Ο Τσίπρας είναι από τους πιο «καθαρούς» πολιτικούς μέχρι στιγμής, με καλές και τίμιες προθέσεις, άσχετα αν αυτά που θέλει να κάνει δεν είναι πραγματοποιήσιμα, και άσχετα αν η ιδεολογία του (κατά τη γνώμη τη δική μου) είναι ανεφάρμοστη και έχει ήδη χρεοκοπήσει πάμπολλες φορές.
Σε στιγμές όπως η παρούσα, όπου παίζονται η Ελλάδα και οι Έλληνες στην Ευρωπαϊκή τσόχα με αλλεπάλληλες ζαριές και με τα ζάρα σαφώς «μαστορεμένα» για να ευνοείται η αντίπαλη πλευρά, ακούμε συνέχεια να λέγεται, ότι πρέπει όλοι να κάνουμε ότι μπορούμε για να στεκόμαστε στο πλευρό της κυβέρνησης.
Ναι, αλλά η κυβέρνηση, άλλα υποσχέθηκε, και άλλα κάνει. Και αυτός ήταν ο λόγος που ψηφίσαμε και διώξαμε τους προηγούμενους. Αυτό το «πρέπει» της στήριξης, τώρα, δεν κολλάει πουθενά.
Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας έχει πλέον καιρό να ασχολείται με ηλεκτρονικές «εφημερίδες» και άρθρα όπως το παρόν.
Όμως, αν ήμουνα στη θέση του, θα ήμουν πάρα πολύ προσεκτικός με τα τρικυμιακά που πάνε κι έρχονται, και αλλάζουν διαρκώς την επιρροή εξουσίας μέσα στην κυβέρνησή του, και στις πολιτικές που η κυβέρνησή του καταλήγει.
Να μην καταλήξει δηλαδή όπως ο Μαντέλα της Νότιας Αφρικής που άφησε τον Θάμπο Μπέκι να στήσει ένα καθεστώς διαφθοράς και ληστείας του δημόσιου χρήματος από «μαχητές» του ANC, όταν οι αριστεροί/μαύροι κατάφεραν να πάρουν επιτέλους την εξουσία. Ο Μπέκι, παρόλο κομμουνιστής με κομμουνιστική οικογενειακή παράδοση πίσω του, και θανάτους συγγενών (αδελφού και γιού) από την αντίπαλη παράταξη, όταν βρέθηκε στην εξουσία, δεν έχασε χρόνο να τα κάνει πλακάκια με το καπιταλιστικό σύστημα, που ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΤΑ ΗΝΙΑ στην Νότια Αφρική, και να πλουτίσει. Φυσικά, πλούτισαν και οι στενοί του συνεργάτες (στα μέρη μας, βλέπε Ανδρέα Παπανδρέου).
Στο θέμα της υγείας, οι παραλογισμοί του Μπέκι στο θέμα του AIDS κόστισαν τη ζωή σε περισσότερο από 300 χιλιάδες Νοτιοαφρικανούς.
Ο Μαντέλα δεν ήξερε αρκετά οικονομικά για να μπορεί να προλαβαίνει τα κόλπα του Μπέκι. Σήμερα, το επίπεδο ζωής των φτωχών μαύρων στην Νότια Αφρική είναι κατώτερο από ότι ήταν στην εποχή της απάρτχαϊντ (ρατσιστικού διαχωρισμού), κι αυτό είναι λυπηρό.
Όσοι έχουν χρηματίσει στην πολιτική, επίσης γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η πολιτική καταναλώνει αυτά που ήδη ξέρεις και δεν αφήνει περιθώρια να μάθεις περισσότερα. Δεν έχεις χρόνο για έρευνα, διάβασμα και περαιτέρω ψάξιμο για να επιβεβαιώνεις τις πεποιθήσεις σου και τα συμπεράσματά σου. Σαν προσωπικότητα, αν είσαι ενεργός πολιτικός, δεν προχωράς. Η πολιτική σε κρατάει στάσιμο. Κι αν δεν ξέρεις οικονομικά δεν μπορείς να διαλέξεις τους οικονομικούς σου συνεργάτες σωστά. Ούτε να τους κατευθύνεις. Που σημαίνει ότι κινδυνεύεις να σε γελοιοποιήσουν με τον χειρότερο τρόπο και ταυτόχρονα να κάνουν μεγάλη ζημιά.
