Του Χρήστου Βαγενά
Ο κόσμος πρέπει να μάθει την αλήθεια. Χωρίς να ξέρει την αλήθεια δεν μπορεί ποτέ να κάνει σωστές δημοκρατικές επιλογές.
Χωρίς επαρκή και σωστή πληροφόρηση, η δημοκρατία, όχι μόνον δεν λειτουργεί, αλλά μετατρέπεται σε πολίτευμα της πλάκας. Σε μια τέτοια κατάσταση, κάθε λογής υποκείμενα ευημερούν εις βάρος του κοσμάκη, ο οποίος, όχι μόνον δεν παίρνει χαμπάρι την απατεωνιά, αλλά, συχνά, παραπλανημένος από τα ψέματα και την έντεχνη προπαγάνδα του αγορασμένου επιτελείου των εκμεταλλευτών του, τους καταχειροκροτεί κιόλας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα φαινομενικά ανατρεπτικά της μεταπολίτευσης που έφερε στο τραπέζι της πολιτικής σκηνής ο Ανδρέας Παπανδρέου, που ακόμα πλασάρεται σαν ο «φοβερός και τρομερός» οικονομολόγος, που δίδασκε οικονομικά στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ.
Φώναζε εναντίον του ΝΑΤΟ, της Ευρώπης, διαμαρτυρότανε για τα ξένα κέντρα επιρροής κτλ., αλλά το σημαντικό ποτέ δεν το ξεστόμισε. Και δεν μπορεί να μην το ήξερε, αφού είχε σπουδάσει οικονομικά στο Χάρβαρντ, δίδασκε μετά οικονομικά, και είχε επίσης διατελέσει και σύμβουλος στην Τράπεζα Ελλάδας το 1960.
Τι είναι αυτό το σημαντικό και σπουδαίο για το οποίο δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ; Να τι είναι:
Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, ΚΑΙ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΞΕΝΟΥΣ.
Η Τράπεζα Ελλάδας, από το 1928 μέχρι που πήγαμε στο ευρώ το 2002, είχε το μονοπώλιο να τυπώνει την Ελληνική δραχμή, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, ανεξάρτητα δηλαδή από πολιτικό ή κρατικό έλεγχο.
Αυτό σημαίνει το εξής τρελό: Ξένοι είχαν το μονοπώλιο τυπώματος του Ελληνικού εθνικού νομίσματος, και καθόριζαν εκείνοι πόσο τύπωναν, πόσο θα έβαζαν στη δική τους τσέπη, και πόσο θα δάνειζαν στις άλλες εγχώριες Τράπεζες ή στο Ελληνικό κράτος. Η μεγάλη κοροϊδία ήταν ότι έλεγαν στον κόσμο ότι βάσιζαν την ποσότητα χρήματος που «τύπωναν» σε κάποια συγκεκριμένη αντιστοιχία σε χρυσό που ήταν στην ιδιοκτησία της Τράπεζας, αλλά, ποτέ κανένας κρατικός φορέας δεν επιτρεπόταν αυτό να το ελέγξει.
Το γεγονός ότι τον διευθυντή της Τράπεζας τον διορίζει η Ελληνική κυβέρνηση δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια του κόσμου. Το συμβούλιο της Τράπεζας απαρτίζεται από αντιπροσώπους των μετόχων της, και το συμβούλιο παίρνει τις αποφάσεις. Ο διευθυντής, άπαξ και διορίζεται, μετατρέπεται αυτόματα σε υπάλληλό του συμβουλίου. Ακούει την κυβέρνηση, αλλά δεν έχει καμία απολύτως υποχρέωση να τους πληροφορεί σχετικά με τις διαβουλεύσεις ή αποφάσεις του συμβουλίου, ούτε παίρνει εντολές από την κυβέρνηση.
ΔΗΛΑΔΗ, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ.
