Γνωρίζουμε
πως η οικονομική κρίση αναπτύχτηκε το
2008 κυρίως από τα παγκόσμια κερδοσκοπικά
κυκλώματα και τους χρηματοπιστωτικούς
οργανισμούς, που συνηθίζουμε να
αποκαλούμε, διεθνείς τοκογλύφους και
κερδοσκόπους της Νέας Τάξεως Πραγμάτων
και της παγκοσμιοποιήσεως και εξαπλώθηκε
υπό μορφή πανώλης σε όλο τον κόσμο.
Σε
αυτή την παγκόσμια οικονομική κρίση,
οι ελαττωματικοί και χαμηλοϋψείς ηγέτες
της Ευρωζώνης χρησιμοποίησαν την Ελλάδα
ως πειραματόζωο, την μεταχειρίστηκαν
ως δανειολήπτη και όχι ως εταίρο και
την μετέτρεψαν σε αδύναμο κρίκο της
κρίσεως. Σήμερα, η οικονομική ανισορροπία
στην ΕΕ γενικεύεται και η ύφεση είναι
συνεχώς αυξανόμενη και βαθύτερη. Στην
Ιταλία και την Ισπανία το πολιτικό
σύστημα έχει δημιουργήσει υπέρογκο
δημόσιο χρέος, με συνεχώς αυξανόμενη
την ανεργία και αυτές οι χώρες βρίσκονται
σε καθεστώς κινούμενης άμμου. Πολλά και
μεγάλα τα προβλήματα και σε άλλες χώρες,
όπως το Βέλγιο και η Αυστρία. Μην ξεχνάμε
επίσης, πως η Γαλλία προώθησε περικοπές
στις δημόσιες δαπάνες 100 δις ευρώ έως
το έτος 2016. Δεν είναι, λοιπόν καθόλου
δύσκολο να προβλέψουμε πως η Ευρωζώνη
με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στην
διάλυσή της. Και δυστυχώς, ο πλησιέστερος
“εταίρος” της κ. Μέρκελ, ο Πρόεδρος της
Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, όπως και ο
προκάτοχός του Νικολά Σαρκοζί, βλέπει
την επερχόμενη διάλυση της Ευρωζώνης
μέσω της καταστροφικής ιμπεριαλιστικής
πολιτικής της κ. Μέρκελ, και σφυρίζει
αδιάφορα. Υποτασσόμενος στην Ευρωκυριαρχία
της Γερμανίας, που διαχρονικά παραμένει
πιστή στο δόγμα “Deutschland
uber alles”.
Έτσι, λόγω ανικανότητας αλλά και
χαμηλού βεληνεκούς για Πρόεδρο μιας
μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, ο κ. Ολάντ
συνηγορεί στα κυριαρχικά πολιτικά
παιχνίδια της κ. Μέρκελ που έχει μετατρέψει
την Ευρωζώνη σε αποικιοκρατικά κρατίδια
της Γερμανίας.
Αυτήν
ακριβώς την υποτελή πολιτική φόρμα
ακολούθησαν πιστά και οι ελληνικές
κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και
Σαμαρά. Υποτάχθηκαν απόλυτα άνευ ουδεμιάς
ουσιώδους διαπραγμάτευσης, στα ατελέσφορα
προγράμματα της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ,
και έτσι βύθισαν την οικονομία μας στο
απόλυτο μηδέν. Με αποτέλεσμα, σήμερα η
Ελλάδα να διέρχεται μια Κατοχική νέα
ανθρωπιστική κρίση. Άνθρωποι έχουν
οδηγηθεί στις αυτοκτονίες, παιδιά
υποσιτίζονται, επιχειρήσεις κλείνουν
καθημερινά, η ανεργία έχει αυξητική
τάση, οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν
μειωθεί περισσότερο από 50%. Κοντολογίς,
έχει διαλυθεί η ραχοκοκαλιά της Κοινωνίας
μας, η Μεσαία αστική τάξη. Και αποτέλεσμα
όλων αυτών, η μετανάστευση νέων ανθρώπων
και η υπογεννητικότητα ενός Έθνους που
αργοσβήνει.
Όλες
οι παραπάνω διαπιστώσεις, καθώς και οι
προεκλογικές δεσμεύσεις για υλοποίηση
μιας άλλης πολιτικής, οδήγησαν τον
ελληνικό λαό να δώσει στο παρά κάτι την
αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές
της 25ης Ιανουαρίου 2015. Την οποία
ανέκτησε με τη συμμετοχή στη συγκυβέρνηση
του κόμματος των “Ανεξαρτήτων Ελλήνων”.
Μια συγκυβέρνηση δυο αντίθετων ιδεολογικών
κομμάτων. Του κόμματος της ριζοσπαστικής
αριστεράς και του κόμματος της λεγόμενης
κατά το παρελθόν, λαϊκής δεξιάς. Δυο
αντιμνημονιακών κομμάτων που τα ενώνει
μια άλλη οικονομική συμπόρευση από
αυτήν που ακολούθησαν οι προηγούμενες
κυβερνήσεις. Μιας πολιτικής ταύτισης
που ζητάει από τους “εταίρους” μας να
μας δουν ως ισότιμα μέλη του ευρωπαϊκού
συνασπισμού και όχι ως δανειολήπτες.
