Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την πορεία που επέλεξε και η τωρινή κυβέρνηση να ακολουθήσει, δεν αξίζει πλέον τον κόπο να ασχολούμαστε με αυτούς.
Η αποδοχή του ύπουλα διογκωμένου χρέους, η συνεχιζόμενη επιτήρηση από τους δανειστές και η αφαίμαξη χωρίς τέλος των Ελλήνων και της Eλλάδας, μέχρι να μην μπορούμε πλέον να μιλάμε για Έλληνες και Ελλάδα παρά μόνο τυπικά, διότι και τα δύο θα έχουν ουσιαστικά αφανιστεί…Όλα αυτά ακυρώνουν κάθε ελπίδα ουσιαστικής αλλαγής, στην οποία είχαν επενδύσει όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς. Ξεφούσκωσαν, και τώρα θα ασχολούνται με το τι είδους κόλλα θα χρησιμοποιήσουν και που θα την προμηθευτούν, για να ενισχύσουν την παραμονή τους στις καρέκλες της εξουσίας.
Να εξηγήσουμε όμως λίγα σχετικά με το χρήμα εδώ, που δυστυχώς ο μέσος πολίτης αγνοεί. Και αυτή η άγνοια είναι που έχει σκάψει το λάκκο της εκμετάλλευσής του, που παίρνει σβάρνα όλους μας, εκτός φυσικά από το στενό δίκτυο των δημίων και των πουλημένων αντιπροσώπων τους.
Να αρχίσουμε πρώτα από όλα με το Τραπεζικό κόλπο/απάτη. Αν και το έχουμε αναφέρει πολλές φορές σε προηγούμενα άρθρα, αξίζει να το πούμε ακόμα μια φορά. Αν αυτό δεν το ξέρει κανείς, ή το ξέρει, αλλά προσπαθεί να εξηγήσει οικονομικές καταστάσεις χωρίς να το αναφέρει, τίποτα δεν γίνεται. Από αυτή την Τραπεζική απάτη ξεκινούν όλα.
Και να φανταστεί κανείς ότι μια απλή απόφαση της Βουλής αρκεί για να εξαφανιστεί αυτό το καρκίνωμα. Αλλά κανένας δεν έχει τα κότσια να ξεκινήσει αυτή την διαδικασία. Διότι εκεί είναι η λύση του προβλήματος. Κι αν αυτό πάψει να λυμαίνεται την κοινωνία, τότε όλα μπορούν να μπουν στο δρόμο της διόρθωσης. ΑΛΛΙΩΣ, ΟΧΙ.
Μιλάμε για το δικαίωμα που έχουν οι Τράπεζες να δημιουργούν χρήμα πολλαπλό των καταθέσεών τους από το τίποτα. Συνήθως, το πάνε μέχρι το δεκαπλάσιο των καταθέσεων. Αυτό, αν το κάνει κάποιος που δεν έχει άδεια Τράπεζας, πάει φυλακή.
Στις Τράπεζες, αυτό έχει δοθεί, σαν αποκλειστικό δικαίωμα με νόμο.
Το να έχεις Τράπεζα δηλαδή, σημαίνει να είσαι νόμιμος παραχαράκτης.
Επίσης, με το πρόσχημα ότι το Τραπεζικό σύστημα πρέπει να είναι ανεξάρτητο, να μην ελέγχεται δηλαδή από την πολιτική εξουσία, οι Τραπεζίτες έχουν καταφέρει να λειτουργούν χωρίς να λογοδοτούν στις εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Αυτό θέλει να πει ότι υπάρχει μια απίστευτη τρύπα διαφθοράς, που ασκείται ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ επάνω στην πλάτη του πολίτη, ο οποίος με τη δουλειά του και τους φόρους που πληρώνει καλείται να καλύψει το έξτρα «τύπωμα» (δημιουργία, ηλεκτρονική ή μη) χρήματος, που δεν πάει ποτέ σε αυτόν, αλλά στους δικτυωμένους του Τραπεζικού δικτύου.
