ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΚΑΜΠΑΛ, ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
του Χρήστου Βαγενά
Πόσες πιθανότητες έχει η τωρινή Ελληνική κυβέρνηση να καταφέρει κάτι ουσιαστικό, σχετικά με την ολοένα αθλιότερη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας;
Κι όταν λέμε ουσιαστικό, εννοούμε κάτι μετρήσιμο που να έχει μακροπρόθεσμη αξία, και ορατές θετικές επιπτώσεις στην οικονομική καθημερινότητα του Έλληνα.
Η απάντηση είναι: Καμία.
Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα για κάτι καλύτερο μέσα στα πλαίσια του ευρωζωνικού ζουρλομανδύα.
Το μόνο «καλό» χαρτί που έχει στα χέρια της η Ελλάδα τώρα είναι το εκβιαστικό της εξόδου από την ευρωζώνη και στάση πληρωμών, κι ότι βρέξει ας κατεβάσει. Αλλά η κυβέρνηση έχει ήδη δηλώσει επανειλημμένα ότι η πιθανότητα, να παίξει αυτό το χαρτί, δεν υπάρχει στο σκεπτικό της.
Συνεπώς δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα της προκοπής.
Η όλη προσπάθεια θα πάει σε υποχώρηση της Ελληνικής πλευράς. Μετά, η συζήτηση θα πάει κεκλεισμένων των θυρών, όχι δηλαδή ανοιχτά στο γνωστό γύρω-γύρω όλοι του Γιούρογκρουπ, αλλά στα παρασκήνια, με τους λίγους σημαντικούς της Ευρωεξουσίας ξαφνικά συμμάχους «μας» στην προσπάθεια να επιτευχθεί ένας και μόνον σκοπός: Να βρεθεί τρόπος να ξαναπακεταριστούν τα ήδη συμφωνηθέντα από τις τρείς προηγούμενες Ελληνικές κυβερνήσεις, και να σερβιριστούν, έτσι, που να φαίνεται πως δεν είναι τα ίδια.
Ένας από τους κυριότερους λόγους που δεν μπορούμε να βρούμε άκρη στα δεινά που συνεχίζουν να μας φορτώνουν ξένοι και ντόπιοι εκμεταλλευτές είναι η έλλειψη πληροφόρησης και η σκόπιμη παραπλάνηση του λαού σχετικά με αυτά που συμβαίνουν, και τι σημαίνουν αυτά που συμβαίνουν.
Τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν όσοι μπλοκάρουν τον ελεύθερο λόγο. Καμία κοινωνία δεν μπορεί ποτέ, ούτε να ευημερήσει, ούτε να βρει άκρη στα προβλήματά της αν απαγορεύει τον ελεύθερο διάλογο.
Με το που απαγορεύεις- έστω και σε έναν μόνο τομέα- σε ενήλικους πολίτες να εκφράζονται χωρίς φόβο για αντίποινα από το κρατικό μονοπώλιο της βίας, να ερευνούν ελεύθερα μια οποιαδήποτε κοινωνική κατάσταση ή ιστορικά γεγονότα, να κάνουν αναλύσεις, να βγάζουν συμπεράσματα και να τα συζητούν δημόσια, καταστρέφεις την πιο βασική δημοκρατική αρχή.
Υπάρχει βέβαια μια περίπτωση εξαίρεσης. Μια και όλοι συμφωνούμε ότι θέλουμε να ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς, είναι φυσιολογικό να θέλουμε να μπλοκάρουμε το δρόμο σε κάποιον που θέλει να χρησιμοποιήσει την ελευθερία λόγου της δημοκρατίας για να πάρει την εξουσία, αλλά σκοπεύει (και το ξέρουμε, διότι μας το λέει κιόλας), αν καταφέρει να πάρει την εξουσία, να καταργήσει και την ελευθερία λόγου, και την δημοκρατία.
Η αχίλλειος πτέρνα της μάχης που προσπαθούμε να δώσουμε για την επιβίωσή μας σαν πολίτες και σαν κράτος είναι η έλλειψη ιστορικής γνώσης του μέσου πολίτη, ιδιαίτερα τα επακόλουθα εφαρμογής διαφόρων οικονομικών και πολιτικών ιδεολογιών στους τελευταίους τρεις αιώνες.
Μελετάμε την ιστορία, όχι μόνο για να ξέρουμε ποιοί είμαστε, αλλά και για να αποφεύγουμε την επανάληψη καταστροφικών καταστάσεων που έχουν οδηγήσει σε πόνο, επιδημίες, άχρηστους πολέμους, αδικοχαμένες ζωές, τεράστιες υλικές και ψυχολογικές ζημιές στον πολιτισμό και δηλητήρια στο περιβάλλον.
