Ο λόγος του αρχαίου φιλοσόφου Αριστοτέλη είναι διαχρονικός. Γιατί ζει από το θάνατο, από τον πόνο και τη θλίψη, όπως θα έλεγε ο μεγάλος της Αναγέννησης Μιχαήλ Αγγελος. Ζει από τη θλίψη των Ημερών και τον πόνο της Ζωής, που είναι αγωνία και αγώνας. Γι΄ αυτό ο λόγος του Αριστοτέλη έγινε παροιμιακός του έθνους φθόγγος.
Τους λόγους γεννούν οι μεγάλες στιγμές και τρέφουν διαιώνια οι "ώρες" που ξαναγοίνονται "πέτρινες περιστέρες" και "ακούν με προσοχή". Υπάρχουν ωστόσο βαρήκοες ώρες και αδιάφορες εποχές, που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ενωτιστούν τα προφητικά ρήματα.
Οι άνθρωποι μένουν απαθείς ή εύκολα ενθουσιάζονται μπροστά στα συμβαίνοντα και είναι σαν να οδηγούνται αυτόχειρες και αυτόκτονοι "εις οδόν απωλείας". Οι καιροί μας θυμίζουν τέτοιες ακριβώς εποχές. Τα τελευταία χρόνια είχαμε πέσει σε μια ατελεύτητη χειμέρια νάρκη. Η ζωή μας αποδυναμώθηκε. Προχωρεί ράθυμα ακόμα. Επαναλαμβάνεται,χωρίς να βιώνεται σαν ριζική πραγματικότητα. Απονευρώθηκε μάλλον και μεταμορφώθηκε σ' ένα δίχως προβληματισμούς και ορμή προόδου γεγονός.
Τούτο φάνηκε στη δημόσια ζωή της χώρας, όπου τα συμπτώματα ήταν και εξακολουθούν να είναι έντονα. Και αγγέλουν βαριά πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική αρρώστια. Το έχουμε!..Εύκολα δρασκελίζουμε την απόσταση από την απάθεια στον ενθουσιασμό. Από τη διολίσθηση μας στον κατωφερή δρόμο της Απάθειας και της αδιαμαρτύρητης αποδοχής πολιτικών ερήμην ημών και εν ονόματι ημών, να βρισκόμαστε ενθουσιώδεις μπροστά στο φάσμα της υποτιθέμενης άρδην αλλαγής των πραγμάτων και των όποιων πολιτικών προθέσεων...
Οι όποιες πολιτικές εξελίξεις ωστόσο δεν άλλαξαν εν μια νυχτί το πλαίσιο της κοινωνικής, πολιτικής και εθνικής ζωής, το ασφυκτικά δηλητηριασμένο και "σοφά" τοξινωμένο, γεμάτο από τις πνιγηρές αναθυμιάσεις των ασχημιών της πολιτικής, της απάτης, του μεθοδευμένου αποπροσανατολισμού, της στρέβλωσης της αλήθειας, της φτηνής συνθηματολογίας, της πολιτικής τυμβωρυχίας.
Οι εξελίξεις "τρέχουν" και αναμένονται αποτελέσματα. Αναμένονται όμως. Δν έχουμε ακόμα απτά στοιχεία. Οι φυγαδοθήρες "δολοφόνοι" της κοινωνικής ζωής είναι εδώ. Το δένδρο της φοβίας και της αδιαφορίας δεν ξεριζώθηκε. Τίποτα δεν άλλαξε μέσα σε μερικές μέρες. Πρόσωπα άλλαξαν. Νέες πολιτκκές συμπεριφορές εκδιπλώθηκαν, συνοδευόμενες και από νέο ενδυματολογικό στυλ, αλλά το χρέος των πολιτικών δεν μπορεί να εξαντλείται στην επιφάνεια των προθέσεων.
Και βέβαια χρειάζεται πολιτικός χρόνος. Ο ενθουσιασμός για το....καινούργιο ωστόσο δεν πρέπει να συνδέεται με εθιστικές λειτουργίες του παρελθόντος. Αυτό αποτελεί την ουσία της κοινωνικής και κατ' επέκταση της δημοκρατικής συνταγής. Αποτελεί συστατικό της πολιτικής ωριμότητας ενός λαού. Η μεγάλη δοκιμασία της κοινωνίας και παλαιότερα της δημοκρατίας είχε ως αφετηρία την ελπίδα και τον ενθουσιασμό σε τούτο τον τόπο, όπου "ανθίζουν" κάθε είδους πολιτικές προθέσεις, αλλά δεν φύεται ο καρπός της προόδου...
Στην Ελλάδα όλα τα πολιτικά έργα απεδείχθησαν "κλινικά". Περιορίζονται δηλαδή στη διάγνωση και στη διαπίστωση και δεν υποδεικνύουν θεραπείες και λύσεις. Το πολύ - πολύ διαγράφουν τι είναι επιθυμητό. Η πολιτική ηθική, όπως κάθε αληθινή ηθική, δημιουργεί το αντικείμενό της και συναρτάται, όχι μόνο από διάθεση ιδεολογική ή και επικοινωνιακά στυλιστική προσπάθεια, αλλά κυρίως με την ψύχραιμη διάγνωση των βασικών αιτιών του νοήματος των καιρών.
Είναι καιρός σε τούτοτον τόπο η πολιτική να ορίσει ένα κοινό σημείο για μια νέα πορεία: την πορεία της επιστροφής στον Ανθρωπο. Προθέσεις, κηρύγματα και πομφολυγώδεις αγώνες, συγκρούσεις ανάμεσα σε ξεφτισμέμες ιδέες και υποσχέσεις, στράτευση συνειδήσεων γύρω από συνθήματα που έχουν υποστεί τη διάβρωση της πράξης, δεν έχουν να κάνουν με τον Ανθρωπο.
Μια ανθρωποκεντρική πολιτική χρειάζεται ο ταλαιπωρημένος τούτος τόπος. Η νέα κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχει τον πολιτικό χρόνο να το αποδείξει. Ο χρόνος αυτός όμως δεν μπορεί να είναι ανεξάντλητος ή να επιμηκύνεται με επικοινωνιακά τεχνάσματα, πάγια πρακτική των μέχρι σήμερα ωχαδερφιστών της εγχώριας πολιτικής ντεκατέντσιας...
Αν ο πολλά υποσχόμενος Αλέξης Τσίπρας αποδειχθεί ανίκανος να διατρέξει την απόσταση προς τον Ανθρωπο, όχι απλώς θα απλώνει τα χέρια του για χειραψία και θα συναντά δάχτυλα παγωμένα, με την ψυχή των πολιτών να αποδεικνύεται πολύ στενή για να χωρέσει την αθλιότητα της πολιτικής πράξης, αλλά θα καταλήξει ερημίτης μέσα στο πλήθος των ομοιδεατών του κι όχι μόνο, που είναι και τούτο ένα άθροισμα από απελπισμένους ερημίτες της πολιτικής που είχαν καλές προθέσεις, μα όχι και το ψυχικό σθένος να αγωνιστούν για τον Ανθρωπο!..