Το έχουμε ξαναγράψει, αλλά καλό είναι να το ξαναπούμε:
Να μην απορούμε γιατί η Ελλάδα και οι Έλληνες υφίστανται αυτό το κυνηγητό από τους «εταίρους» Ευρωπαίους.
Ο λόγος που μας κυνηγάνε τόσο αδυσώπητα είναι οι ιδιωτικές μας περιουσίες. Ο Έλληνας, περισσότερο από τον οποιονδήποτε άλλο πολίτη της Ευρωζώνης έχει ακίνητα στο όνομά του, που ο αντίστοιχός του Βόρειος Ευρωπαίος ούτε τα ονειρεύεται.
Οι Ευρωπαίοι ξέρουν ότι οι Έλληνες έφτιαξαν περιουσίες ελέω δανεικών και υποτυπώδους φορολογίας τα τελευταία τριάντα χρόνια, ενώ αυτοί γόγγυζαν κάτω από τη μπότα φορολογικών συστημάτων που δεν τους επέτρεπαν ούτε ανάσα. Ο τσαμπουκάς και η μαγκιά του Έλληνα που προέκυψαν από αυτή την οικονομική ευρωστία, η οποία δημιουργήθηκε με τον παραπάνω τρόπο έναντι στο ατομικό οικονομικό στρίμωγμα των δικών τους πολιτών, έχουν αγριέψει τους Ευρωπαίους εταίρους και δεν θέλουν να κάνουν πίσω με τίποτα.
Με λίγα λόγια, οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν θα ηρεμήσουν αν δεν μας γδύσουν περιουσιακά. Αυτή είναι η όλη ιστορία.
Μόνο ένα πανέμορφο μικρό σπίτι σε ένα νησί με θέα το απέραντο Ελληνικό γαλάζιο ουρανού και θάλασσας αξίζει δεκαπλάσια από ένα αντίστοιχο διαμέρισμα στο κέντρο του Μανχάταν. Οι ξένοι το ξέρουν αυτό. Κι αυτά τα σπίτια, τα θέλουν. Και τα οικόπεδα και τις επιχειρήσεις, και ότι άλλο υπάρχει σε ιδιωτική περιουσία.
«Μα, και να τα πάρουν», θα πει κανείς, «τι θα τα κάνουν; Θα μας διώξουν όλους; Και ποιόν θα βάλουν μέσα;»
Δεν χρειάζεται να διώξουν κανέναν. Το μόνο που θέλουν να αλλάξει είναι να έχουν αυτοί την κυριότητα της ιδιοκτησίας. Εσύ, μπορείς να παραμείνεις, πληρώνοντας ενοίκιο φυσικά. Αλλά την εκτίμηση του ακινήτου και το όφελος από την πώλησή του, τη διαχείρισή του, ή την υποθήκη του θα το έχει άλλος. Όχι εσύ.
Και στη δραχμή να προσπαθήσουμε να πάμε, πάλι οι χρηματοπιστωτικοί ληστές θα βρουν τρόπο να μας βάλουν σε χειρότερο λούκι. Διότι ο μέσος ψηφοφόρος δεν ξέρει δυστυχώς πως δουλεύει το χρήμα και είναι εύκολο να τον ξεγελάσεις και να τον κάνεις να επευφημεί ακόμα και τους ίδιους τους δημίους του.
Αρκεί να πληρωθούν επαρκώς τα κανάλια για να προωθούν τις επιλεκτικές παραπλανητικές πολιτικές των χρηματοπιστωτικών απατεώνων. Ο κόσμος, όπως γίνεται πάντα, θα ακολουθήσει σαν τα πρόβατα.
Όταν ξέσπασε η κρίση μπορούσαμε να πετύχουμε πολλά, και να αποφύγουμε ακόμα περισσότερα φεύγοντας από το κοινό νόμισμα. Η χώρα είχε αποθέματα ευρώ και η διαπραγματευτική της θέση ήταν τέτοια, που μπορούσε να εκβιάσει και να πετύχει, ή, αν όχι, να πάει σε επιλογή εθνικού νομίσματος με ελάχιστα προβλήματα στη διαδικασία της αλλαγής.
Τώρα, με όλα τα λεφτά φευγάτα από την Ελληνική επικράτεια, είτε λόγω φορολογίας για να πληρωθούν εξωτερικοί δανειστές, είτε λόγω εσωτερικής αστάθειας, με τον κόσμο να μεταφέρει τις εγχώριες Τραπεζικές του καταθέσεις σε Τράπεζες άλλων χωρών, είμαστε στ’ αλήθεια σε πολύ δύσκολη θέση.
Αργά η γρήγορα θα πάμε σε δικό μας νόμισμα, αυτό είναι σίγουρο. Το εγγυάται η παθογένεια του Ελληνικού Δημοσίου.