Η Κεντρική Τράπεζα μιας χώρας πάλι, ιδρύθηκε για να ελέγχει τις εγχώριες Τράπεζες, και κατά πόσο μπορούν να τυπώνουν πολλαπλό χρήμα των καταθέσεών τους. Πολλές χώρες κρατικοποίησαν τις Τράπεζές τους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά με διάφορα νομικά κόλπα, δωροδοκίες κτλ., το τύπωμα του κάθε εθνικού χρήματος παρέμεινε μονοπωλιακά στα χέρια ανεξέλεγκτων ιδιωτικών Τραπεζιτών.
Μετά, στρατιές συστημικών οικονομολόγων δημιουργήθηκαν, για να βγαίνουν κάθε τόσο και να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου με κάθε λογής πολύπλοκα λεκτικά μπουρδουκλώματα. Η όλη προσπάθεια γίνεται για να σηκώσει ο πολίτης τα χέρια του και να πει το αναμενόμενο,
«Αμάν ρε παιδιά! Τι είναι αυτά τα πράγματα;! Εγώ, με αυτά που ακούω δεν βρίσκω άκρη, αλλά από ότι καταλαβαίνω πρόκειται για επικίνδυνα πράγματα. Ελάτε σας παρακαλώ εσείς, που φαίνεστε να τα ξέρετε και να κινείστε μέσα σε αυτά τα καρχαριακά νερά χωρίς πρόβλημα, και βοηθήστε με. Αναλάβετε πλήρως τα οικονομικά μου, γιατί με αυτά που μου λέτε, μόνος μου, αποκλείεται να τα βγάλω πέρα. Θα πάω χαμένος. Καθίστε και στο σβέρκο μου, αν πρέπει, δεν με νοιάζει. Μόνο να μην με κατασπαράξουν αυτοί οι χρηματοπιστωτικοί κανίβαλοι που μου περιγράφετε.»
Λεκτικοί μπουρδουκλωτές σαν αυτούς που προκαλούν τέτοιες αντιδράσεις είναι οι περισσότεροι (μάλλον όλοι οι) υπουργοί οικονομικών.
Στον Ακαδημαϊκό χώρο στο μεταξύ, οι διάφοροι οικονομολόγοι πρέπει να δημοσιεύουν βιβλία συνέχεια για να κρατήσουν τη δουλειά τους. Πολλά Πανεπιστήμια έχουν και δικούς τους εκδοτικούς οίκους ή συνεργάζονται με ιδιωτικούς εκδοτικούς οίκους για να γίνεται αυτό το αλισβερίσι. Η μεγαλύτερη κυκλοφορία γίνεται στον Αγγλοσαξονικό χώρο, και ιδιαίτερα στην Αμερική.
Στην Αμερική είναι που θέλουν να πάνε όλοι οι οικονομολόγοι να κάνουν του Ακαδημαϊκούς. Διότι εκεί τα Πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά και πανάκριβα, και οι μισθοί ανάλογα μεγάλοι. Ένα βιβλίο που γίνεται μεγάλη επιτυχία στην Αμερική αρκεί να σε βγάλει σε πρόωρη σύνταξη. Η αγορά είναι τεράστια και αρκεί να είσαι δικτυωμένος ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΣΚΕΠΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΑΠΑΤΗ.
Η μια μπούρδα φέρνει την άλλη. Αρκεί να βγει κάποιος αναγνωρισμένος και συμβατικά επιτυχημένος (όπως ο Πρόεδρος της Αμερικής, ή ο Μπιλ Γκέιτς ας πούμε) και να πει «ο τάδε οικονομολόγος είναι ο καλύτερος» για να γκρεμοτσακιστούν όλα τα πανεπιστήμια να του κάνουν προσφορές να πάει εκεί να διδάξει και να πάρουν οι πωλήσεις των βιβλίων του φωτιά στην αγορά.
