Παρακολουθώντας τις εξελίξεις, τις αγωνίες, τις προσδοκίες, την πολιτική και κοινωνική μιζέρια, όσα τέλος πάντων η όραση, η αίσθηση και η νόηση σωρεύουν η καθεμιά την πείρα τους από τη ζεστή επαφή με το καθημερινό γεγονός, θέτω στον εαυτό μου το "βέβηλο" για πολλούς ερώτημα:
Γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρει τους Γερμανούς, αλλά και γενικά τους ξένους δανειστές, το ελληνικό δράμα και η κοινωνική αγωνία, όταν οι εγχώριοι πολιτικοί, φέροντες συνήθως το...φωτοστέφανο της δημοκρατικότητας, "λίαν νεοφιλελεύθερης ή λίαν αριστεριζούσης", διακατέχονται από "κόμπλεξ" με επάλληλα συμπτώματα "αυτοκαταστροφής", ανίκανοι να διατρέξουν τη στενωπό της ευθύνης;
Η "κατάντια" της πολιτικής σήμερα, η διογκούμενη αναξιοπιστία της, η παγίδευσή της σε ανάρμοστες προσαρμογές, όπου προσαρμογή σημαίνει για την πολιτική συνείδηση τη δουλεία σε συμφέροντα, τη γοητεία της διαστροφής της αλήθειας, τη μέθεξη με την εξουσιολαγνεία, έχει να κάνει σήμερα περισσότερο από άλλοτε, με την άρνηση των πολιτικών να αντιπαλέψουν το...δαίμονα της ανευθυνότητας τους...
Η ευθύνη για τους πολιτικούς της φυγής και των πρόσκαιρων προσαρμογών, αφορά περισσότερο το μέλλον και μένει πάντα στο περιθώριο του σήμερα. Ενα περιθώριο ραθυμίας και νωθρότητας, όπου χωράει κάθε είδους ωχαδερφισμού. Και ας αξιώνει το Σήμερα από τους πολιτικούς την τόλμη της όρασης, την ανάγκη της ανάληψης της ευθύνης.
Η πολιτική, καθ' εαυτήν, είναι επιστήμη και τέχνη του κυβερνάν, της προσφοράς προς το σύνολον. Η Πολιτική επιστήμη είναι εφηρμοσμένη επιστήμη των εφηρμοσμένων επιστημών. Γι' αυτό είναι επιστήμη της ευθύνης, είναι ηθική επιστήμη, που, σε τελευταία ανάλυση, έχει ως αντικείμενό της την πρακτική εφαρμογή των ιδεών, των αρχών και των κανόνων της συνύπαρξης και συμβίωσης στην ανθρώπινη κοινωνία.
Αντιστοιχεί η αποστολή της πολιτικής με την αποστολή της παιδαγωγικής και της ιατρικής επιστήμης. Γι' αυτό, κατά τον Ισοκράτη και τον Ηρόδοτο, το "πολιτειακό πνεύμα" αποτελεί τη σφραγίδα του "ήθους", ενώ το "ήθος" προδίδει τη μορφή του κοινωνικού βίου, δηλαδή: "Πες μου ποιο είναι το πολιτειακό πνεύμα, οι ποδηγέτες σου, για να σου πω ποιος είσαι...". Και "Πες μου ποιο είναι το ήθος σου, για να σου πω, ποιο είναι το πολιτειακό πνεύμα και οι πολιτικοί που εκλέγεις...".
Στην Ελλάδα η πολιτική κατάντησε μια "φιλολογία" κομματικών αποχρώσεων και λεξιλαγνείας, ξεστρατισμένη από το ιστορικό ρεύμα, παραδομένη στις ατομικές ανάγκες, ανίκανη να συναρτηθεί με την συλλογική ανάγκη της κοινωνίας. Και παρουσιάζει την "εικόνα" ότι ταυτίζεται πλέον με τη θεωρία της εγωιστικότατης αντίληψης, που εξαντλεί το αντικείμενό της με την ανακάλυψη του εγώ κάτω από τα επάλληλα επιστρώματα, που έχει σωρέψει η έλλειψη παιδείας, αισθητικής και κοινωνικής αγωγής του ατόμου, φράζοντας τους πόρους απ' όπου θα μπορούσε να αναπνεύσει η μύχια συνείδησή του...
Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής εξεφράσθη κάποτε, ότι " η πολιτική στην Ελλάδα δεν λέγει ό,τι κάνει και δεν κάνει ό,τι λέγει". Αν είναι έτσι, πρόκειται περί παθολογικής κατάστασης του πολιτεύματος. Διότι, τότε συμβαίνει αυτό, που περιέχεται στο στίχο του Μολιέρου:
" Ο λόγος εδόθη εις τον άνθρωπον για να εξηγή τας σκέψεις του".
Διορθωμένος, σκωπτικώς, από τον Ταλευράνδο:
" Ο λόγος εδόθη εις τον άνθρωπον δια να κρύπτη τας σκέωεις του".
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε τούτο τον τόπο για πολλά χρόνια. Αυτό συνιστά και την ασθένεια του πολιτικού "οπορτουνισμού". Η συνταγή είναι, εξάλλου, γνωστή: "Κρύψου πίσω από την επίφαση των πιεστικών προβλημάτων, παραποίησε την αλήθεια των πραγμάτων και βρίσκεσαι μέσα στο ρεύμα των περιστάσεων...".
Η λογική αυτή οδηγεί με απροσδόκητη ταχύτητα στην πολιτική απομώρανση και της νεολαίας, μοιραίον για το μέλλον της χώρας. Και στη σημερινή πραγματικότητα, την επικαιροποιημένη μάλιστα, η πολιτική της ανευθυνότητας και της μωρίας επαληθεύει τους λόγους του Φάουστ, όταν ο Μεφιστοφελής χρησμοδοτεί με το αμίμητο:
"Πιστεύεις ότι σπρώχνεις, αλλά σε σπρώχνουν".