Το Ελληνικό δημόσιο δεν είναι δομημένο για να λειτουργεί αποτελεσματικά, με δίκαιο και εποικοδομητικό τρόπο. Είναι ένα είδος Λερναίας Ύδρας. Καυτηριάζεις ένα πρόβλημα εδώ και ξεπετάγονται δύο καινούρια λίγο παραπέρα. Ουσιαστικά, προκειμένου να μην πειραχτεί το Δημόσιο, καταστράφηκε η χώρα.
Να γίνει το Ελληνικό Δημόσιο παραγωγικό, λειτουργώντας δίκαια και εποικοδομητικά, δεν γίνεται. Αν πιεστεί να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά, απλά θα το γυρίσει στη βία, τον εκβιασμό, την παρανομία και την καταπίεση.
Εξ άλλου, εκτός από τις γνωστές παθογένειες (έλλειψη προσόντων, παρά τα ηχηρά βιογραφικά, ραθυμία, σκασιαρχεία, νεφελώδεις ορισμοί θέσεων εργασίας κτλ. άστοχες και αχρείαστες διαδικασίες), υπάρχει και το θέμα της νοοτροπίας. Στα αυτιά των Δημοσίων υπαλλήλων ακόμα ηχεί το Ανδρεοπαπανδρεϊκό, «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Για αυτούς, αυτό σημαίνει ότι οι Δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι κλειδοκράτορες και τα αφεντικά της χώρας, με τις ανέσεις τις δικές τους και των οικογενειών τους εγγυημένες, ακόμα και μετά το θάνατό τους.
Το παράδοξο είναι ότι εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, το αναποτελεσματικό Δημόσιο τελικά έχει σαν αποτέλεσμα και κάτι θετικό: Οι δανειστές μας δεν θα τα καταφέρουν να πιέσουν και να οργανώσουν το Ελληνικό κράτος επαρκώς, για να κάνει τη βρώμικη δουλειά, να πάρει δηλαδή τις ιδιωτικές περιουσίες μας και να τις δώσει ατους δανειστές.
Κι όταν οι δανειστές βαρεθούν να πιέζουν και να μην βλέπουν αποτελέσματα (όταν δηλαδή βλέπουν να μην χάνουν οι Έλληνες τις ιδιωτικές περιουσίες τους με σταθερό και γρήγορο ρυθμό), τότε, πολύ πιθανόν είναι να μας σπρώξουν έξω από το ευρώ. Εκεί, θέλει προσοχή. Διότι οι δανειστές θα φροντίσουν, ακόμα κι αν πάμε σε δικό μας νόμισμα, να μας έχουν πιέσει να δεχτούμε ένα λουρί στο λαιμό που αυτοί θα κρατάνε.
Θα πιέσουν να δώσουμε σε εκείνους το ανεξέλεγκτο μονοπώλιο «τυπώματος» του νέου εθνικού μας χρήματος. Εξ άλλου, η Τράπεζα Ελλάδας είναι ήδη ιδιωτική.
Πως θα το καταφέρουν αυτό; Ξεγελώντας μας. Οι πολίτες δεν είναι επαρκώς πληροφορημένοι σχετικά με το χρήμα. Μέσα στην άγνοια και στη σύγχυση, ο λαός θα δεχτεί και το χειρότερο σαμάρι.
Θυμάμαι παλιότερα όταν γινόταν η συζήτηση για την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ΕΟΚ τότε. Ένας ιερωμένος ένα βράδυ τότε στην τηλεόραση ανέλυε έξυπνα και εύγλωττα τις διάφορες πιθανές παγίδες που θα προέκυπταν σχετικά με την εθνική μας κυριαρχία, την εξωτερική μας πολιτική, την οικονομία μας κτλ. Κανένας από τους υπόλοιπους καλεσμένους δεν ήθελε να τον ακούσει. Ούτε ο παρουσιαστής. Στο τέλος, μόνο που δεν τον γιουχάισαν. Ο παπάς όμως, είχε δίκιο.
Πέστε λοιπόν, πως μας κλείσανε το δρόμο από παντού, και δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να πάμε σε δικό μας νόμισμα.
Ψάξτε τώρα να βρείτε Έλληνες, που μπορούν να σας εξηγήσουν τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας αλλαγής. Αν βρείτε έναν στους εκατό θα είναι θαύμα.
Με μια τέτοια κατάσταση να επικρατεί στο επίπεδο του μέσου ψηφοφόρου, πως μπορεί να γίνει δημοψήφισμα για το αν θέλουμε ευρώ ή δικό μας νόμισμα;
Και μόνο να συζητιέται μια τέτοια κίνηση, όταν όλοι οι ιθύνοντες ξέρουν πόσο απληροφόρητος σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα είναι ο λαός, αυτό, δεν είναι ακόμα μια φοβερή ανευθυνότητα;