Η φήμη του μετά θα φέρει μεγάλη ζήτηση για φοίτηση στο Πανεπιστήμιο, το Πανεπιστήμιο θα αυξήσει τα δίδακτρα κατακόρυφα κτλ. Πολύ λίγη και συχνά καθόλου σημασία έχει αν αυτός ο άνθρωπος είναι άξιος της φήμης του.
Τις περισσότερες φορές η μόνη καινοτομία που έχει επιφέρει είναι να πει τα ίδια και τα ίδια, αλλά κάπως διαφορετικά. Όπως και να έχει το πράγμα, στο θέμα των οικονομικών τουλάχιστον ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΩΜΕΝΑ ΤΕΤΟΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Διότι, ότι και να λένε, η μέριμνά τους δεν είναι να εξηγούν και να διαλευκάνουν επαρκώς, αλλά να αποκρύπτουν.
Εκτός από τη βασική απάτη που αναφέραμε παραπάνω, πρέπει να γνωρίζετε και ένα άλλο πολύ βασικό για το πώς λειτουργούν τα δάνεια.
Αν πάρετε ένα δάνειο, ας πούμε, 100,000 για τριάντα χρόνια, ας πούμε, με 5% επιτόκιο, η μηνιαία δόση είναι 536.82. Τα τριάντα χρόνια αποπληρωμής αντιστοιχούν σε 360 δόσεις από 536.82 η κάθε μία. Και κοιτάξετε τι θα σας κάνει το «αθώο» επιτόκιο των 5%: Αποπληρώνοντας το δάνειο, θα έχετε πληρώσει 360 δόσεις Χ 536.82 η κάθε μια =193,255.20. Δηλαδή θα έχετε δώσει σχεδόν τα διπλάσια λεφτά.
Αλλά το πιο σοβαρό πρόβλημα είναι το εξής: Η κάθε πληρωμή που κάνετε κατανέμεται διαφορετικά. Κάθε πληρωμή έχει το δικό της ποσό που πάει στον τόκο και το δικό της ποσό που πάει για να κατεβεί το αρχικό κεφάλαιο που δανειστήκατε. ΟΙ τόκοι πληρώνονται μπροστά, στα πρώτα δηλαδή χρόνια του δανείου. Έτσι, στην παραπάνω περίπτωση που οι συνολικοί τόκοι είναι 93,255, τα μισά σχεδόν, δηλαδή 45,760 πληρώνονται τα πρώτα δέκα χρόνια του δανείου.
Επάνω τώρα στα δύο αυτά συγκεκριμένα, την δημιουργία από Τράπεζες πολλαπλού χρήματος των καταθέσεών τους (συνήθως δεκαπλάσιο) και στη φύση του έντοκου δανείου έχει στηθεί μια ολόκληρη παρασιτική βιομηχανία που «αρρωσταίνει» και διαλύει οικονομίες, κοσμάκη και χώρες ολόκληρες.
Πως γίνεται αυτό:
Να κάποια παραδείγματα:
1. Αντί ένα κράτος να φτιάχνει λεφτά και να κάνει με αυτά τα λεφτά δημόσια έργα ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΑ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ, πάει στους Τραπεζίτες και ζητάει τα χρήματα που χρειάζεται. Εκείνοι τα τυπώνουν από το τίποτα και ΤΑ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ που πρέπει μετά να τους τα αποπληρώσει και μάλιστα με τόκο. Και για να γίνει αυτό , πρέπει να φορολογήσει τους πολίτες.
