Διαβάζω με ενδιαφέρον για τις νέες κινητοποιήσεις, τις ιαχές και τα συνθήματα, που γίνονται για την στήριξη της νέας κυβέρνησης, η οποία προσπαθεί να πολεμήσει την τρελή επίθεση στα πορτοφόλια μας από τους δανειστές της χώρας.
Δεν λέω, να φωνάζουμε και να διαμαρτυρόμαστε. Αλλά, βρε παιδιά, να ξέρουμε και γιατί φωνάζουμε. Θυμάστε τους αγανακτισμένους που φώναζαν, και τελικά, σε χρόνο μηδέν ξεφούσκωσαν, κι έγιναν αμελητέο παρελθόν;
Ήταν διότι δεν μπορούσαν να απαντήσουν στις κρίσιμες δύο ερωτήσεις;
1. Μα γιατί, συγκεκριμένα, φωνάζετε βρε παιδιά;
2. Και τι προτείνετε να κάνουμε;
Σε τέτοιες ερωτήσεις, δεν μπορείς να απαντήσεις συναισθηματικά. Διότι, τέτοιες ερωτήσεις απαιτούν απαντήσεις άμεσα συνδεδεμένες με πρακτική εφαρμογή. Το να διαμαρτύρεσαι ότι δεν έχεις ψωμί, δεν θα κάνει ψωμί να εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά σου για να το φας.
Και το να λες ότι η γη πρέπει να γίνει επίπεδη για να διευκολύνει το ταξίδι σου, δεν σημαίνει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει.
Με λίγα λόγια, εκτός από φωνές και σκούξα στο δρόμο, απαιτείται και γνώση. Αλλιώς, πάμε σε ξεφούσκωμα και χειρότερη μετέπειτα εκμετάλλευση από τους γνωστούς κλεφταράδες.
Πολλοί από εκείνους που ξεκινάνε τις δημόσιες κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες, συνήθως κατέχουν αυτή τη γνώση, αλλά πολύ συχνά, συχνότερα από όσο το φανταζόσαστε, αποφεύγουν να την μοιράζονται με τους πολλούς, όπως, ας πούμε, μοιράζονται τα διαδηλωτικά συνθήματα και τα συναισθηματικά σκούξα.
Και γιατί;
Διότι αυτός είναι ο άσσος στο μανίκι τους, αυτό που θα τους επιτρέψει να εξαργυρώσουν σε απολαβές, εξουσία και χρήμα – αυτοί, και κανένας άλλος - τα σκούξα των διαδηλωτών στο δρόμο, αν κάποτε αυτά τα σκούξα και οι διαμαρτυρίες καταλήξουν να πιάσουν τόπο.
Βλέπω με μεγάλη ανησυχία τον Βαρουφάκη, να συγκλίνει με τα δρώμενα της προηγούμενης κυβέρνησης όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Πάει τόσο γρήγορα προς αυτή την κατεύθυνση, που πολλά από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν προλαβαίνουν να τον φτάσουν, και βγαίνουν και κάνουν τις ομιλίες που έχουν ήδη προετοιμάσει, χωρίς να έχουν προλάβει να τις αλλάξουν και να τις προσαρμόσουν σύμφωνα με τις τελευταίες βαρουφάκειες διαφοροποιήσεις.
Αυτό φυσικά δημιουργεί μια σύγχυση άνευ προηγουμένου, σχετικά με το τι τελικά συμβαίνει, και που συγκεκριμένα στηρίζεται η νέα κυβέρνηση για να καταφέρει, όπως λέει, να μας προστατεύσει έναντι των αδηφάγων δανειστών.