Είναι με βάση αυτή την άγνοιά που μας κοροϊδεύουν και μας εκμεταλλεύονται κάποιοι επιτήδειοι, ντόπιοι και ξένοι, τόσα χρόνια.
Πάρτε για παράδειγμα, το φημισμένο «Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην δημοκρατία». Αυτό κι αν είναι από τα χοντρότερα ψέματα. Αλλά, αν δεν έχει κανείς διαβάσει ιστορία, λογικό ακούγεται.
Όμως, κάθε φορά που κάποια χώρα μπήκε σε κατάσταση πολέμου, όποια χώρα και να ήταν, η δημοκρατία καταργήθηκε αμέσως, και η χώρα μπήκε χωρίς χρονοτριβές σε καθεστώς ολοκληρωτισμού. Το έκαναν οι ΗΠΑ στον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Αγγλία, ο Καναδάς, οι πάντες. Η δημοκρατία επανήλθε στις χώρες που αναφέραμε βέβαια (αν και λιγότερη), μετά τον πόλεμο. Αλλά, όσο υπήρχε κατάσταση πολέμου η δημοκρατία παραμερίστηκε. Κι αυτό διότι η δημοκρατία εν καιρώ πολέμου ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΟ.
Υπάρχουν άπειρα τέτοια που ο κόσμος έχει ενσωματώσει στα βασικά του πιστεύω χωρίς καν να μπει στον κόπο να εξετάσει αν ισχύουν. Είναι επειδή επαναλαμβάνονται συνέχεια από τα ΜΜΕ, που ο κόσμος ξεγελιέται, και σιγά-σιγά αποδέχεται την συνεχή επανάληψη σαν απόδειξη εμπειρικής αλήθειας και ιστορικής τεκμηρίωσης.
Ένα άλλο επίσης παραπλανητικό κυκλοφορεί για τον Ρούζβελτ, τον παλιό Πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο Ρούζβελτ θεωρείται ο άνθρωπος-μάγος, που με τη βοήθεια της λύσης που πρότεινε ο Βρετανός οικονομολόγος Μέυναρντ Κέινς έβγαλε τις ΗΠΑ από τη δίνη του κραχ του 1929. Το κραχ του 1929 επήλθε από τακτικές λιτότητας που επέβαλε με το «έτσι θέλω» η ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ. Αυτό το παραδέχτηκε δημόσια και ο Μπεν Μπερνάνκι, ο προηγούμενος επικεφαλής της Τράπεζας, και μάλιστα ζήτησε και συγγνώμη εκ μέρους της Τράπεζας για τη ζημιά.
Ο Κέινς πρότεινε κρατικά χρηματοδοτημένα προγράμματα για την επανεκκίνηση της οικονομίας, αλλά κανείς δεν είπε ότι τα λεφτά που πήγαν σε αυτά τα προγράμματα τα τύπωσε η Κεντρική Τράπεζα από το τίποτα, το κράτος τα δανείστηκε και μετά έγιναν χρέος που φορτώθηκε στους πολίτες.
Και σε τελευταία ανάλυση, η οικονομία στις ΗΠΑ μετά το κραχ του 1929, δεν «διορθώθηκε» λόγω εκείνων των Ρουζβελτικών προγραμμάτων, αλλά λόγω της αναγκαστικής αυξημένης παραγωγικής δραστηριότητας που επέφερε ο παγκόσμιος πόλεμος που επακολούθησε.
Ακόμα άλλο ένα:
Πόσοι ξέρουν ότι ο λατινοαμερικανός ήρωας του τωρινού Έλληνα πρωθυπουργού, ο Τσε Γκεβάρα, μετά από τη κρίση ΗΠΑ-ΕΣΣΔ με τους Σοβιετικούς πυραύλους στην Κούβα το 1962, κατηγορούσε την Σοβιετική Ένωση, τότε που η Σοβιετική Ένωση ήταν το αγαπημένο παιδί της αριστερής διανόησης, με την ίδια δριμύτητα που κατηγορούσε τις ΗΠΑ;
Ο Τσε εξαφανίστηκε το 1965 μετά από μια ομιλία που έκανε στην Αλγερία, όπου έβριζε τη Σοβιετική Ένωση. Ο λόγος; Η Σοβιετική Ένωση τότε, είχε καταλήξει να στηρίζει την Κουβανέζικη οικονομία με 14 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα, κι ο Τσε με την αρνητική του κριτική είχε γίνει πρόβλημα. Ο Φιντέλ αναγκάστηκε να βρει τρόπο να τον ξεφορτωθεί. Επακολούθησε η γνωστή δονκιχωτική «εξαγωγή της επανάστασης» στις ζούγκλες τους Κονγκό και της Βολιβίας, ώσπου τελικά ο Τσε έφαγε το κεφάλι του.