Όταν οι οικονομολόγοι του συστήματος και οι αδαείς των καφενείων μιλάνε για εθνικά (κρατικά, λαϊκά κτλ. όπως θέλετε πέστε τα) χρέη, δεν αναφέρουν το Τραπεζικό κόλπο ποτέ. Οι μεν, διότι έτσι κινδυνεύουν να απολυθούν από τις δουλείες τους, οι δε, επειδή δεν το ξέρουν και δεν μπορούν να φανταστούν ότι η φάβα έχει τέτοιο λάκκο. Πιάνουν την ιστορία από τα μισά. Λένε ότι υπάρχουν χρέη, επειδή το κράτος δανείστηκε, και τώρα δεν μπορεί το κράτος να λέει ότι δεν θα τα πληρώσει. Αν το πεις έτσι, παραλείποντας τα προηγούμενα, λογικό είναι ο κόσμος να μπερδεύεται.
Με τέτοια φορτώσανε την Ελλάδα με ένα απίστευτα φουσκωμένο χρέος. Τα δάνεια που παίρνουμε είναι για να καταφέρουμε να πληρώνουμε ίσα-ίσα τους τόκους. Κάθε φορά που παίρνεις δάνειο για να ξεπληρώσεις προηγούμενα δάνεια που αδυνατείς να εξυπηρετήσεις, οι όροι είναι πάντα χειρότεροι.
Τώρα, αν το παραπάνω δάνειο των 100,000 το πήρες με υποθήκη το σπίτι σου και δεν μπορείς να πληρώνεις τη μηνιαία δόση, συνήθως κάνεις ρύθμιση με οτιδήποτε όρους θέλει να σου προσφέρει η Τράπεζα, ή χάνεις το σπίτι σου.
Σαν χώρα όμως, δεν μπορείς να χρεοκοπήσεις και να εξαναγκάσουν οι δανειστές τον πληθυσμό της χώρας να φύγει από τη χώρα και να πάει αλλού (μέχρι στιγμής τουλάχιστον).
Αυτό που συμβαίνει με τις χώρες είναι ότι τους χορηγείται πάντα επιπρόσθετο δάνειο από κάπου, ΔΝΤ, ΕΚΤ κτλ. Στην παραπάνω περίπτωση (ας πούμε σαν παράδειγμα), μπορεί να χορηγηθεί ένα δάνειο 150,000 για άλλα τριάντα χρόνια, έστω, ας πούμε, με το ίδιο επιτόκιο.
Αποπληρώνεις τα πρώτα 100,000 και χρησιμοποιείς τα άλλα 50,000 για τις μηνιαίες πληρωμές που τώρα είναι 805. Μετά όμως που εξαντλείς τα έξτρα 50,000, πας πάλι για δάνειο στο ίδιο στιλ, και πάει λέγοντας.
Το πρόβλημα φυσικά είναι ότι σε αυτό το λούκι, με την πάροδο του χρόνου τα πράγματα πάντα πάνε χειρότερα. Και όσο περισσότερα χρωστάς, τόσο περισσότερο πρέπει να φορολογείς τον κόσμο για να πληρώνεις τις μηνιαίες δόσεις.
Πως βγαίνεις από αυτό το λούκι;
Η μόνη λύση είναι να πας να συγκρουστείς με τους Τραπεζίτες, να τους πεις ότι ξέρεις ότι σε κοροϊδέψανε, και να τους πάρεις την άδεια παραχαράκτη που τόσο ηλίθια τους έχεις παραχωρήσει.
2. Οι Τράπεζες έχουν κάνει μια ύπουλη συμφωνία στην πλάτη του πολίτη με το κράτος για να κρατάνε τον κόσμο πάντα χρεωμένο.
Όλα τα κράτη που έχουν οικονομίες ελεύθερης αγοράς έχουν νομιμοποιήσει κάποιου είδους φοροαπαλλαγή για όσους πληρώνουν δάνεια. Τι φοροαπαλλαγή είναι αυτή;
Οι τόκοι που πληρώνει κάποιος δανειστής εκπίπτουν από τη φορολογική του δήλωση εισοδήματος. ΟΙ ΤΟΚΟΙ ΜΟΝΟΝ. ΟΧΙ ΟΛΙΚΑ ΟΙ ΜΗΝΙΑΙΕΣ ΔΟΣΕΙΣ.
