Από τη ρήξη και την ανατροπή ξεκινήσαμε, στον έντιμο συμβιβασμό και την αμοιβαία επωφελή συμφωνία καταλήγουμε.
Ξαφνικά ο Σόιμπλε κατέστη ένας "λαμπρός δόκτορας" και ο Βαρουφάκης ένας "παγκοσμίου βεληνεκούς οικονομολόγος".
Σε αυτή τη χώρα έχουμε το ταλέντο να επινοούμε ατάκες / συνθήματα. Κάποτε ήταν οι «μη προνομιούχοι» του Ανδρέα, αργότερα ο «εκσυγχρονισμός», ύστερα η «επανίδρυση», μετά το «success story» και πλέον ο «έντιμος συμβιβασμός».
Τι σημαίνει όμως «έντιμος συμβιβασμός»; Πώς ερμηνεύεται για έναν οικογενειάρχη; Για έναν εργαζόμενο; Ένα μικρομεσαίο επιχειρηματία;
Τα πρώτα δείγματα των εξαγγελιών δείχνουν απλά ένα φτιασίδωμα της κόλασης. Έναν περιορισμό της δυστυχίας και της μιζέριας. Δεν καταργείται ο ΕΝΦΙΑ απλά προκύπτει ένα μικρό αφορολόγητο για την πρώτη κατοικία, τα άλλα ακίνητα αποδίδουν ή όχι, θα φορολογούνται ως φόρος κατοχής.
Ανεβαίνει μεν το αφορολόγητο στις € 12.000,00, θα αυξηθούν όμως οι συντελεστές στις παραπάνω κλίμακες.
Για το τέλος επιτηδεύματος ούτε συζήτηση.
Με μια πεθαμένη Νέα Δημοκρατία και την καλή επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης, και ψίχουλα να κερδίσει, θα είναι επιτυχία.
Το «έντιμος συμβιβασμός» χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω, με φοβίζει. Λες και περνάμε ότι μήνυμα ότι εντάξει, είπαμε πολλά, σηκώσαμε τους τόνους, μη μας εξευτελίσετε.
Δυστυχώς εδώ που οδηγηθήκαμε δεν είναι αρκετοί οι έντιμοι συμβιβασμοί. Χρωστάμε χρήματα. Δε συζητάμε καν το πως θα τα δημιουργήσουμε αλλά μόνο από ποια θύματα θα τα μαζέψουμε.
Προσπαθούμε να μεταθέσουμε το πρόβλημα χρονικά.
Δε μας χρειάζεται «έντιμος συμβιβασμός». Έμπνευση, όρεξη και ελευθερία (με ότι αυτό συνεπάγεται) έχουμε ανάγκη.
Ελπίζω ο έντιμος συμβιβασμός να μην αποδειχθεί κεκαλυμμένη ταπείνωση...