Μετά τη συνθηκολόγηση των Βρυξελλών η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δεχθεί αρκετά γκολ από την αριστερή πλευρά όπου φαίνεται ότι έχει τεράστιο κενό.
Στα δεξιά δεν υπάρχει θέμα. Ποιος να ασκήσει κριτική; Η Νέα Δημοκρατία; Ο τραγικός Σαμαράς που μάλλον ενημερωνόταν από το Βερολίνο για τις εξελίξεις αντί από τον πρωθυπουργό; Ή μήπως οι απόγονοι των πολιτικών δεινοσαυρικών οικογενειών που τίμησαν τα μνημόνια;
Στα αριστέρα όμως υπάρχει θέμα κι αυτό λόγω μεγαλύτερης πολιτικής εντιμότητας. Αυτές οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που κάποιες εξ αυτών μας βγάζουν από τα ρούχα μας για μια σειρά θέσεών τους, είναι εν προκειμένω περισσότερο πολιτικά καθαρές. Επίσης η Αριστερή Πλατφόρμα μέσω της ΙΣΚΡΑ μίλησε ήδη για συμφωνίες αίνιγμα, η Κομμουνιστική Τάση ζήτησε καταψήφιση της συμφωνίας, αλλαγή πολιτικής και του Τσίπρα (!), ο Μητρόπουλος ξεσπάθωσε και ο Γλέζος δεν αντέχει στα 92 του να εκτίθεται στην κοινωνία ότι άλλα της έλεγε κι άλλα κάνει. Και προσωπικά κάτι μου λέει ότι σύντομα θα έχουμε παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη. Ο Θεός να δίνει μέρες σε αυτούς τους δύο διότι κρατούν ζωντανή την τιμή της αριστεράς.
Αυτοί οι κένταυροι του συγκεκριμένου χώρου με + και τα - τους δεν κατανοούν πολιτικές σκοπιμότητες, τα εφικτά κτλ. Υπηρετούν την ιδεολογία τους. Δε δίνουν πίστωση χρόνου. Δεν περπατούν σε «γέφυρες», δε συμβιβάζονται με όσους κατακεραύνωναν.
Η πρώτη λοιπόν κυβέρνηση της Αριστεράς ήδη βιώνει μια σκληρή αντιπολίτευση υπό την έννοια του ελέγχου από την ίδια την Αριστερά. Ιστοσελίδες και ιστολόγια, αγνές φωνές που είδαμε να πρωτοστατούν με όση δύναμη διέθεταν στην κυβερνητική αλλαγή, ήδη χτυπούν καμπανάκια. Σκληρότερη κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ από του γνωστού συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη δε θα βρείτε, όπως και πιο αριστερό στην πράξη από αυτόν.
Η κυβέρνηση οφείλει να προβληματιστεί. Αν εκλάβουμε όλη την Αριστερά μαζί με την κυβέρνηση ως ένα ενιαίο σώμα, τότε ήδη παρατηρούμε κάποια συμπτώματα σε ορισμένα σημεία.
Φυσικά δε φαίνεται πως κινδυνεύει να πέσει η κυβέρνηση. Ακόμη κι αν έρθει η στιγμή κάποιοι βουλευτές να πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στο τι έλεγαν και το τώρα, ή κινδυνεύσει ο κυβερνητικός συνασπισμός, υπάρχουν οι δεξαμενές των πρόθυμων ρεαλιστών, είτε από το στερεύον αρδευτικό κανάλι που ποτίζει ότι χρειάζεται είτε από το προσωποπαγές κόμμα του απερχόμενου Βενιζέλου που βουλή δεν πρόκειται να ξαναδεί.
Ωστόσο αυτό δεν αναιρεί την πραγματικότητα ενώ τιμά παράλληλα την Αριστερά που δείχνει ότι διαθέτει τουλάχιστον τόση υγεία όση χρειάζεται ώστε να ελέγχει αυστηρά την κυβέρνηση.
Η απόσταση της 24ης Ιανουαρίου ή ακόμη και των πρώτων ημερών με το σήμερα αποτελεί το αδύνατο σημείο ασχέτως του αν συμφωνεί κανείς ή όχι με την στάση της κυβέρνησης.