Έτσι, αν τα έσοδά σου είναι 50,000 ετησίως και η φορολογία είναι 40%, ο φόρος εισοδήματος είναι 20,000. Όμως αν πλήρωσες 15,000 σε τόκους δανείων τότε φορολογείσαι στο 50,000 μείον τις 15,000. Δηλαδή, σε 35,000. Το 40% τότε είναι14,000. Γλυτώνεις δηλαδή 6000.
Αν θυμάστε όμως, όπως είπαμε παραπάνω οι τόκοι πληρώνονται στα πρώτα χρόνια του δανείου. Δηλαδή, καθώς το δάνειο οδεύει στα τελευταία χρόνια αποπληρωμής, πληρώνεις λιγότερο σε τόκους, άρα αυξάνεται η φορολογία σου. Η λύση, στην οποία σε οδηγεί το σύστημα είναι να δανειστείς εκ νέου, να ξαναξεκινήσει δηλαδή δάνειο για να πληρώνεις περισσότερους τόκους και να έχεις μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές.
Έτσι λειτουργούν οι οικονομίες της λεγόμενης Δύσης. Ποτέ δεν ξεχρεώνεσαι, διότι οικονομικά δεν σε συμφέρει.
Το ύπουλο που έκαναν οι πρόσφατες μνημονιακές κυβερνήσεις στην Ελλάδα ήταν, το εξής: Ενώ η οικονομία δανείων, όπως την περιγράψαμε παραπάνω, λειτουργούσε με τον τρόπο που εξηγήσαμε, εν μια νυκτί, οι εγχώριοι κυβερνώντες κατήργησαν την φοροαπαλλαγή των τόκων και φορολογούσαν τώρα στον τζίρο του εισοδήματος, αδιαφορώντας για την ύπαρξη δανείων και πληρωμών τόκων. Αυτό, κυριολεκτικά τσάκισε όλους τους μικρομεσαίους που είχαν κάνει όλους τους οικονομικούς τους υπολογισμούς, και είχαν πάρει δάνεια με βάση το σύστημα της φοροαπαλλαγής που αναφέραμε.
Εάν αυτή την κατάργηση την έκαναν στις ΗΠΑ, ή σε οποιαδήποτε οικονομία του Ευρωπαϊκού βορά, η οικονομία θα κατέρρεε σε μια εβδομάδα. Διότι εκεί, κανένας δεν έχει μετρητά. Όλοι βασίζονται σε πιστωτικές γραμμές. Στην Ελλάδα έχουμε αντέξει αυτή την αλλαγή περισσότερο, διότι εδώ, με την ανικανότητα του συστήματος να οργανώσει καλύτερα το κρατικό κλέψιμο, κυκλοφορούσε πολύ μετρητό.
Τώρα φυσικά, πάει κι αυτό.
3. Όπως καταλαβαίνετε, το Τραπεζικό σύστημα του να δεκαπλασιάζεις την αγοραστική δύναμη των μετρητών σου, δημιούργησε μια ανάλογη κατάσταση στην λειτουργία της αγοράς. Οι πολίτες αναγκάστηκαν να κάνουν το ίδιο. Δηλαδή με 10,000 έπαιρνες ένα σπίτι που άξιζε δέκα φορές παραπάνω. Πως; Με δάνειο. Δεκαπλασίαζες δηλαδή την αγοραστική δύναμη των μετρητών σου, όπως οι Τράπεζες. Αλλά, με τη διαφορά ότι αυτό που έκαναν οι Τράπεζες ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΟΣΤΙΖΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΣΥ ΟΜΩΣ, ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΚΑΠΛΑΣΙΟ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΦΤΥΝΟΝΤΑΣ ΑΙΜΑ. ΧΩΡΙΑ ΠΟΥ ΕΒΑΖΕΣ ΕΝΕΧΥΡΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΕΜΜΕΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΙΔΙΑ, για πολλά χρόνια.