Ωστόσο, δυο αντιμνημονιακά κόμματα που
τα χωρίζει άβυσσος στα Εθνικά θέματα,
στα θέματα της Εκκλησίας και της
διαχείρισης του λαθρομεταναστευτικού.
Θέματα τα οποία εάν τοποθετούσε πρόωρα
στο τραπέζι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα δημιουργούσε
τη διάσπαση του κυβερνητικού συνασπισμού.
Και πως θα γινόταν αλλιώς, από τη στιγμή
που αυτά τα θέματα είναι κόκκινες γραμμές
για τους “Ανεξάρτητους Έλληνες”. Σε
διαφορετική περίπτωση οι ΑΝ.ΕΛ θα
ακολουθούσαν την τύχη του ΛΑ.Ο.Σ και της
ΔΗ.ΜΑΡ.
Άρα,
αυτή τη στιγμή θα πρέπει να υπάρχει
κυβερνητική συνοχή, προκειμένου να
ισχυροποιηθεί το μέτωπο διαπραγμάτευσης
– για πρώτη φορά – με τα υπόλοιπα μέλη
της Ευρωζώνης. Και όπως όλα δείχνουν,
σε πρώτη φάση επιβεβαιώνεται η
διαπραγματευτική στόχευση της ελληνικής
κυβέρνησης. Διαπιστώνουμε, πως οι
άκαμπτοι “εταίροι” μας, μας ακούν και
έχουν διάθεση να καθίσουν στο τραπέζι
των συζητήσεων.
Προσωπικά
θέλω να είμαι αισιόδοξος, γιατί βλέπω
μια συντονισμένη και προγραμματισμένη
τακτική από πλευράς κυβερνήσεως, πριν
από τις προγραμματικές της δηλώσεις
στη Βουλή των Ελλήνων. Όλες οι επαφές
που γίνονται αυτές τις ημέρες από τους
Τσίπρα – Βαρουφάκη, επιβεβαιώνουν αυτή
την αισιοδοξία μου.
Ωστόσο,
δεν θα είχα αυτή την αισιοδοξία εάν δεν
προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω ορισμένα
γεγονότα που προηγήθηκαν των υψηλών
συναντήσεων Τσίπρα – Βαρουφάκη, με
αξιωματούχους της ΕΕ και αρχηγούς κρατών
της Ευρωζώνης.
Οι
ΗΠΑ ενοχλημένες από την ηγεμονική στάση
της Γερμανίας στην ΕΕ, περίμεναν την
αλλαγή σκυτάλης – ίσως και την υποβοήθησαν
– στην Ελλάδα. Οι σχέσεις των ΗΠΑ με
τους Τσίπρα – Βαρουφάκη είναι άριστες.
Άλλωστε, ποιος θα ξεχάσει πως ο Αλέξης
Τσίπρας, στο τελευταίο του ταξίδι στις
ΗΠΑ, μεταξύ των άλλων συναντήθηκε επί
μακρόν στο Σακραμέντο με τον Άλεξ
Τσακόπουλο, δισεκατομμυριούχο και
πολιτικό χορηγό της Χίλαρυ Κλίντον εν
όψει των Προεδρικών εκλογών του 2016;
Γιαυτό ο Μπάρακ Ομπάμα, για πρώτη φορά
παίρνει σαφέστατη θέση για την παραμονή
της Ελλάδος στην Ευρωζώνη υπό όρους,
όπως χαρακτηριστικά είπε στο CNN:
“Δεν μπορείς να συνεχίζεις να
ξεζουμίζεις τις χώρες που βρίσκονται
σε ύφεση… απαιτείται ανάπτυξη…δεν
μπορεί να πιέζεται ένας λαός που
δεινοπαθεί ολοένα και περισσότερο…”.
Βέβαια, αυτή η τοποθέτηση του Προέδρου
των ΗΠΑ δεν έγινε τυχαία. Έχει να κάνει
με το ανοικτό πλέον, γεωπολιτικό
πεδίο που σηματοδοτεί η νέα κυβέρνηση
της Ελλάδος και φαίνεται να κάνει άνοιγμα
προς τη νέα πολιτική ηγεσία, αλλά και
τον λαό της Ελλάδας, προσβλέποντας στη
διασφάλιση του δυτικού προσανατολισμού
της χώρας.
Γιατί,
στο “βάθος κήπος” βρίσκεται η διαφαινόμενη
ως σίγουρη πρόσκληση του Αλέξη Τσίπρα
στη Μόσχα, από τον Βλαδιμίρ Πούτιν.
Άλλωστε, δεν μπορεί να είναι τυχαίες οι
συναντήσεις που είχε ο ΥΕΘΑ Πάνος
Καμμένος, την ίδια ακριβώς ημέρα με τους
Πρέσβεις των ΗΠΑ - David
Pearce - και
της Ρωσίας - Andrey
Maslov.
Συμπερασματικά,
πιστεύω πως από την μικρή Ελλάδα, μπορεί
να αρχίσει η αμφισβήτηση της ιμπεριαλιστικής
γερμανικής κυριαρχίας της Ευρώπης. Για
το συμφέρον μας. Γιατί, η Ελλάδα δεν
πρέπει να ανήκει ούτε στη Δύση ούτε στην
Ανατολή. Αλλά να ανήκει εκεί όπου
εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα
της Πατρίδος και του λαού της!!