Στην σημερινή Ελλάδα χάνεις πολλούς φίλους κι αντιμετωπίζεις πολλά στραβομουτσουνιάσματα αν κριτικάρεις την αριστερά.
Η δεξιά, στην Ελλάδα, ευθύνεται για πολλά, στα σίγουρα. Μεταπολεμικά όμως, η καταστροφή στην οποία καταλήξαμε σήμερα δεν είναι δημιούργημα της δεξιάς, αλλά της αριστεράς. Και συγκεκριμένα, της Πασοκικής αριστεράς.
Τελικά ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν η μεγαλύτερη συμφορά για την Ελλάδα, με ζημιά πολύ χειρότερη από τη ζημιά ακόμα και της χούντας. Διότι, η αριστερά του Ανδρέα Παπανδρέου και η τσάμπα οικονομική ευρωστία που δώριζε για πολλά χρόνια σε ντόπιους αριστερούς και κομμουνιστές κάθε βαθμού, που κατατάχτηκαν στον κομματικό στρατό του, έχουν επιφέρει στο μυαλό πολλών μια ατυχή συγκόλληση Αριστεράς και εύκολου χρήματος, που δεν λέει να χαλαρώσει.
Αλλά δεν είναι και πολύ δύσκολο να δει ο οποιοσδήποτε, ότι δεν ήταν η αριστερά του Παπανδρέου αλλά το «βρωμερό» ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ από την Ευρώπη και τα «βρωμερά» ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΚΑ που πλούτισαν τους παραπάνω αριστερόφρονους Πασοκολάτρες.
Όλοι αυτοί οι τύποι, μεταξύ τους και η φημισμένη οικονομική πρωταγωνίστρια των Ολυμπιακών αγώνων έχουν πλευρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα, ελπίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρει τρόπο να δημιουργήσει ανάλογο πακτωλό για τις τσέπες τους.
Δυστυχώς, τέτοια πιθανότητα τώρα, απλά δεν υπάρχει. Τα δανεικά κοπήκανε. Ούτε για αριστερή, ούτε για δεξιά κυβέρνηση. Και να δεξιοποιηθεί 100% η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ (αν έτσι νομίζουν ότι οι δανειστές θα μαλακώσουν), στο τραπέζι δεν πρόκειται να πέσει φράγκο, αν δεν σταματήσουν οι οικονομικές διαστρεβλώσεις και οι ηλιθιότητες που λυμαίνονται τη χώρα. Όταν έχει να κάνει με παραγωγική δουλειά, οι Βορειοευρωπαίοι (με ΕΚΤ, ΔΝΤ κτλ.), και ιδιαίτερα οι Γερμανοί, δεν αστειεύονται.
Η αριστερά σαν ιδεολογία δεν μπορεί να δημιουργήσει πλούτο. Πάρτε την Βενεζουέλα για παράδειγμα. Τόσα χρόνια με την τιμή του πετρελαίου στα ύψη, η αριστερά του Τσάβες δεν κατάφερε να δημιουργήσει μια οικονομία της προκοπής, που θα βοηθούσε τη χώρα να σταθεί στα πόδια της και να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο της πτώσης της τιμής του πετρελαίου. Τα έσοδα και το συνάλλαγμα από το πετρέλαιο κατασπαταλήθηκαν σε συσσίτια και κοινωνικές παροχές. Αυτά, κακά δεν είναι, αλλά, ακόμα και οι γάτες το ξέρουν πλέον, ότι πιο σημαντικό είναι να μάθεις κάποιον να ψαρεύει, παρά να του δίνεις τσάμπα ψάρια κάθε μέρα.
Όταν το πετρέλαιο έπεσε, μέσα σε λίγες εβδομάδες η Βενεζολάνικη οικονομία κατέρρευσε. Ούτε μήνα δεν άντεξε όρθιο το Βενεζολάνικο αριστερό νταηλίκι.
Δυστυχώς, μια εμμονή, ακόμα και μια τόσο επιζήμια όπως η παραπάνω («Αριστερά»= «Πλούτος και Εύκολο Χρήμα») δεν εξαφανίζεται εύκολα.
Δεν μπορείς να πείσεις τον σημερινό αριστερό, που έφτιαξε περιουσία με τα εύκολα λεφτά της εποχής του ΠΑΣΟΚ ότι αριστερά και οικονομικός πλούτος είναι ασύμβατα. Αμφιβάλλω αν του έχει ακόμα περάσει από το μυαλό ότι δεν είναι πλέον αριστερός, αλλά μπουρζουάς.
Οι εμμονές είναι καμιά φορά τόσο βαθιά ριζωμένες που είναι σαν να έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος του βιολογικού υλικού. Να ένα παράδειγμα από τη Βίβλο:
Πολλοί εξηγούν το παράδοξο της μακροχρόνιας περιπλάνησης των Εβραίων μετά την έξοδο τους από την Αίγυπτο με τον εξής ψιλοαστεϊσμό που βρίθει νοήματος:
Πως έγινε και ο Μωυσής, παρόλο που είχε τον ίδιο το Θεό σαν οδηγό, πηγαίνοντας τους Εβραίους από την Αίγυπτο στην γη της Επαγγελίας, ένα ταξίδι που ακόμα και με αργό ποδαρόδρομο δεν είναι παραπάνω από κάμποσους μήνες, κατέληξε να κλωθογυρίζει στην έρημο με όλον εκείνο τον κόσμο για σαράντα χρόνια;
Να γιατί: Ο σκοπός του ήταν να πεθάνει η παλιά γενιά που είχε στο μυαλό της τον προγραμματισμό του σκλάβου και δεν λειτουργούσε χωρίς αφέντη στο σβέρκο της, και να μπει στη γη της επαγγελίας η νέα γενιά, γεννημένη μέσα στην ελευθερία και γαλουχημένη ευθύς εξ αρχής με τον προγραμματισμό της ελευθερίας.
Είναι βέβαια ανατριχιαστικό να σκεφτεί κανείς ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα τώρα, ίσως χρειαστεί να περιμένουμε μέχρι να πεθάνουν όλοι οι πιστοί του Ανδρεοπαπανδρεϊκού θρύλου, για να δούμε άσπρη μέρα.
Ας ελπίσουμε ότι η παραπάνω εμμονή κάποτε θα εξαφανιστεί από τα μυαλά στα οποία κυριαρχεί, χωρίς να χρειαστεί να περάσει τόσος καιρός, και χωρίς να καταστραφεί στο μεταξύ παντελώς η χώρα.