Έχετε ακούσει να λέει τίποτα επί αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε άχνα. Και όμως, η επαναφορά της φοροαπαλλαγής λόγω τόκων που πληρώνεις σε δάνεια είναι το πρώτο που θα έπρεπε να επαναφέρουν.
4. Το δάνειο που πήρες από κάποια Τράπεζα, μετά από λίγα χρόνια η Τράπεζα συνήθως το πουλάει με έκπτωση, κάτω από στην ονομαστική του αξία. Δεν έχει αρχίσει ακόμα αυτό το βιολί στην Ελλάδα, αλλά όπου να΄ναι έρχεται.Το πουλάει κι ας μην είναι «κόκκινο». Μα γιατί; Θα πει κανείς. Είναι τρελοί; Όχι φυσικά. Φαίνονται τρελοί, μόνο αν δεν ξέρεις το πολλαπλασιαστικό Τραπεζικό κόλπο που αναφέραμε πρωτύτερα. Διότι τα μετρητά που θα πάρει η Τράπεζα που πουλάει το χαρτί είσπραξης του δανείου (όσο έχει απομείνει) τα κάνει με το παραχαρακτικό της κόλπο δεκαπλάσια, και τα δανείζει εκ νέου.
Πάρτε το παράδειγμα των 100,000. Μετά από 10 χρόνια, ας πούμε, η Τράπεζα που εξέδωσε το δάνειο πουλάει το χαρτί είσπραξης σε άλλη Τράπεζα. Μετά από 10 χρόνια είναι ακόμα 81,342 σε κεφάλαιο να εισπραχτούν σε ακόμα 240 μηνιαίες δόσεις των 536 το μήνα. Δηλαδή ο αγοραστής θα εισπράξει128,836 σε 20 χρόνια.
Ας δούμε τώρα το όφελος για την Τράπεζα που πούλησε το δάνειο.
Αν το κρατούσε θα εισέπραττε 193,255 σε 20 χρόνια. Με το που το πούλησε, αφού το κράτησε 10 χρόνια, ο λογαριασμός έχει ως εξής:
45,760.68 ήδη έχει ήδη εισπράξει σε τόκους.
Και ας πούμε ότι πούλησε το χαρτί εισπράξεως που αξίζει 81,342 για μόνο 50,000.
Αυτά τα δύο μαζί κάνουν 45,760+81,342=127,102.
Φαινομενικά η Τράπεζα που πούλησε, έχασε, διότι αν δεν πούλαγε θα εισέπραττε 193,255 αντί των 127,102. Θα έπρεπε να περάσουν βέβαια άλλα 20 χρόνια, αλλά, γιατί όχι;
Και πάλι μπερδεύεται, μόνον όποιος δεν ξέρει το Τραπεζικό κόλπο του δεκαπλασιασμού. Διότι, έστω κι αν αφήσουμε τα 45,760 που η Τράπεζα έχει ήδη εισπράξει σε τόκους, όπως είναι, τα 50,000 που πήρε από την πώληση του χαρτιού δεκαπλασιάζονται και γίνονται 500,000. Η Τράπεζα δηλαδή που πούλησε το χαρτί είσπραξης των 81,342 για μόνο 50,000 είναι σαν να μετέτρεψε κάτι που άξιζε 81,342 σε κάτι που άξιζε 500,000.
Έτσι βγάζουν οι Τράπεζες λεφτά.
5. Θα πω άλλο ένα και θα κλείσω. Αρκετά σας κούρασα.
Στα δάνεια που παίρναμε τελευταία με τον Παπανδρέου γινόταν το εξής τρελό:
Έβγαινε κάποιος οίκος αξιολόγησης κι έλεγε «Υποβαθμίζω την Ελλάδα, από το Α στο Β», κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Οι οίκοι αξιολόγησης είναι σαν την κουτσομπόλα της γειτονιάς, που μπορεί να μαυρίσει την υπόληψη σου με κάθε λογής αυθαίρετες φήμες.
