Του Χρήστου Βαγενά
Πολλά λέγονται για τα δεινά που θα υποστούμε αν πάμε σε δικό μας νόμισμα.
Να πούμε λίγα εδώ για να ξεκαθαρίσουμε το σκόπιμα θολό τοπίο.
Πριν όμως διατυπώσουμε την οποιαδήποτε εξήγηση, πρέπει να ξέρουμε το βασικό τρόπο, με τον οποίο δημιουργείται το χρήμα σήμερα, το οποιοδήποτε χρήμα.
Έχει γίνει ένα τρομακτικό οικονομικό πραξικόπημα εις βάρος του κοσμάκη σχετικά με την δημιουργία του χρήματος, εδώ και 300 περίπου χρόνια. Αυτό έγινε από κάποιους επιτήδειους οι οποίοι, ξεγελώντας τις εκάστοτε κυβερνήσεις και αφειδώς αμείβοντας τα μέλη τους για να είναι ασφαλή, παχιά και βολεμένα έχουν δημιουργήσει ένα απίστευτο δίκτυο εύκολου πλουτισμού, με καταστροφικές συνέπειες για μας τους υπόλοιπους.
Η εκμετάλλευση διεξάγεται μέσω του Τραπεζικού συστήματος. Μια Τράπεζα έχει το δικαίωμα να «τυπώνει» τουλάχιστον δέκα φορές περισσότερο χρήμα από ότι έχει σε καταθέσεις, και να το κάνει δάνεια, που πρέπει μετά να αποπληρωθούν με τόκο. Αυτό είναι το βασικό δικαίωμα που παραχωρείται στον Τραπεζίτη με την χορήγηση της Τραπεζικής του άδειας. Εγώ κι εσείς, αν κάναμε κάτι τέτοιο θα πηγαίναμε στη φυλακή για παραχάραξη. Οι Τραπεζίτες δεν τυπώνουν οι ίδιοι το έξτρα χρήμα. Απλά, μπορούν να πάνε στο νομισματοκοπείο, και αυτό έχει εντολή να το τυπώσει. Ούτε αυτό δεν χρειάζεται να γίνεται όμως, διότι σήμερα το χρήμα κινείται από Τράπεζα σε Τράπεζα, και κανένας δεν βλέπει φράγκο τσακιστό στα χέρια του.
Αυτό το τελευταίο βοηθάει ακόμα περισσότερο να κρύβεται από τα μάτια του κόσμου αυτή την τραγική (για μας τους υπόλοιπους), νομιμοποιημένη απάτη.
Με τον καιρό, οι απατεώνες (διότι περί απατεώνων πρόκειται) πήγαν το κόλπο παραπέρα, δημιουργώντας το θεσμό της ιδιωτικής Κεντρικής Τράπεζας, που διατηρούσε το μονοπώλιο τυπώματος χρήματος από αέρα κοπανιστό, χωρίς κανένα περιορισμό. Αυτό, σιγά-σιγά το κλωνοποίηση σχεδόν σε κάθε χώρα. Οι υπόλοιπες Τράπεζες της επικράτειας μετά, υποχρεώθηκαν να μπουν κάτω από την ομπρέλα της Κεντρικής Τράπεζας που περιόριζε πόσα πολλαπλάσια λεφτά των καταθέσεών τους μπορούσαν να δημιουργήσουν οι υπόλοιπες Τράπεζες.
Βασικά έτσι δουλεύει το Τραπεζικό σύστημα.
Οι απατεώνες είναι συγκεκριμένοι. Κατά καιρούς το παρακάνουν, και ο κόσμος, αν και δεν καταλαβαίνει ακριβώς τις λεπτομέρειες της χρηματικής απάτης, ξεσηκώνεται και τους κυνηγάει. Φεύγουν, αλλά επειδή η απάτη από την οποία πλουτίζουν δεν εξηγείται ποτέ επαρκώς, πάντα καταφέρνουν και ξαναγυρίζουν. Και φυσικά, κάνουν πάλι τα ίδια. Μια καλή τεχνική απόκρυψης που χρησιμοποιούν είναι η στρατολόγηση πιστών δοσίλογων έξω από το στενό δίκτυό τους. Οι δοσίλογοι αυτοί προσποιούνται ότι είναι ανεξάρτητοι κτλ., αλλά στην ουσία δεν είναι παρά φερέφωνα και βιτρίνα για να καλύπτονται οι παλιοί, ίδιοι απατεώνες. Και η ληστεία συνεχίζεται.