Και τώρα είμαστε στα νύχια των Ευρωπαίων. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι ιδιοκτησία των Κεντρικών Τραπεζών των χωρών-μελών του ευρώ, αλλά ΟΧΙ ΙΣΟΤΙΜΑ. Η συμμετοχή της Τράπεζας Ελλάδας είναι αμελητέα. Αυτό, και το γεγονός ότι η Τράπεζα Ελλάδας ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΗ εξηγεί γιατί δεν μας λογαριάζουν οι Ευρωπαίοι. Οι μεγαλομέτοχοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) ελέγχουν απόλυτα την ποσότητα χρήματος στην Ελληνική επικράτεια και τους είναι πανεύκολο να μας εκβιάζουν και να μας τρομοκρατούν με αυτόν τον τρόπο, όπως τους γουστάρει.
Η Τράπεζα Ελλάδας παίρνει δανεικά (που τα «τυπώνει» η ΕΚΤ από αέρα κοπανιστό) και μετά τα δανείζει σε εγχώριες Τράπεζες. Καμιά φορά το Ελληνικό κράτος δανείζεται κατευθείαν από την ΕΚΤ. Αυτή είναι η ιστορία που ακούμε κάθε τρεις και δεκαπέντε περί αγοράς Ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ. Δεν πρόκειται περί αγοράς όπως την καταλαβαίνει ο κόσμος στις καθημερινές του συναλλαγές, αλλά για δάνειο. Η Ελλάδα δίνει κάποια χαρτιά που τυπώνει η ίδια και με τα οποία δεν μπορεί να αγοράσει τίποτα, και παίρνει λεφτά που τυπώνει η ΕΚΤ, ευρώ δηλαδή, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει σαν χρήμα. Είναι σαν, αντί να πούμε ότι κάποιος πήρε ένα Τραπεζικό δάνειο ας πούμε 100 χιλιάδων, να το θέτουμε ως εξής: Η Τράπεζα του αγόρασε ένα προσωπικό ομόλογο, το χαρτί δηλαδή που επιβεβαιώνει ότι οφείλει στην Τράπεζα 100 χιλιάδες ευρώ, για 100 χιλιάδες ευρώ. Μόνο που αν το πεις έτσι, δεν ακούγεται σαν να πήρε δανεικά.
ΒΑΣΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΟΜΩΣ ΕΝΟΣ ΕΘΝΙΚΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΥΠΩΝΕΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΗ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.
Με τον τρόπο που έχει στηθεί το παιχνίδι δηλαδή, ότι κυκλοφορεί σαν χρήμα δεν είναι παρά δανεικά που κάποιοι ιδιώτες έχουν τυπώσει από αέρα κοπανιστό και όλοι μας δουλεύουμε για να τους πληρώνουμε και μάλιστα με τόκο.
Θα έλεγα ότι το προαναφερθέν κόλπο ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΡΟΪΔΙΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ, αλλά αυτή η ιστορία είναι παλαιότερη από αιώνα. Πάει πίσω στο 1694, με την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας.
Από εκεί το καρκίνωμα ξαπλώθηκε σε όλες τις χώρες, και τώρα αυτή η κατάσταση λυμαίνεται όλες τις χώρες του πλανήτη, δημιουργώντας οικονομικές ελίτ με πρόσβαση σε άφθονο χρήμα, ελίτ που ευημερούν χωρίς να κάνουν τίποτα, κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη μας.
Και πάντα χρησιμοποιούν μια βιτρίνα πολιτικών μπροστά, να επωμίζονται τις ευθύνες και να τρώνε όλη τη φωτιά της διαμαρτυρίας για την εκάστοτε οικονομική μισέρια του λαού. Και τους χρηματοδοτούν πλούσια για να μην πουν στον κόσμο τίποτα, σε περίπτωση που ανακαλύψουν τα παραπάνω. Και το παιχνίδι συνεχίζεται.