Και ξαφνικά με το δάνειο του ενός εκατομμυρίου (ας πούμε) που θα έπαιρνε η Ελλάδα με 3% για 10 χρόνια (ας πούμε), γινόταν το εξής: Ο δανειστής, με βάση τα λεγόμενα του οίκου αξιολόγησης, έλεγε στην Ελλάδα, «Είσαι αναξιόπιστος πληρωτής. Άρα, για να εγκρίνω το εκατομμύριο, πρέπει να με πληρώσεις 300,000 σε ασφάλιστρα. Αν δεν έχεις, θα τα κρατήσω από την εκταμίευση του εκατομμυρίου.»
Έτσι, από το δάνειο του ενός εκατομμυρίου καθαρίζαμε 700,000, αλλά μας χρεώνανε 1,000,000. Αυτό σήμαινε ότι το επιτόκιο δεν ήταν 3%, αλλά 11,03%.
Ο υπουργός φυσικά ανακοίνωνε το 3%. Έδειχνε μάλιστα και τα χαρτιά που το αναγράφανε.
Για να καταλήξουμε: Όλη αυτή η ιστορία με την παρασιτική «βιομηχανία» του παζαρέματος δανειακών χαρτιών, ασφαλίστρων, ποσοστών κτλ. βασίζεται σε μια απατεωνιά και δημιουργεί τόνους χρήματος για να ωφεληθεί πρωταρχικά ένα δικτυωμένο μπουλούκι ληστών. Αυτά τα λεφτά που δημιουργούνται έτσι, μπορεί να δημιουργούνται από αέρα κοπανιστό, αλλά στην αγορά έχουν την ίδια αξία με τα λεφτά που ο κοσμάκης φτύνει αίμα για να τα βγάλει.
Η ειρωνεία είναι ότι το αίμα του κοσμάκη είναι που νομιμοποιεί αυτά τα αεράτα λεφτά, και κρατάει το νόμισμα να μην γίνει πληθωριστικό.
Όσο περισσότερο όμως χρήμα από αέρα κοπανιστό δημιουργείται (και πολύ περισσότερο, πολύ πιο γρήγορα από ποτέ δημιουργείται στις μέρες μας με την ευκολία που κινείται η επικοινωνία και η τεχνολογία), τόσο απειλείται το νόμισμα να γίνει πληθωριστικό και να χάσει την αξία του. Για να αποφευχθεί αυτό, οι διάφορες πουλημένες στους Τραπεζίτες κυβερνήσεις πιέζουν τον κόσμο να δουλεύει όλο και περισσότερο, για όλο και λιγότερα, και τον φορολογούν όλο και περισσότερο.
Και όπως καταλαβαίνετε, αυτή η κατάσταση σταματημό δεν έχει. Στην καλύτερη περίπτωση, μόνο η επιβράδυνση της καταστροφής μπορεί να επιτευχθεί.
ΤΟ παραπάνω ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ τον Μαρξ. Ο Μαρξ επέμενε στην αναπόφευκτη τελική αυτοκαταστροφή του καπιταλισμού, ΧΩΡΙΣ να διευκρινίσει τίποτα από τα παραπάνω.
Για να αποφευχθεί η καταστροφή στην οποία οδεύουμε, αρκεί να σταματήσει αυτή η ιστορία με τους τραπεζίτες να έχουν την άδεια, ανεξέλεγκτα να δημιουργούν χρήμα από το τίποτα.
Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από μιας μέρας απόφαση στη Βουλή. Μετά, με το καρκίνωμα της Τραπεζικής απάτης φευγάτο, θα μπορέσουμε επιτέλους να βάλουμε μπροστά την ανάρρωση της χώρας.