Η λίστα των μεταρρυθμίσεων για το επόμενο τετράμηνο ήδη εστάλη στους δανειστές, στους "εταίρους" σύμφωνα με τη νέα ορολογία που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση. Και αναμένεται η αντίδρασή τους...Με το δυσβάστακτο χρέος, βέβαια, να παραμένει στους ώμους του λαού, που είναι "βαρύφορτος" και με τις προσδοκίες που του καλλιέργησε η πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση...
Ιδωμεν...Διαπιστώσεις λογικής "οδοστρωτήρα" δεν πρόκειται να κάνει τούτη η γραφίδα. Με τη λογική του οδοστρωτήρα, λογική που ενισχύθηκε και από παχυλές υποσχέσεις, κινήθηκαν οι κυβερνήσεις και οι Ταρτούφοι της πολιτικής των τελευταίων πέντε χρόνων...
Κι αυτή την εξόφθαλμη αλήθεια την γνωρίζουν τόσο ο ευρισκόμενος στο "νεκροτομείο" της πολιτικής ο Αντώνης Σαμαράς, όσο και ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος μόλις έχει διαβεί το κατώφλι της εξουσίας, με την κάθετη υπόσχεση ότι θα καθαρίσει την...κόπρο του Αυγεία. Και αναμένεται από την κοινωνία που τον εμπιστεύτηκε, όχι απλώς να τηρήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις, αλλά και να κατανομάσει τους διαφθορείς, τους μεγαλοφοροφυγάδες, τους δωροδόκους και δωρολήπτες της εξουσίας, τους αριβιστές οικονομικούς παράγοντες. Τους καταγεγραμμένους στη συνείδηση του λαού ως οι επιδιώκοντες τον πλούτον άνευ ουδεμίας ηθικής αρχής.
Αν ο σημερινός πρωθυπουργός στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα δεν ανταποκριθεί, έστω στο μίνιμουμ των προεκλογικών του εξαγγελιών, αλλά κυρίως "συνταχθεί" με τους εκκλίνοντες της ευθείας πολιτικούς των τελευταίων χρόνων, οι οποίοι παρουσιάζονται ακόμα και σήμερα ως μη έχοντες αντιληφθεί τις επιπτώσεις των διαστροφικών επιδόσεων των πολιτικών τους πράξεων και της διαφθοράς στο χώρο της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής, τότε θα βρεθεί σύντομα, πολύ σύντομα μάλιστα, στο διπλανό θάλαμο του πολιτικού νεκροτομείου, μαζί με τον προκάτοχό του στον πρωθυπουργικό θώκο...
Είναι αναμφίβολα νωρίς για συμπεράσματα. Οταν όμως η πολιτική αναξιοπιστία έχει ήδη προσδιορισθεί από το ύφος και το ήθος της πολιτικής ηγεσίας μέχρι τώρα, αλλά και από την αμετροέπεια του λαού ως πομπού και δέκτη, όταν κάθε μέρα διαπιστώνεται ότι πολιτικοί που υποθήκευσαν τα όνειρα μιας ολόκληρης κοινωνίας δεν έχουν εγκαταλείψει τον αυτάρεσκο μικροπολιτικό τους κόσμο, όταν το παν είναι η εξουσία για την εξουσία, με αποτέλεσμα να απολακτίζονται μεγαλόπνοες πολιτικές, η καχυποψία θα παραμένει...
Και η νέα κυβέρνηση, ιδιαίτερα ο Αλέξης Τσίπρας, θα πρέπει να αποδείξουν άμεσα ότι η αξιοπιστία τους κρίνεται από την υφολογία της ηγεσίας, η οποία δεν κινείται πλέον με "άνεση" ανάμεσα στην αυθαιρεσία και την ανικανότητα, με...ενδιάμεσο σταθμό τη κομματική σκοπιμότητα, την ταυτισμένη με τα όποια συμφέροντα...
Ο πρωθυπουργός πρέπει να κατανοήσει πως το πλέγμα ζωής του μέσου Ελληνα και της νοοτροπίας του, που πράγματι δεν καθορίζει καμία συγκεκριμένη στάση, δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την ασκούμενη πολιτική. Με τους πολιτικούς του βερμπαλισμού, τους εγκλωβισμένους συνήθως στις αμαρτίες του παρελθόντος, έμμεσα αλλά καταλυτικά να αυξομειώνουν τις τάσεις και τις εντάσεις του Ελληνα, για αμετροέπεια, ενθουσιασμό, προσδοκία, για λιγότερη πολιτική σκέψη και περισσότερη επικοινωνιακή αποχαύνωση...
Αν δεν το κατανοήσει αυτό ο Αλέξης Τσίπρας, η πολιτική παράλυση θα συνεχιστεί. Και το Οργουελικό σκηνικό για την σκληρά δεινοπαθούσα ελληνική κοινωνία, δεν πρόκειται να καταρρεύσει. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το έθνος. Χωρίς προσωπική βούληση και βούλευμα, θα χαθεί για μια ακόμη φορά η προοπτική θεώρησης των πραγμάτων, ο έλεγχος, η κριτική και ο καθορισμός μιας στάσης πολιτικής και ζωής, που έχει να κάνει με την εθνική αξιοπρέπεια...
Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σ' ένα εκτροφείο θηραμάτων και πειραματόζωων με ελλοχεύοντες κυνηγούς. Ελάχιστοι στο πολιτικό πεδίο οι αναζητητές του εφικτού και διερευνητές λύσεων, που να συνδυάζουν βατότητα με ρεαλιστική προσδοκία.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρέπει να "παγιδευτεί" στις μαυρόασπρες αποχρώσεις της πολιτικής, παγιδεύοντας ταυτόχρονα την κοινωνία με πλαστικοποιημένες ελπίδες και με ψευδεπίγραφες αποφάσεις. Το αίτημα για ειλικρίνεια στην πολιτική είναι ανάγκη πλέον επιτακτική. Και ποτέ άλλοτε δεν τίθεται με τόση κατηγορηματική επιτακτικότητα όσο τώρα, όταν το ελληνικό δράμα της τελευταίας πενταετίας συγκομίζει την ανέχεια, τα κοινωνικά ερείπια, την αγωνία για μια νέα ζωή...
Δεν αρκεί η "φιλολογική" διαμαρτυρία για όσα υφίσταται η ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται η η εκδήλωση της πολιτικής θέλησης, για την οργάνωση των λοιπών καλών θελήσεων. Χρειάζεται η δραστική, η μαχητική θα λέγαμε, ενότητα της πολιτικής γύρω από το βασικό αίτημα της εθνικής αξιοπρέπειας, που θα ήταν ικανή να ορθώσει και έναν αποτελεσματικό φραγμό κατά της οποιασδήποτε απόπειρας της εξουσίας, ξένης και εγχώριας, για κάθε εκβιασμό, κάθε δολιότητα ενάντια στη θέληση του έθνους...