Θα πει κανείς: Αφού μπορούν να τυπώνουν όσο χρήμα θέλουν, γιατί βάζουν την κυβέρνηση να μας φορολογεί κι από πάνω;
Διότι, αν τυπώνουν χρήμα έτσι στα καλά καθούμενα και το βάζουν στην τσέπη τους, χωρίς διασύνδεση με την παραγωγή, τότε το χρήμα γενικά, στην συγκεκριμένη επικράτεια χάνει την αξία του. Γίνεται δηλαδή πληθωριστικό. Έτσι, φορολογώντας τον κόσμο και παίρνοντάς του σχεδόν τα πάντα, τον αναγκάζουν να δουλεύει περισσότερο, αξιοποιώντας ταυτόχρονα το νόμισμα της επικράτειας που συμπεριλαμβάνει και όσα έβαλαν οι ίδιοι στην τσέπη τους, τυπώνοντας τα από το τίποτα.
Με αυτή τη λογική, στις ΗΠΑ, το 2008 έγινε το εξής: Το κράτος δανείστηκε από την Κεντρική Τράπεζα που είναι και εκεί ιδιωτική (οι Τραπεζίτες κατάφεραν μετά από δεκαετίες να κοροϊδέψουν και τους Αμερικανούς και να στήσουν ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα το 1913) δισεκατομμύρια για να στηρίξει παραπαίοντες Τραπεζικούς οργανισμούς και μετά έβαλε φόρους στον κόσμο για να αποπληρώσει το δάνειο. Τα χρήματα του δανείου, ας μην το ξεχνάμε, τα είχε φτιάξει η ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα από αέρα κοπανιστό. Για να μη φωνάζει ο κόσμος έκαναν το εξής: Ανακοίνωσαν ότι έδωσαν τα μισά από ότι έδωσαν. Δηλαδή ας πούμε ότι ο οργανισμός ζήτησε 400 εκατομμύρια. Η κυβέρνηση έδωσε τα διπλά, δηλαδή 800 εκατομμύρια, και ανακοίνωσε ότι έδωσε μόνο 400. Μετά από ένα-δύο μήνες, οι οργανισμοί που πήραν αυτά τα κρατικά δάνεια έδωσαν πίσω τα μισά από όσα πήραν και η κυβέρνηση θριαμβευτικά ανακοίνωσε ότι τα δάνεια στους πάσχοντες οργανισμούς αποπληρώθηκαν. Κι ο κόσμος το έχαψε.
Το 1948 η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας κρατικοποιήθηκε. Η πρωτοβουλία ήρθε από τον αρχιεπίσκοπο του Κάντερμπουρυ με μια ομιλία που έκανε το 1942 μέσα στη δίνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Μετά από αυτό, κρατικοποιήθηκαν πολλές Κεντρικές Τράπεζες (όχι όμως όλες. Η δική μας είναι ακόμα ιδιωτική, όπως της Αυστρίας).
Να τι έγινε:
Οι Τραπεζίτες, ήδη από την ίδρυση της Τράπεζας Αγγλίας το 1694, είχαν καταλάβει ότι είναι χίλιες φορές καλύτερα να δανείζεις σε κράτη παρά σε ιδιώτες. Αυτό φυσικά διότι το κράτος, εξ ορισμού μπορεί να κινητοποιήσει το μονοπώλιο της βίας και να μαζέψει πολύ ευκολότερα λεφτά από τον κόσμο για να αποπληρωθούν τα δάνεια. Εξ ου και η επιδίωξη για την ίδρυση Κεντρικής Τράπεζας.
Η Κεντρική Τράπεζα επίσης εποπτεύει και τις άλλες Τράπεζες της επικράτειας. Πως; Δεν τους επιτρέπει να τυπώνουν χρήμα πέρα από κάποιο συγκεκριμένο όριο. (Οι τράπεζες, ΟΛΕΣ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, έχουν το δικαίωμα να δημιουργούν λεφτά, τουλάχιστον δεκαπλάσια των καταθέσεών τους από αέρα κοπανιστό, και μετά να τα δανείζουν λίγο-πολύ όπως τους γουστάρει. Απίστευτο, και όμως αληθινό).
