακό πολιτικό αρχέτυπο, όπως τόσοι άλλοι πολιτικοί, που το πολύ-πολύ θα τέρπει τους εραστές της πολιτικής γλυπτικής ή θα είναι αντικείμενο σπουδής των μυουμένων στην πολιτική αγαλματολογία....