Η γεωπολιτική οικονομικά απορρέουσα θέση της Ελλάδας είναι το μήλον της έριδος εδώ και δεκαετίες , εάν θέλουμε να μιλήσουμε για τον 20ο αιώνα και όχι πιο παλαιά. Η μάχη που δίνεται είναι μια μάχη εξισορρόπησης συμφερόντων των ξένων δυνάμεων πάνω στην ελληνική πίτα είτε ήταν βασιλό-πιτα (επί βασιλιά) είτε προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατική πίτας επί της μεταπολίτευσης.
Το τέλος της μεταπολίτευσης ήρθε άραγε; Μήπως για να έρθει πρέπει πρώτα να έρθει μια ισορροπία στα εσωτερικά σε αντιδιαστολή με τα εξωτερικά συμφέροντα της χώρας μας. Αυτό που ακόμα και ένα παιδί καταλαβαίνει και όλοι μέσα μας το ξέρουμε είναι η σύγκρουση των συμφερόντων μέσα στην Ελλάδα, συμφερόντων μεταξύ ελλήνων, και συνήθως παίρνουν μέρος, μετά την σαρωτική ήττα των δύο αντιμαχόμενων ελληνικών στρατοπέδων, οι ξένοι.
Μα γιατί τους λέμε ξένους, αφού εμείς του φωνάξαμε σε όλες τις κρίσιμες στιγμές από την ελληνική επανάσταση και μετά. Οι συνήθειες ενός λαού που έρχεται από μακριά και θέλει χωρίς να το λέει ανοιχτά να πάει μακριά έχουν μεταλλαχτεί επί τουρκοκρατίας. 400 χρόνια είναι αυτά. Εδώ δεν αντέχεις τον εχθρό σου στην διπλανή θέση ενός λεωφορείου ούτε μια ώρα αν ξέρεις ότι έχει μπει στο σπίτι σου και έχει βεβηλώσει καθετί αξίας για σένα, θα αντέξεις 400 χρόνια τον τουρκικό ζυγό εάν δεν το δεχτείς επιδερμικά τουλάχιστον;
Η απλοϊκή άποψή μου είναι ότι ο σύγχρονος έλληνας δεν έχει καταλάβει το που ανήκει και ας το είπε κάποτε ο κ. Καραμανλής το <<ανήκουμε στη δύση>>. Και εγώ ρωτάω, ποια δύση; Αυτή που θέλουν οι άλλοι να γίνει ή αυτή που θέλουμε εμείς. Αν ρωτήσεις την δύση θα σου πει ότι αυτή θέλει τους Έλληνες γιατί απλά είναι παιδί τους. Τώρα έχουμε γίνει εμείς οι έλληνες, παιδιά της δύσης , μια δύσης ξένης προς τις αξίες που της έδωσε η Ελλάδα.
Χρειάζεται να αναρωτηθούμε. Χρειάζεται να συζητήσουμε δίχως ταμπέλες. Υπάρχουν πολλά ‘χρειάζεται’, μα ένα ‘πρέπει’. Το ‘πρέπει’ είναι ότι πρέπει να γίνει τώρα, αυτήν την εποχή …και κάτι γίνεται…