Οι μύθοι και τα κάστρα καταρρέουν πάντα από μέσα. Αυτό συνέβη με τον πλέον επίσημο τρόπο για τις κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά από ένα κορυφαίο στέλεχός τους, το Γκίκα Χαρδούβελη είτε ως σύμβουλο του πρώτου είτε ως υπουργός Οικονομικών του δευτέρου.
- Κατά το έτος 2011 εμφανίζεται δυσαναλογία μεταξύ των ποσών που πιστώθηκαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς του και αυτών που δηλώθηκαν ως εισόδημα.
- Κατά το έτος 2012 απέστειλε σε τράπεζες του εξωτερικού χρηματικά ποσά τα οποία δεν περιέλαβε στις δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης, τις οποίες ήταν υπόχρεος να υποβάλει λόγω των ιδιοτήτων του: α) ως σύμβουλος του πρωθυπουργού από τον Νοέμβριο του 2011 έως και τον Μάιο του 2012 και β) ως υπουργός των Οικονομικών από τον Ιούνιο του 2014 και εντεύθεν".
Εδώ οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι που είναι και ο σκοπός αυτής της παρέμβασης. Είναι άλλο θέμα το αν τα χρήματα που εμβάστηκαν στο εξωτερικό δε δηλώθηκαν νομίμως και εντελώς διαφορετική αυτή η πράξη της φυγάδευσης. Εδώ πρέπει να εστιάσουμε.
Ο κ. Χαρδούβελης έχει δικαίωμα να κάνει με τα χρήματά του ότι επιθυμεί. Να τα κρατήσει εδώ, να τα στείλει έξω, να τα κάψει, να τα φάει.
Ωστόσο τι να συμπεράνει κανείς όταν κάποιος αναλαμβάνει σύμβουλος του πρωθυπουργού μιας κυβέρνησης «τεχνοκρατών» και την ίδια στιγμή φυγαδεύει τα χρήματά του;
Και πολύ περισσότερο όταν συνεχίζει να το πράττει όντας ο ίδιος υπουργός οικονομικών της επόμενης κυβέρνησης.
Με άλλα λόγια ο κ. Χαρδούβελης δεν πίστευε την πολιτική που ακολουθείτο, δεν εμπιστευόταν την κυβέρνηση και κατά συνέπεια τον ίδιο τον εαυτό του καθώς σε πρώτο στάδιο συμβούλευε και σε δεύτερο αποφάσιζε / υλοποιούσε.
Η πλάκα είναι ότι όλοι εμείς τα κορόιδα του πληρώναμε τους μισθούς για να μετέχει σε κάτι που θεωρούσε αποτυχημένο. Τους οποίους μισθούς φυγάδευε βεβαίως βεβαίως...