Τον γνώρισα στα τέλη του 2011 φθάνοντας σχεδόν ταυτόχρονα σε μια εκδήλωση. Μίλησαμε ελάχιστα κατά το μπες-βγες. Ένας απλός προσιτός άνθρωπος που όμως εννοεί αυτά που λέει. Αυτός είναι ο Μανώλης Γλέζος.
Και τι έκανε τώρα αυτός ο αγέραστος ήρωας της Αριστεράς; Βγήκε και είπε την αλήθεια ή μάλλον μας είπε ότι παραμυθιάστηκε μαζί μας. Εδώ οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι εντελώς διαφορετικό το αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης και άλλο πράγμα από το τι έλεγε προεκλογικά αλλά και τα πρώτα μετεκλογικά 24ωρα.
Λογιστικός έλεγχος, μονομερής διαγραφή του χρέους, κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο. Αυτά έλεγαν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι ΑΝΕΛ. Είτε λοιπόν συμφωνείτε είτε όχι με τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης, αυτά στην πιο επιεική κριτική ας πούμε ότι απλά παραμερίστηκαν.
Οι Ελληνες λέει ψήφισαν παραμονή στο ευρώ! Σοβαρά; Ποιος το λέει; Όταν η ρητορική είναι τα παραπάνω συνθήματα, επιτρέψτε μου να έχω αμφιβολίες τις οποίες μόνο οι δημοκρατικές επιλογές μπορούν να ξεδιαλύνουν διότι ΚΑΙ ευρώ ΚΑΙ δανεικά ΚΑΙ αγύριστα ΚΑΙ διαγραφή με το ευρώ, ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ.
Κι αν έτσι προστάζει η πολιτική, η τέχνη του εφικτού, ο Γλέζος είναι μαθημένος διαφορετικά. Έχω διαβάσει αρκετά για το Γλέζο. Σε πολλά δε συμφωνώ, όμως σήμερα αυτός ο άνθρωπος μαζί με το Θεοδωράκη κρατούν την τιμή της Αριστεράς και της νέας εθνικής αντίστασης. Ειλικρινά εύχομαι ο Θεός να τους δώσει καμιά 20αρια χρόνια ακόμη μαζί με την απαραίτητη δύναμη.
Ο Τσίπρας και οι λοιποί κυβερνητικοί όταν τα έλεγαν όλα αυτά μπορεί να μην τα πίστευαν ή αν προτιμάτε, να τα εννοούσαν αλλά να μην ήθελαν να φτάσουν ως το τέλος. Να σκιάχτηκαν. Ανθρώπινο είναι. Λογικό είναι. Άνθρωποι που ανετράφησαν με ανέσεις. Πείνα, πόλεμο δε γνώρισαν. Ο Μανώλης όμως γνώρισε.
Ο Μανώλης, όσα έλεγε προεκλογικά τα εννοούσε και είναι πρόθυμος να φτάσει ως το τέλος με όποιο κόστος. Τι να φοβηθεί; Τα χειρότερα τα έχει ζήσει. Δεν τον τρομάζουν.
Κατέβασε τα ναζιστικά σύμβολα μαζί με το Σάντα. Και τώρα 70 και πλέον χρόνια μετά, ξαναβλέπει στην εσπερία της ζωής του ξανά τους γερμανούς. Σε μια άλλη πιο ύπουλη κατοχή. Ξαναβλέπει φτωχούς, ξανασυναντά πεινασμένους.
Συμπαθάτε με αλλά αν είσαι πουπουλένιος, τότε δε συστρατεύεις το Γλέζο μαζί σου. Γιατί ο Γλέζος είναι Γλέζος. Είναι ατιμία για αυτόν να έχει πει άλλα και να πράττονται διαφορετικά. Άλλωστε δεν είναι ο μόνος που αντέδρασε. Και είναι δείγμα υγείας αυτά τα αντανακλαστικά ορισμένων της Αριστεράς όπως του καλού φίλου Κώστα Λαπαβίτσα.
Και δεν μπορεί ένα παιδάκι με το 1/3 των χρόνων του να τον αδειάζει ως μη πληροφορημένο. Τι λες ρε Γαβρήλο; Το μυαλό του παππού (κι είναι τίτλος τιμής) είναι ξυράφι. Για αυτό και έκοψε σα λεπίδα. Για αυτό εξελέγη με σταυρούς ρεκόρ στην ευρωβουλή και τον τρέμουν όλοι.
Κι έπειτα βγαίνει ένας εκπρόσωπος του σταρ σύστεμ που μέσα σε 10 γραμμές βιάζει κατά συρροή την ελληνική γλώσσα να του πει να μιλήσει στο αυτάκι του μικρού Αλέξη, να τον δει σαν εγγονάκι του. Μήπως να τον πάει στις κούνιες κιόλας; Να μη μας χαλάσει τη ζαχαρένια, τη χαρά της νίκης.
Μα ποιας νίκης; Διαβάστε ξένες εφημερίδες, οι γερμανοί πανηγυρίζουν.
Άραγε ο Σάντας με το Γλέζο να μην έπρεπε να κατεβάσουν τη ναζιστική σημαία ανεβάζοντας την ελληνική; Μήπως όφειλαν να διαπραγματευθούν με την Κομαντατούρ για να καταλήξουν σε έντιμο συμβιβασμό;
Και αν κάποιος θέλει την παραμύθα, γούστο του, καπέλο του. Ας συνεχίσει τη ζωή του μέσα στη μέθη της νίκης ή της «νίκης». Το άμεσο μέλλον θα δείξει. Η φωνή του Γλέζου δε θα τον αγγίξει, δε θα ακουστεί καν. Η φωνή του Γλέζου μιλά στις ψυχές απλών ανθρώπων.
Κι εν τέλει, ένας άνθρωπος 92 ετών, που δεν πέρασε λίγα, έχει όρεξη, δύναμη και διάθεση να ξαναφτιάξει την ανεξάρτητη, περήφανη Ελλάδα .
Εμείς;