Αλλά τα πιο μπερδεμένα πράγματα βρίσκονται στο δημόσιο χώρο της πολιτικής πάλης αριστερών και δεξιών.
Να κάποια παραδείγματα:
Δεν έχει αναρωτηθεί κανένας πως έγινε και ο Γιάννης Στουρνάρας, ενώ ξεκίνησε σαν κομμουνιστής, είναι σήμερα διευθυντής της ιδιωτικής Τράπεζας Ελλάδας; Λέτε να μην είναι πλέον κομμουνιστής και να έχει ασπαστεί τον καπιταλισμό; Ή μήπως είναι ακόμα κομμουνιστής, αλλά κάπως αυτό παραμερίστηκε και τώρα διευθύνει Τράπεζα, που ως γνωστόν αποτελεί σήμα κατατεθέν καπιταλιστικών καθεστώτων;
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς τι δουλειά έχει ο τωρινός αριστερός πρωθυπουργός, που ξεκίνησε σαν κομμουνιστής, να πηγαίνει στις ΗΠΑ για σχέσεις, μετρητά κτλ. και όχι στην κομμουνιστική Κίνα; Λέτε να έγιναν οι ΗΠΑ κομμουνιστική ή σοσιαλιστική χώρα και να μην το πήραμε χαμπάρι; Ή, να έχει γίνει ο τωρινός πρωθυπουργός καπιταλιστής, και απλά, δεν το λέει;
Επίσης, δεν είναι περίεργο, ο Βαρουφάκης, που λέει ότι ότι είναι αριστερός, Μαρξιστής κτλ., δίδασκε οικονομικά σε καπιταλιστικές χώρες, όπως η Αυστραλία και οι ΗΠΑ, και όχι, ας πούμε στην Κίνα, στη Βόρειο Κορέα ή στην πρώην Σοβιετική Ένωση;
Δεν σας κάνει εντύπωση ότι αν κάποιος στην ηγεσία του ΚΚΕ ξέρει μια ξένη γλώσσα αυτή είναι τα αγγλικά ή τα γαλλικά, και όχι τα ρωσικά;
Λέτε οι καπιταλιστές των δυτικών χωρών, αυτοί οι πανούργοι μάστορες τόσων καταχθόνιων σχεδίων εναντίον των λαών, με κατασκόπους και κάθε λογής επιστρατευμένους τεχνοκράτες και ακαδημαϊκούς να προωθούν τα συμφέροντά τους ανά τη υφήλιο, να μην έχουν πάρει χαμπάρι ότι έχουν να κάνουν με αντικαπιταλιστικούς κομμουνιστές και αφελώς τους αφήνουν να δρουν ελεύθερα μέσα στις χώρες τους και εναντίον του καπιταλιστικού τους συστήματος;
Ας μην είμαστε αφελείς.
Εδώ και χρόνια μας ταΐζουν κουτόχορτο με το «αριστερός-δεξιός» παραμύθι, κι έχουμε προγραμματιστεί όλοι να σφαζόμαστε επί αυτής της βάσης.
Αλλά, η αλήθεια είναι ότι και τα δύο συστήματα (αριστερό και δεξιό) χρηματοδοτούνται και προωθούνται από το ίδιο χρηματοπιστωτικό καμπάλ, που γδέρνει και λυμαίνεται τον κόσμο χρόνια τώρα, με τη γνωστή Τραπεζική απατεωνιά της δημιουργίας χρήματος από αέρα κοπανιστό, για τους λίγους του δικτύου του.
Οι αριστεροί ιδιαίτερα, που προωθούνται και επιστρατεύονται από το χρηματοπιστωτικό καμπάλ μέσα από τα ακαδημαϊκά κέντρα του καπιταλισμού, γίνονται οι καλύτεροι υπάλληλοί του.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τρότσκυ, πριν το πραξικόπημα στη Ρωσία, πήγε στις ΗΠΑ να στρατολογήσει επαναστάτες για τους μπολσεβίκους. Ο Τρότσκυ έδρασε στις ΗΠΑ υπό την προστασία του Αμερικανού σοσιαλιστή προέδρου των ΗΠΑ Γούντρο Γουϊλσον, και χρηματοδοτήθηκε από τον Τζέικομπ Σιφ της Γουόλ Στρητ. Ο Σιφ συνολικά επένδυσε στην προσπάθεια των μπολσεβίκων στη Ρωσία 20 εκατομμύρια δολάρια.