Έτσι, αν κάποιο κράτος που ζει με ένα τέτοιο καρκίνωμα θέλει να χρηματοδοτήσει κάποιο έργο, ας πούμε δρόμους ή σχολεία, και χρειάζεται 10 δις, πάει σε αυτούς του τύπους. Αντί το κράτος να τυπώνει το χρήμα και να μην το χρωστάει πουθενά (άρα να μην χρειάζεται να φορολογήσει τον κόσμο για την αποπληρωμή του), το κράτος ζητάει από αυτούς τους απατεώνες, τους οποίους το ίδιο το κράτος, προδοτικά (εναντίον των συμφερόντων τού λαού) ή ηλίθια έχει νομιμοποιήσει, να το τυπώσουν. Αυτοί, έχοντας το μονοπώλιο δημιουργίας του εθνικού χρήματος χωρίς να λογοδοτούν στην κυβέρνηση, τυπώνουν τα λεφτά, και το κράτος τα δανείζεται, δημιουργώντας έτσι εθνικό χρέος.
Και γνωρίζοντας τα παραπάνω τώρα ας πούμε ότι πάμε σε δικό μας νόμισμα. Για να δούμε:
Πρώτα-πρώτα, το θέμα της ισοτιμίας. Κάθε κράτος μπορεί να καθορίζει τη δική του αναλογία με άλλα νομίσματα μέσα στην επικράτειά του, ανεξάρτητα του τι λέει ό ένας και ο άλλος.
Εμείς θα πούμε ένα ευρώ=μια δραχμή.
Αυτόματα, οι Τραπεζικές καταθέσεις που είναι σε ευρώ μετατρέπονται σε δραχμές και οι πολίτες καλούνται να πάνε τα ευρώ στις Τράπεζες για να ανταλλάξουν με δραχμές.
Μέσα στην εγχώριο αγορά, για συναλλαγές κυκλοφορεί μόνο το εθνικό νόμισμα.
Ας πούμε τώρα ότι καταλήγουμε με 10 δις δραχμές μέσα στην Ελληνική επικράτεια. Ας μην ξεχνάμε ότι είπαμε ένα ευρώ=μια δραχμή. Το κράτος μετά τυπώνει ακόμα 10 δις δραχμές και χρηματοδοτεί την εκκίνηση δημοσίων έργων.
Κανονικά τώρα, μια και ξαφνικά έχουμε διπλάσιες δραχμές, θα έπρεπε η αναλογία να πάει ένα ευρώ=δύο δραχμές. Εμείς όμως το κρατάμε στο ένα ευρώ=μια δραχμή (παρεμπιμπτώντως κάτι τέτοιο κάνουν οι Κινέζοι με το Γιουέν τους. Οι ΗΠΑ διαμαρτύρονται, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Οι Κινέζοι, πέρα βρέχει). Η κυκλοφορία του επιπρόσθετου χρήματος εγχώρια θα αυξήσει τους μισθούς, και η έλλειψη φορολογίας (διότι τα 10 δις δεν είναι χρέος και δεν χρειάζεται να αποπληρωθούν πουθενά) θα αυξήσει την ποσότητα χρήματος που κινείται στην αγορά.
Να τι συμβαίνει τώρα:
Ο τουρίστας που έρχεται με ευρώ θα το ανταλλάσσει με δραχμές.
Εγχώρια τώρα, με την παραγωγή να αυξάνεται, οι τιμές θα πέφτουν. Ένα κιλό πορτοκάλια που έκανε 5 ευρώ μέσα στην Ελλάδα, μετά από λίγο καιρό θα κάνει, ας πούμε 4 ευρώ, δηλαδή 4 δραχμές. Ο ξένος θα το αγοράζει φτηνότερα. Για τον Έλληνα θα είναι το ίδιο, αλλά η αγορά του κιλού πορτοκαλιών θα είναι ακόμα πιο εύκολη για τον Έλληνα, διότι το μεροκάματό του σε δραχμές θα έχει αυξηθεί.