Το Τραπεζικό κόλπο που περιγράψαμε παραπάνω, από απληστία, αμέλεια και θρασύτητα των Τραπεζιτών, παρά λίγο να βγει στη φόρα για τα καλά με την περίπτωση της ηττημένης Γερμανίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης παρά λίγο να διαλύσει το Τραπεζικό κόλπο. Οι μέτοχοί της ξεκίνησαν ένα ξέφρενο τύπωμα χρήματος που έκανε το μάρκο άχρηστο και παρέλυσε την Γερμανική οικονομία, που στέναζε (όπως εμείς τώρα, και χειρότερα) κάτω από το βάρος οικονομικών κυρώσεων που της είχαν επιβληθεί από τους νικητές.
Μεσοπολεμικά όμως, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης με αυτήν την τρελή πληθωριστική ιστορία δεν άντεξε και κατέρρευσε. Η επόμενη κυβέρνηση πέταξε το παλιό μάρκο, δήλωσε στάση πληρωμών στις πολεμικές αποζημιώσεις που είχαν επιβληθεί στη Γερμανία, και τύπωσε κρατικό χρήμα, χωρίς να το χρωστάει σε κανέναν. Και ξαφνικά, έγινε ολοφάνερο ότι αυτή ήταν η λύση για την απελπιστική οικονομική κατάσταση του κράτους. Η οικονομία πήρε μπροστά, και μάλιστα τόσο γρήγορα, που ούτε ο τότε υπουργός οικονομικών, ο Γιάλμαρ Σαχτ, δεν μπορούσε να το πιστέψει.
Ο Αγγλόφωνος τύπος αναφερόταν συχνά στη Γερμανική οικονομική ανάκαμψη και προσπαθούσε να αναλύσει το πώς και το γιατί. Τα πράγματα έδειχναν ότι το Τραπεζικό κόλπο κινδύνευε να ξεσκεπαστεί για τα καλά παντού.
Με το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εκατομμύρια κόσμος έχασε βίαια τη ζωή του. Όταν επί τέλους οι συρράξεις σταμάτησαν, τα κράτη βρέθηκαν με απίστευτα χρέη στους Τραπεζίτες, και πολλοί άρχισαν να υποπτεύονται ότι και οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι πυροδοτήθηκαν για αυτόν ακριβώς το λόγο: Για να δημιουργηθούν χρέη στους Τραπεζίτες, οι οποίοι, όπως φαινόταν, δεν αρκούνταν στα μέτρια χρέη που δημιουργούνταν σε καιρούς ειρήνης.
Το 1942, ο αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπουρυ στην Αγγλία ξεκίνησε το ξεσκέπασμα, αγανακτισμένος για την τραγική απώλεια ζωής της χώρας του στον πόλεμο που τότε, ακόμα μαινόταν.
Πανικόβλητοι οι Τραπεζίτες προσπάθησαν να παραπλανήσουν και να συγκαλύψουν το κόλπο τους. Τελικά, το 1948, στην Αγγλία, κράτος και τραπεζίτες κατέληξαν στην εξής συμφωνία: Το κράτος θα δημιουργούσε το 50% του χρήματος και το άλλο 50% θα το δημιουργούσαν οι διάφορες Τράπεζες της επικράτειας που θα διατηρούσαν το δικαίωμα «παραγωγής» χρήματος πολλαπλάσιο των καταθέσεών τους. Και η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας κρατικοποιήθηκε το 1948, μετά από 254 χρόνια.