(Η προσπάθεια να στήσει το χρηματοπιστωτικό καμπάλ το μαγαζί του στη νέα, κομμουνιστική Ρωσία ναυάγησε, όταν ο Στάλιν κατάφερε να υπερισχύσει και να πάρει την εξουσία. Το «μαγαζί», η Τράπεζα δηλαδή, στήθηκε αμέσως μετά την πτώση του κομμουνισμού).
Με λίγο ακόμα ψάξιμο μαθαίνουμε επίσης, ότι ο Σιφ ήταν ο πεθερός του Πολ Γουόρμπεργκ, του Γερμανού Τραπεζίτη που μετανάστευσε στις ΗΠΑ μετά το γάμο του με την κόρη του Σιφ. Ο Πολ Γουόρμπεργκ, δρώντας μαζί με τους Ροκφέλερ, τον συμπέθερο του Ροκφέλερ τον γερουσιαστή Όλντριτς, και αντιπροσώπους των Ρόθσιλντ στις ΗΠΑ ήταν ο κύριος αρχιτέκτονας της κοροϊδίας και εξαπάτησης του Αμερικανικού Κογκρέσου για να ιδρυθεί η ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ το 1913.
Οι Γουόρμπεργκ παλιότερα συγκατοικούσαν στην Γερμανία με τους Ρόθσιλντ, και ξεκίνησαν και εκείνοι, την ίδια εποχή με τους Ρόθσιλντ, την Τραπεζική τους δραστηριότητα.
Τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν ότι όλοι οι αριστεροί και οι δεξιοί στο επώνυμο πολιτικό σκηνικό είναι «πουλημένοι» ή δικτυωμένοι με το καμπάλ. Υπάρχουν και πολλοί αγνοί ιδεολόγοι και στις δύο πλευρές που δεν έχουν καμία σχέση, και το μόνο που θέλουν είναι να βοηθήσουν την κατάσταση και τον κοσμάκη. Τελικά όμως, όταν έρχονται στην εξουσία, έρχονται και αυτόματα αντιμέτωποι με εκείνους που διευθύνουν το χρηματοπιστωτικό καμπάλ που κάνει κουμάντο από τα παρασκήνια. Το τι συμβαίνει τότε, είναι γνωστό, ακόμα και σε εκείνους που ποτέ δεν έχουν ασχοληθεί με τη μελέτη της ιστορίας.
Οι χουντικές κυβερνήσεις του εικοστού αιώνα (πολλές από αυτές δημιουργήματα του ψυχρού πολέμου), με τις θεωρίες των Φρήντμαν, Χέγιεκ κτλ. αργότερα να εφαρμόζονται σε χώρες πειραματόζωα, όπως η Χιλή, δημιούργησαν μισητές ολιγαρχίες, επαχθή αστυνομικά καθεστώτα, στέρησαν την ελευθερία και συχνά τη ζωή στους ιδεολογικούς και πολιτικούς τους αντιπάλους και δημιούργησαν αρνητικές συνθήκες για την ανάπτυξη της οικονομίας των χωρών που δυνάστευαν.
Από την άλλη μεριά όμως, καμία αριστερή κυβέρνηση, που επεχείρησε να εφαρμόσει τα βασικά της αριστερής ιδεολογίας δεν κατάφερε ποτέ να δημιουργήσει μια οικονομία ευημερίας.
Οι χώρες που διατυμπανίζονται ως σοσιαλιστικές και προτείνονται σαν παραδείγματα προς μίμηση (Σουηδία, Δανία, Ολλανδία, Νορβηγία κτλ.) είναι καταπιεστικά καθεστώτα, όπου ο κόσμος ζει μίζερες και περιορισμένες ζωές, κολλημένος στις κρατικές αποδοχές που χρηματοδοτούνται από τη ολική ληστεία της παραγωγικής του δουλειάς, ενώ μια χούφτα καλά κρυμμένων εκμεταλλευτών (όπως οι Γουόλενμπεργκ της Σουηδίας), κρατάνε όλα τα νήματα της οικονομίας στα χέρια τους.
Αξιοπερίεργο επίσης είναι ότι αυτές οι σοσιαλιστικές χώρες έχουν ακόμα ενεργούς βασιλικούς οίκους. Τώρα, πως γίνεται να συνυπάρχουν σοσιαλισμός και μοναρχία στον ίδιο τόπο, κι ο κόσμος να μην ενοχλείται από αυτό το ασυμβίβαστο, ένας Θεός το ξέρει.
Αλλά, για να καταλήξουμε: Να περιμένουμε ότι θα σάξει την οικονομία της Ελλάδας η τωρινή σοσιαλιστική κυβέρνηση;
Δυστυχώς, η απάντηση είναι: Όχι.