Όπως όλοι, θέλω να πιστεύω, ότι ο Βαρουφάκης, όντως θέλει το καλό της χώρας πάνω από όλα. Όμως έχω σοβαρές επιφυλάξεις. Να κάποιοι λόγοι:
Η κίνηση να προσληφθεί η Λαζάρντ για σύμβουλος στο Υπουργείο Οικονομικών, η Λαζάρντ που προηγουμένως συμβούλευε τον Γ. Παπανδρέου (και πληρώθηκε 31 σκαστά εκατομμύρια από την πλάτη τη δική μου και τη δική σας) είναι τουλάχιστον ύποπτη.
Το γεγονός ότι ο Βαρουφάκης έχει στενές σχέσεις με τον αρχιλήσταρχο παγκοσμίου βεληνεκούς Τζώρτζ Σόρος (ο Σόρος δεν είναι Ελληνικής καταγωγής, όπως λανθασμένα μπορεί να υποθέτουν κάποιοι από το όνομά του), και το γεγονός ότι ο Βαρουφάκης έγινε δεκτός να σπουδάσει στο Αγγλικό Πανεπιστήμιο του Έσσεξ μέσω συστατικής επιστολής του ίδιου του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου είναι δυσοίωνα πράγματα. Πόσους ξέρετε που είχαν τέτοια πρόσβαση;
Ακόμα, η δήλωση του Βαρουφάκη ότι δεν έχει διαβάσει τον Μαρξ, αλλά είναι Μαρξιστής είναι κάτι πολύ ανεύθυνο για να ξεστομιστεί από σοβαρό άνθρωπο.
Επίσης, επειδή ξέρουμε ότι τα μεγάλα ΜΜΕ είναι κατευθυνόμενα και ελεγχόμενα από κρυμμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα αντίθετα με το καλό του λαού, η ξαφνική Μηντιακή τρέλα με τον Βαρουφάκη είναι άκρως ύποπτη. Θα θυμάστε τους παιάνες και τα εγκώμια που έπλεκαν τα Μήντια για τον τότε, μέχρι προχτές άγνωστο Ομπάμα. Όταν ο Ομπάμα ανέλαβε την Προεδρεία των ΗΠΑ, το εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ ήταν 12 τρισεκατομμύρια (συσσωρεύτηκε σε 232 χρόνια, από το 1776 μέχρι το 2008). Μέσα στα έξι χρόνια που ο Ομπάμα είναι Πρόεδρος το φούσκωσε στα 18. Αυτό, δεν σας δημιουργεί υποψίες;
Και ακόμα, ο Βαρουφάκης, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, αντίθετα με τους περισσότερους Έλληνες, έχει ήδη ανοιχτή την πόρτα του εξωτερικού. Σε περίπτωση που τα πράγματα στραπατσαριστούν για τα καλά, απλά θα σηκωθεί και θα φύγει. Όπως έκανε ο Παπανδρέου. Αυτό βέβαια, από μόνο του δεν είναι κατακριτέο. Όμως, άλλο να υπερασπίζεσαι κάτι, όταν εκεί κρέμεται κυριολεκτικά το μέλλον σου, και άλλο όταν το μέλλον σου κρέμεται αλλού.
Ακόμα, ο Βαρουφάκης, όχι μόνο τώρα που είναι Υπουργός Οικονομικών της χώρας, αλλά και πρωτύτερα, λαλίστατος σχετικά με τόσα, ποτέ δεν είπε τίποτα για το μείζον θέμα της Ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται.
Να σε τι θα μπορούσε να μας διαφωτίσει:
Η Ελληνική Κεντρική Τράπεζα, πριν το 1928 ήταν η Εθνική Τράπεζα, και όχι η Τράπεζα Ελλάδας. Η Εθνική Τράπεζα είχε το μονοπώλιο «παραγωγής» (τυπώματος) χρήματος, λειτουργούσε ανεξάρτητα, ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ. Αυτό σημαίνει ότι αυτοί που την είχαν, τύπωναν όσο χρήμα ήθελαν, κι έκαναν ότι ήθελαν εγχώρια, χωρίς να ιδρώσουν καθόλου. Φανταστείτε να σας δώσουν εσάς το μονοπώλιο τυπώματος χρήματος σε οποιαδήποτε χώρα, και μάλιστα χωρίς να δίνετε λογαριασμό σε κανέναν. Γίνεστε αυτόματα ο πιο πλούσιος άνθρωπος της χώρας. Επίσης, οι δυνατότητές σας να ελέγχετε ποιός κυβερνάει τη χώρα και πως, αυξάνονται στο κατακόρυφο.
Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας ιδρύθηκε από τον Ιωάννη Σταύρου, γιό του οικονομικού διευθυντή του Αλή Πασά, και τον Ζαν Γκαμπριέλ Εϊνάρντ έναν Ελβετό Τραπεζίτη. Και οι δύο τους ήταν γνωστοί του Καποδίστρια. Βέβαια, η καταγωγή είναι άδικο να χρεώνεται σαν αρνητικό στοιχείο στον οποιονδήποτε, αλλά, βρε παιδί μου, κοίτα κάτι ενδιαφέροντα πράγματα που βρίσκεις όταν σκαλίζεις:
Ο Σταύρου, πεθαίνοντας άφησε πολλά λεφτά για την ίδρυση και χτίσιμο του Ορφανοτροφείου των Ιωαννίνων. Και κοίτα να δεις: Ο τότε αρχιμηχανικός της Οθωμανικής κυβέρνησης στα Γιάννενα που προσλήφθηκε για το έργο ήταν ο Εβραϊκής καταγωγής Σιγισμούνδος Μινέικο, ο παππούς του Ανδρέα Παπανδρέου από τη μάνα του.
Τέλος πάντων, η Εθνική Τράπεζα κρατικοποιήθηκε το 1917. Ξέρετε γιατί; Διότι αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει όπλα για τον Ελληνικό στρατό στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Τόσο εθνική ήταν.
Μετά, το 1928 ιδρύθηκε η Τράπεζα Ελλάδας, η οποία ανέλαβε το μονοπώλιο τυπώματος του εθνικού νομίσματος, της δραχμής δηλαδή. Και το είχε μέχρι που μπήκαμε στο ευρώ.
Εντάξει, θα πει κανείς, μας εντυπωσίασες. Αλλά, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα τρέχοντα, τον Βαρουφάκη, τον Σόρος κτλ.;
Να γιατί μπήκα στον κόπο να τα αναφέρω:
Εάν η Κεντρική Τράπεζα που έχει το μονοπώλιο τυπώματος του χρήματος είναι κρατική (όπως θα πρέπει να είναι), τότε το κράτος τυπώνει χρήμα για τις δημόσιες και κοινωνικές του ανάγκες ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. Έτσι ΔΕΝ ΣΥΣΣΩΡΕΥΕΤΑΙ ΧΡΕΟΣ από τα ελλείμματα που αναπόφευκτα δημιουργούνται από κοινωνικές και αμυντικές δαπάνες, όσο προσεκτικό κουμάντο κι αν γίνεται.
Εάν όμως η Κεντρική Τράπεζα που έχει το μονοπώλιο «παραγωγής» χρήματος είναι ιδιωτική, τότε δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηλιθιότητα για το συγκεκριμένο έθνος. Διότι, σε μια τέτοια περίπτωση, όταν η κυβέρνηση χρειάζεται χρήματα, ζητάει από τους ιδιώτες που έχουν την Κεντρική Τράπεζα, τους ιδιοκτήτες της δηλαδή να τα τυπώσουν, εκείνοι τα τυπώνουν από αέρα κοπανιστό, και μετά το κράτος ΤΑ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΠΙΣΩ ΜΕ ΤΟΚΟ. Κι αφού το κράτος ηλιθιωδώς έχει δώσει σε ιδιώτες (που λειτουργούν ανεξάρτητα κιόλας) το μονοπώλιο «παραγωγής» χρήματος (ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ! ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ!), πρέπει μετά να πάει να στύβει τους πολίτες σαν λεμονόκουπες με φόρους, για να πληρώνει τους μάγκες κλεφταράδες της ιδιωτικής Κεντρικής Τράπεζας.
