Δυστυχώς, μια Ελλάδα απομονωμένη, εκτός Ευρώπης και με ένα νόμισμα που θα διολισθαίνει στο διηνεκές, ενώ το 60% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού θα ζει από την αναδιανομή των εσόδων του μόχθου του άλλου 40%, δεν είναι η σωστή βάση για τίποτε.
Η θέση της χώρας είναι μέσα στην Ευρώπη.
Η Ελλάδα είναι Ευρώπη.
Αδιαπραγμάτευτα.
Όμως, δημιουργείται ένα κύμα αντιπαλότητας και αντιπαράθεσης με την Ευρώπη.
Όχι απαραίτητα από την κυβέρνηση, αλλά από κάποιους από τους οπαδούς της, που από εθνικόφρονα έπαρση και μισαλλοδοξία παίρνουν συγκρουσιακές θέσεις απέναντι στη συλλογικότητα εκείνη από την οποία ζητάμε να συνεχίσει να μας υποστηρίζει, αλλά με άλλους, καλύτερους από πριν, όρους. Την Ευρώπη.
Πρώτοι εδώ λέγαμε για τον παραλογισμό των πρωτογενών πλεονασμάτων και την επιτακτικότητα επαναπροσδιορισμού τους προς τα κάτω. Όχι όμως μέσα από εθνικιστικό παραλογισμό.
Είναι δυνατόν η ανάκτηση της χαμένης αξιοπρέπειάς μας, να περνάει μέσα από την αναξιοπρέπεια;
Τα λάθη που μας έφεραν εδώ επικεντρώνονται στο στρεβλά δομημένο εργασιακό μοντέλο της χώρας, με 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενους στην Παραγωγική Οικονομία, ενώ 3 εκατομμύρια συνταξιούχοι + 700.000 δημοσίοι υπαλλήλοι βιούν από την αναδιανομή του πλούτου που παράγουν οι πρώτοι.
Από τους συνταξιούχους δε, το 1 εκατομμύριο έχει ηλικία ανάμεσα στα 40 και τα 62 έτη.
Είναι άνθρωποι δηλαδή σε ηλικία παραγωγική και με εμπειρία και ικανότητες, που όμως είναι παροπλισμένοι και ζουν από τον πλούτο που παράγουν άλλοι, καθώς το συνταξιοδοτικό μας σύστημα είναι αναδιανεμητικό.
Χώρια που η υπόλοιπη κοινωνία (δηλαδή άλλα 5 εκατομμύρια άνθρωποι που δεν είναι οικονομικά ενεργοί) επίσης ζει με τον πλούτο που παράγουν αυτά τα 2,5 εκατομμύρια της παραγωγικής οικονομίας.
Πετρέλαιο δεν πουλάμε ως χώρα για να έχουμε έσοδα πέρα από όσα βγάζουμε με μόχθο...
Αυτό λοιπόν είναι που μας έφερε εδώ, και όχι τα δάνεια.
Τα δάνεια είναι το αποτέλεσμα της αδιέξοδης πορείας της χώρας μας με αυτό το στρεβλό μοντέλο εργασιακής κατανομής και αναδιανομής εισοδήματος από τους λίγους παραγωγούς πλούτου στους πολλούς βολεμένους.
Και μετά μας φταίνε οι μικρομεσαίοι και θέλουμε να τους διαλύσουμε για να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Πόσο λάθος;
Οι φόροι όσων ζουν από την αναδιανομή στην πραγματικότητα είναι απλά έκπτωση στα χρήματα που λαμβάνουν. Αν δεν ήταν έτσι, θα προσελάμβανε το κράτος 1 άνθρωπο με μισθό 7 δις και 1 ευρώ και θα του έκανε κρατήσεις τα 7 δις, και θα έλυνε όλα του τα προβλήματα.
Φυσικά αυτό είναι παράλογο! Όμως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στην Χώρα που πιστεύουν ότι η οικονομία βοηθείται από την φορολόγηση των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν ισχύει. Είναι μύθος. Είναι ένας από τους μύθους που μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα.
Οι μόνοι που μπορούν να βγάλουν τη χώρα από το λάκκο είναι οι εργαζόμενοι της παραγωγικής οικονομίας. Μόνον. Αν μπορέσουμε να αυξήσουμε τις τάξεις των με σημαντικό μέρος των σημερινών 1,5 εκατομμυρίου ανέργων, η έξοδος από το λάκκο θα είναι ταχύτερη.
Αν οι άνεργοι κατευθυνθούν στην αύξηση των τάξεων των αποδεκτών της αναδιανομής, δηλαδή δημόσιο και συνταξιοδότηση, η έξοδος από το λάκκο πιθανότατα να ματαιωθεί.
Ψάχνουμε το βηματισμό μας, ενώ οι ίδιοι έχουμε δέσει αναμεταξύ τους τα κορδόνια των παπουτσιών μας. Προσπαθούμε να κουβαλήσουμε πάνω από 2,5 φορές το βάρος μας, και αναρωτιώμαστε γιατί καταρρέουμε. Βέβαια, εκείνοι που είναι καβάλα κάνουν ότι δεν βλέπουν το πρόβλημα. Κλωτσάνε και απειλούν μη τυχόν και χρειαστεί να περπατήσουν μόνοι τους.
Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση που να υπακούει στους νόμους της φύσης και του σύμπαντος.
Πρέπει να περπατήσουν, όσοι μπορούν τουλάχιστον.
Δε μας φταίνε τα δάνεια. Τα δάνεια ήταν ο τρόπος που κρύψαμε το πρόβλημα για 30 χρόνια.
Το ότι μετά από 7 χρόνια ύφεσης δεν έχουμε αλλάξει το μοντέλο κατανομής εργασίας της κοινωνίας μας είναι το λάθος.
Ούτε τα iPhone είναι δαιμονικά, ούτε είναι κακό να περνάνε καλά τα νέα παιδιά, να ερωτεύονται, να δουλεύουν και να βγάζουν τα προς το ζην. Αυτό όμως με την επιλογή εργασιακού μοντέλου τους το στερούμε, και τα διώχνουμε στην μετανάστευση για να μπορέσουν να ζήσουν μια φυσιολογική και ανθρώπινη ζωή.
Αυτό που προσπαθώ να εξηγήσω είναι ότι ο λόγος που δεν έχει ψωμί να φάει σήμερα κάποιος δεν είναι οι κακοί δανειστές, αλλά διότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας παρασιτεί εις βάρος της υπόλοιπης. Τόσο περισσοτεροι είναι εκείνοι από όσους παράγουν πραγματικό πλούτο με την εργασία και το μόσθο τους, που όσο και να τους φορολογήσουμε, δεν είναι δυνατόν πλέον να συντηρήσουν για πολύ το σύνολο.
Ακόμα και αν “ξεπουλήσουμε το παλιάμπελο” κάποια στιγμή θα τελειώσουν και τα έτοιμα. Νομοτελειακά. Είναι ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας.
Δεν είναι τα δάνεια. Είναι τα παράσιτα.
Αν θες να ζήσουν καλά τα παιδιά σου δεν κρατάς το αδιέξοδο μοντέλο κοινωνίας που φτιάξαμε τα προηγούμενα 30 χρόνια, βρίζοντας εκείνους που σε δανείζουν (με σκληρούς όρους) μέχρι να βάλεις τάξη στη χώρα σου...
Αλλάζεις μοντέλο!
capital.gr