Έτσι θα ανασάνει ο εγχώριος πληθυσμός και θα διευκολυνθούν επίσης και οι εξαγωγές.
Οι εισαγωγές θα είναι το πρόβλημα.
Για φάρμακα και πετρέλαιο θα πρέπει να μεριμνήσει το ίδιο το κράτος, μη διστάζοντας να λειτουργήσει ακόμα και πειρατικά. Πετρέλαιο και βενζίνη δεν αγοράζεις στην διεθνή αγορά ούτε με ευρώ. Μόνο με Αμερικάνικα δολάρια. Αλλά για μια οικονομία, μικρή σαν της Ελλάδας, με τους κατάλληλους ανθρώπους να χειρίζονται τα παρασκήνια, μια κρατικά ελεγχόμενη μαύρη αγορά (ανορθόδοξο, αλλά εφικτό, και αναγκαίο (στη αρχή τουλάχιστον)) μπορεί να στηθεί, που θα καλύπτει τις ανάγκες της χώρας προσφέροντας κάποια συμφωνημένα ανταλλάγματα στην πετρελαιοπαραγωγό χώρα που θα μας διευκολύνει.
Το ίδιο θα πρέπει να γίνει με τα φάρμακα.
Αν τώρα θέλει να πάει κάποιος στο εξωτερικό και χρειάζεται ευρώ, θα μπορεί να παίρνει ευρώ μέχρι κάποιο όριο, ας πούμε 1000, ανταλλάσοντας δραχμές με ευρώ, αλλά όχι με την αναλογία ένα ευρώ=μια δραχμή, αλλά με ειδική εσωτερική αναλογία, όπως εξηγήσαμε παραπάνω, δηλαδή ένα ευρώ=δύο δραχμές ή και περισσότερες, ανάλογα με το τι αποφασίζει ο κρατικός φορέας για να προστατέψει τα αποθέματα ευρώ, που θα απαιτούνται (στην αρχή και μέχρι το νόμισμά μας να σταθεροποιηθεί) για αναγκαίες εισαγωγές.
Δυο βασικά απαιτούν προσοχή:
Για να λειτουργήσει ένα πραγματικό εθνικό νόμισμα πρέπει να υπάρχει νομικό πλαίσιο που να δουλεύει σωστά και δίκαια πρώτα από όλα. Μετά, το μεγάλο στοίχημα είναι να γίνεται η δημιουργία επιπρόσθετου χρήματος από το κράτος και υπό κρατική επιτήρηση, με διαφάνεια, χωρίς οι πολιτικοί και οι διάφοροι δικτυωμένοι να το βάζουν στις τσέπες τους και να πλουτίζουν, όπως οι απατεώνες που αναφέραμε παραπάνω. Θέλει λίγο δουλειά να στηθεί ένας τέτοιος μηχανισμός, αλλά γίνεται.
Θα σταματήσουν φυσικά οι Τράπεζες να έχουν το προνόμιο να δημιουργούν λεφτά από το τίποτα. Θα λειτουργούν όπως όλα τα μαγαζιά. Θα δανείζουν από εκείνα που έχουν, κι όποια πέφτει έξω θα κλείνει, όπως συμβαίνει με κάθε μαγαζί.
Τα λεφτά των καταθετών στις Τράπεζες θα τα εγγυάται το κράτος. Οι Τράπεζες θα πληρώνουν το κράτος για να χαίρουν τέτοιων εγγυήσεων. Ο πολίτης που βάζει τα λεφτά του σε Τράπεζες που δεν έχουν τέτοιες εγγυήσεις και τα χάνει δεν θα αποζημιώνεται από κανέναν. Εκτός βέβαια, αν η χρεοκοπημένη Τράπεζα έχει περιουσιακά στοιχεία που εκποιούνται για να ικανοποιηθούν οι καταθέτες. Το ίδιο δηλαδή που συμβαίνει σε μια επιχείρηση που χρεοκοπεί.