Αυτό δεν είναι μόνο πρόβλημα του Τσίπρα. Είναι και του Σόιμπλερ.
Η αρτηριοσκληρωτική συμπεριφορά του Σόιμπλερ είναι επίσης απόρροια του ότι ο Σόιμπλερ δεν ξέρει οικονομικά (πριν με πάρετε με τις λεμονόκουπες, ψάξτε το κι εσείς. Είναι αλήθεια. Δεν ξέρει.). Ο Σόιμπλερ σπούδασε νομικά, με ειδικότητα εκείνο το κομμάτι των οικονομικών που έχει να κάνει με τη φορολογία μόνο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλει καν να συζητήσει πιθανές, αμοιβαία επωφελείς, δημιουργικές οικονομικές προτάσεις. Τον φοβίζουν, διότι δεν τις καταλαβαίνει.
Ο Τσίπρας έχει επίσης και το φοβερό μειονέκτημα να μην ξέρει άπταιστα αγγλικά. Αυτό δεν φαίνεται να είναι και τόσο πρόβλημα στους Έλληνες που ξέρουν τους ξένους από τον Ελληνικό τουρισμό. Είναι όμως. Τεράστιο. Όταν πάς να κονταροχτυπηθείς με τα θηρία του Ευρωπαϊκού χώρου, τα Αγγλικά του «Ντου γιου λαβ δη Γκρης» που φαίνεται να δουλεύουν χωρίς πρόβλημα όταν είσαι στην έδρα σου, έξω από την έδρα σου δεν φτάνουν ούτε για ζήτω. Κι όταν λέμε άπταιστα Αγγλικά, δεν εννοούμε μόνο το λεκτικό μέρος, αλλά και την συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση που συνοδεύει άρρηκτα τη γλώσσα. Δεν ήταν ούτε τυχαίο, ούτε εκκεντρικό το σχόλιο του Βαρουφάκη, «Δεν εμπιστεύομαι τους μεταφραστές».
Να προσπαθείς με στοιχειώδη Αγγλικά να επιπλέξεις σε χώρους υψηλού ρίσκου και διεθνούς βεληνεκούς, είναι σαν να περιμένεις, ότι η ΑΕΚ θα νικήσει την Ρεάλ Μαδρίτης με 6-0. Τέτοια δεν γίνονται. Εκτός βέβαια, αν το παιχνίδι είναι στημένο.
Το πρόβλημα των Αγγλικών το έχει και ο Σαρκοζύ. Δεν ήξερε καθόλου. Μετά την εξουσία, ξεκίνησε εντατικά μαθήματα Αγγλικών, με την ελπίδα να μπορέσει να επωφεληθεί από το κύκλωμα Αγγλοσαξονικών πανεπιστημίων, που πληρώνουν αδρά για ομιλίες πρόσφατων επιφανών ηγετών. Δεν ξέρω σε τι βαθμό κατάφερε ο Σαρκοζύ να μάθει Αγγλικά, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει παρουσιαστεί πουθενά να κάνει ομιλία σε αγγλόφωνο ακροατήριο. Προφανώς, η γνώση άπταιστων Αγγλικών δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε συχνή.
Με λίγα λόγια, όταν πάς να παίξεις στην πρώτη κατηγορία σαν ίσος προς ίσον, δεν έχει παίξε-γέλασε.
Αν δεν είσαι έτοιμος, θα φας τα μούτρα σου.
Κι αν έχεις πείσει και την οικογένειά σου ότι θα νικήσεις, και τους έχεις προτρέψει να στοιχηματίσουν στην νίκη σου, θα τους πάρεις κι αυτούς στο λαιμό σου.
Αυτά που ζούμε, κι ας είναι ο Πρωθυπουργός άθεος, προτρέπουν από μόνα τους, όλοι μας να θυμηθούμε το γνωστό:
«Ο Θεός να βάλει το χέρι του».