Δεδομένης μιας τέτοιας κατάστασης, το χρέος, όσες διαπραγματεύσεις και να γίνουν, όσο σκληρά κι αν δουλέψει ο κόσμος, όσους φόρους και να πληρώσουν οι πολίτες, όσο κι αν προσπαθήσει ένα κράτος, δεν μπορεί ποτέ να αποπληρωθεί.
Σκεφτείτε μόνο το εξής: Το χρήμα που κυκλοφορεί, βγήκε στην αγορά σαν εκταμίευση δανείου που πρέπει να πληρωθεί με τόκο. Όμως, ακόμα κι αν μαζέψουμε όλα όσα δανειστήκαμε και τα δώσουμε πίσω, που θα βρούμε λεφτά για να δώσουμε τον τόκο; Τα λεφτά για να πληρωθεί ο τόκος δεν υπάρχουν, διότι τυπώθηκε μόνο το ποσό του δανείου.
Μάλιστα, το περισσότερο που μπορεί να καταφέρει ένα κράτος που λειτουργεί στα πλαίσια μιας τέτοιας τρέλας είναι απλά να καταφέρει να βραδύνει την ταχύτητα αύξησης της συνεχόμενης καταπίεσης και δυστυχίας.
Οι τωρινές διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη για το Ελληνικό χρέος δεν θα φέρουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Πάλι θα χτυπηθούν, όπως πάντα γίνεται με τους φόρους, οι νοικοκύρηδες, δηλαδή η μεσαία τάξη. Αυτοί που δουλεύουν, αποταμιεύουν, κάνουν καλό κουμάντο, και έχουν κάνει ουσιαστικές, μη-εξαγώγιμες επενδύσεις στη χώρα, όπως είναι τα ακίνητα. Αυτοί δηλαδή, που δεν μπορούν να πάρουν τι περιουσίες τους και να φύγουν. Η φορολογική επιδρομή θα συνεχιστεί, και μάλιστα δριμύτερη.
Γιατί; Διότι στην Ελλάδα υπάρχει πολύ ψωμί για να ροκανίσουν οι δανειστές. Είναι οι ιδιωτικές περιουσίες που θέλουν να μας πάρουν, όπως έχουν κάνει με τους λαούς της Βόρειας Ευρώπης. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ πιθανότητα να σταματήσει το φορολογικό σφυροκόπημα και η οικονομική αφαίμαξη του Έλληνα, ενόσω ο Έλληνας ακόμα έχει ιδιωτική περιουσία, που αξίζει περισσότερο από ότι χρωστάει.
Μέσα στο τωρινό πλαίσιο, η φοροληστεία θα σταματήσει, μόνον όταν ο μέσος Έλληνας γίνει σαν τον μέσο Βορειοευρωπαίο. Όταν δηλαδή ο μέσος Έλληνας καταλήξει χωρίς ιδιωτική περιουσία. Θα μένει σε ενοίκιο, ή σε δικό του σπίτι υπερχρεωμένο, που θα του τρώει δυο βδομαδιάτικα κάθε μήνα, και θα έχει, το πολύ-πολύ, μια δουλειά, που θα ψωροπληρώνει, και που θα κινδυνεύει να την χάσει ανά πάσα στιγμή.
Όταν λοιπόν οι «διαπραγματεύσεις» μας φέρουν πάλι σε απόγνωση (είναι, δυστυχώς, θέμα χρόνου), και ξεσηκωθούμε για την τελική αλλαγή, που αναπόφευκτα θα είναι έξοδος από την Ευρωζώνη και το ευρώ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ: Να μην τους αφήσουμε να μας πάνε σε δικό μας νόμισμα, με ανεξάρτητη, ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα να το εκδίδει.
Να μην καταλήξουμε δηλαδή όλοι οι Έλληνες να δουλεύουμε επ’ άπειρον για τον Σόρος.