Και η Κεντρική Τράπεζα θα είναι κρατική. Τα λεφτά που θα δημιουργεί δεν θα τα χρωστάει σε κανέναν. Άρα, θα πει κανείς, αφού το κράτος θα μπορεί να δημιουργεί χρήμα από το τίποτα, και όσο θέλει μάλιστα, δεν θα με φορολογεί μετά. Έτσι δεν είναι;
Δυστυχώς, δεν είναι ακριβώς έτσι. Η φορολογία θα υπάρχει, αλλά σε πολύ λιγότερο βαθμό. Γιατί; Διότι, πολλά από τα λεφτά που θα καταναλώνει το κράτος θα πηγαίνουν αναγκαστικά σε μαύρες τρύπες, όπως είναι η παραγωγή όπλων, που απλά θα κάθονται κάπου για να χρησιμοποιηθούν σε περίπτωση πολέμου, και με την πάροδο του χρόνου αν δεν χρησιμοποιούνται, αχρηστεύονται.
Κάποια από τα λεφτά που θα τυπώνει και θα ξοδεύει το κράτος θα είναι αναγκαστικά πληθωριστικά. Για να αντισταθμιστεί αυτό πρέπει το κράτος να παίρνει-μέσω φόρων- λεφτά από τους πολίτες, τα οποία έχουν «σκληρήνει» από παραγωγική δουλειά.
Επίσης, για να αποφεύγεται ο πληθωρισμός δεν μπορεί να υπάρχει ένας διογκωμένος δημόσιος τομέας παροχής υπηρεσιών (με εξαίρεση την υγεία, την εκπαίδευση και το στρατό). Το κομμάτι του δημόσιου τομέα που μας έχει καταστρέψει είναι εκείνο που υποτίθεται ότι έχει στηθεί για να διευκολύνει την ιδιωτική ελεύθερη οικονομία. Και μας έχει καταστρέψει, διότι, όχι μόνον δεν διευκολύνει την ιδιωτική οικονομία, αλλά κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Η παροχή τέτοιων υπηρεσιών, ιδιαίτερα η παροχή υπηρεσιών που δεν χρειάζονται, όπως η πέμπτη κατά σειρά σφραγίδα για την έκδοση ενός πιστοποιητικού είναι από τα χειρότερα καρκινώματα. Διότι αν κάτι τέτοιο αφεθεί να διογκωθεί (όπως έχει γίνει στην Ελλάδα), καταλήγει να φτάσει (όπως στην Ελλάδα) σε τέτοια έξαρση που απαιτείται ριψοκίνδυνο χειρουργείο για να επέλθει γιατρειά. Και ένα τέτοιο χειρουργείο (όπως στην Ελλάδα) απειλεί πάντα να σκοτώσει τον ασθενή.
Αν λοιπόν προσέξουμε αρκετά, και με γνώση των παραπάνω αποφύγουμε τις παγίδες που πάντα προσπαθούν να στήσουν οι επιτήδειοι εις βάρος του κοσμάκη, σιγά-σιγά το εθνικό μας νόμισμα, έχοντας πίσω του παραγωγική και δημιουργική δουλειά θα γίνει αυτό που λέμε σκληρό νόμισμα. Και σιγά-σιγά θα βγούμε από το βούρκο της απομόνωσης, που θα μας επιβάλλουν οι παραπάνω νόμιμοι απατεώνες για κάμποσο καιρό, σαν αντίποινα, επειδή τολμήσαμε να αποτινάξουμε τον αποικιοκρατικό ζυγό.
Αυτό που θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα είναι, μόλις σταθεροποιήσουμε την κατάσταση να μην αφήσουμε αυτούς τους τύπους να ξανάρθουν και να κάνουν τα ίδια. Διότι πάντα αυτό κάνουν.
Για να μην επαναληφθεί αυτό πρέπει οπωσδήποτε στα σχολεία να διδάσκουμε τις νέες γενιές, εξηγώντας τα παραπάνω, σοβαρά, υπεύθυνα και τεκμηριωμένα, χωρίς υπεκφυγές, ψευτιές και παραποιήσεις.
Αν ο μέσος πολίτης είναι επαρκώς πληροφορημένος, θα είναι πολύ δύσκολο για απατεώνες όπως τους προαναφερθέντες να ξαναξεκινήσουν τα ληστρικά τους κόλπα, και να μας ξαναρημάξουν πάλι.