Η ιστορία, δυστυχώς, δεν έχει καλό τέλος. Οι Τραπεζίτες σιγά-σιγά ξαναπήραν πίσω το μονοπώλιο παραγωγής χρήματος στην Αγγλία. Σήμερα, το 97% του αγγλικού χρήματος, των αγγλικών λιρών δηλαδή είναι παραγωγή ιδιωτικών Τραπεζών, με μηδαμινή συμμετοχή της κρατικοποιημένης Κεντρικής Τράπεζας. Πάλι πίσω σε χρέη χωρίς λόγο, δηλαδή.
Οι χώρες που μιμήθηκαν την αγγλική αλλαγή κατέληξαν στα ίδια. Και μάλιστα, τώρα, οι διάφοροι συστημικοί οικονομολόγοι, όταν βγαίνουν και μιλάνε σχετικά, δεν διστάζουν να ρίχνουν κι άλλη στάχτη στα μάτια του κόσμου, αναφερόμενοι στην κρατικοποίηση της Κεντρικής Τράπεζας και στον διορισμό του διευθυντή της από την κυβέρνηση σαν ενδείξεις ότι τον έλεγχο «παραγωγής» χρήματος τον έχει το κράτος. Μην σας ξεγελάνε. Τον έλεγχο «παραγωγής» χρήματος τον έχουν ιδιώτες Τραπεζίτες.
Μετά από δεκαετίες προσπαθειών, οι Τραπεζίτες (από το Λονδίνο τότε) κατάφεραν τελικά να ξεγελάσουν τους Αμερικανούς και να μολύνουν τη χώρα τους με το καρκίνωμα της ιδιωτικής Κεντρικής Τράπεζας το 1913. Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να δώσουν ένα δάνειο 400 εκατομμυρίων δολαρίων στην Αγγλία για επιπρόσθετο εξοπλισμό. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε σχεδόν αμέσως μετά, το 1914 (ακόμα τσακώνονται οι ιστορικοί που δεν θέλουν ή δεν ξέρουν να κοιτάξουν προς τη μεριά της ιδιωτικής Τραπεζικής απάτης για το τι ακριβώς ήταν που πυροδότησε εκείνη την κατακλυσμική και θανατηφόρα σύρραξη).
Το δίδαγμα σε αυτή τη θλιβερή ιστορία είναι το εξής: Για να διορθωθεί η τρέλα που μαστίζει τα συστήματα ελεύθερης αγοράς και να σταματήσει το στραγγάλισμα των κρατών από κάποιους επιτήδειους, όχι μόνον η Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το εθνικό χρήμα πρέπει να είναι κρατική, αλλά ΚΑΙ οι διάφορες Τράπεζες που εποπτεύει δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα δημιουργίας χρήματος με το κόλπο του πολλαπλασιασμού των καταθέσεών τους. (Όπως δουλεύει τώρα το σύστημα, μια Τράπεζα, αν έχει ένα εκατομμύριο σε καταθέσεις, μπορεί να πάει στο νομισματοκοπείο και δυνάμει της Τραπεζικής της άδειας να ζητήσει να της τυπώσουν άλλα εννιά εκατομμύρια. Δεν είναι τρελό;).
Τα παραπάνω, διότι είμαστε στα πρόθυρα μοιραίων αποφάσεων εδώ στην Ελλάδα, τώρα. Αν η κυβέρνηση δεν λυγίσει με τις πιέσεις που δέχεται από τους λεγόμενους εταίρους θα είναι θαύμα. Μέσα στην ευρωζώνη, δυστυχώς, όπως μας έχουν στριμώξει, ελπίδα αληθινής ευημερίας για τους Έλληνες σαν λαό, και για ένα, έστω στοιχειώδες κυρίαρχο Ελληνικό κράτος, δεν υπάρχει, πουθενά στο ορατό μέλλον.
Αν τελικά βρεθούμε έξω από την ευρωζώνη, και πάμε σε δικό μας νόμισμα, οι δυνατότητες να ανακάμψουμε θα αυξηθούν ξαφνικά και κατακόρυφα. Αλλά είναι άκρως απαραίτητο να γνωρίζουμε και να αποφύγουμε τις παραπάνω παγίδες.