Στο βιβλίο "Greece's Horizons - Reflecting on the Country's Assets and Capabilities" των Παντελή Σκλιά και Νίκου Τζιφάκη, o Ανδρέας Αντωνιάδης έχει γράψει ένα εξαιρετικό κεφάλαιο με τίτλο "At the Eye of the Cyclone: The Greek Crisis in Global Media" στο οποίο αναλύει το πως διακινήθηκε το "ελληνικό πρόβλημα" στα διεθνή media (και με ευθύνη της Ελληνικής κυβερνητικής ρητορικής) και πως αυτή η "έκθεση" επηρέασε τα πράγματα μέχρι το δραματικό διάγγελμα Παπανδρέου στο Καστελόριζο.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες συμβαίνει κάτι ανάλογο και σε μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου κλίμακα. Τα όσα διαβάζουμε είναι σε μεγάλο βαθμό αλληλοσυγκρουόμενα και ως ένα σημείο - έχω την αίσθηση - τεχνητά υπό το πρίσμα της συμμετοχής τους σε μια αδιέξοδη διελκυστίνδα.
Έχω υποστηρίξει ότι το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι η Ελλάδα και τούτη την ώρα με αυτή την υπερέκθεση νομίζω ότι και πάλι προβάλλεται η πατρίδα μας ως ό,τι πιο "τοξικό" στην Ευρωζώνη.
Οι δημόσιες κορώνες νομίζω ότι δεν ωφελούν. Και αυτή τη φορά δεν μπορούν και πάλι να αποτελέσουν "άλλοθι" για όποιον θελήσει να δικαιολογήσει μια τελείως αναποτελεσματική διαπραγματευτική τακτική ή ένα νέο "Καστελόριζο".
Στον τύπο εντός Ελλάδας κυκλοφορούν απίστευτα δημοσιεύματα που μπορεί να είναι "περήφανα" ως αφηγήματα αλλά δεν βλέπω να έχουν κάποιο πρακτικό θετικό αποτέλεσμα.
Και μια απορία για το τέλος. Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο ούτε ένας Έλληνας πολιτικός δεν έχει πάει έξω ζητώντας ευθέως από όσους θέλουν να βοηθήσουν, να φτιάξουν 3-4 εργοστάσια, 5-6 μεγάλες μονάδες παραγωγής, να μας δώσουν τεχνογνωσία και βαριά βιομηχανική τεχνολογία. Να γίνει και ένα αίτημα δηλαδή που να μην έχει προβολή σε ομόλογα ή μετρητά, αλλά σε κάτι που θα μπορεί να απορροφήσει κόσμο σε δουλειά με αξιοπρεπείς εργασιακές σχέσεις εντός ευρωπαϊκού πλαισίου. Τόσο δύσκολο είναι Πρέπει να διαβάζουμε συνέχεια για το αν κόντεψαν να πιαστούν στα χέρια ο Βαρουφάκης με τον Dijsselbloem ή άλλες προσβλητικές δηλώσεις Ευρωπαίων πολιτικών;