Ελπίζω μια μέρα να ξημερώσει και στην Ελλάδα, που θα σταματήσει αυτή η ιστορία με την «ελπιδοφόρα» αριστερά που, «Αρκεί να πάρει την εξουσία. Τότε θα διορθώσει τα κακώς έχοντα των κοινωνικών ανισοτήτων και θα μας κάνει όλους να ζούμε αρμονικά και πλούσια χωρίς να τσακωνόμαστε μεταξύ μας».
Αυτό ΔΕΝ μπορεί να γίνει από την αριστερά.
Η αριστερά ΔΕΝ είναι εξοπλισμένη ιδεολογικά για να λύνει οικονομικά προβλήματα ικανοποιητικά και δίκαια και κατ’ επέκταση ΔΕΝ μπορεί να λύνει ούτε κοινωνικά προβλήματα ικανοποιητικά και δίκαια.
Αυτό δεν θέλει να πει ότι, αναγκαστικά η γνωστή δεξιά της προστασίας του μεγάλου κεφαλαίου, που ευδοκιμεί με ειδικά, ξεχωριστά προνόμια και εις βάρος του απεριουσίωτου εργάτη/πολίτη είναι η μόνη εναπομένουσα λύση.
Ούτε είναι ανάγκη να πάμε να σκαλίσουμε τα γραπτά κάποιου πεθαμένου φιλόσοφου/οικονομολόγου και να ξεθάψουμε κάποια νέα «βίβλο», για να σκαριάσουμε μια κοινωνία της προκοπής.
Η εποχή μας, παρόλο που παραπαίει από τα χαστούκια που τρώει από τους χρηματοπιστωτικούς παγκόσμιους ληστές, έχει ευλογηθεί με πλήθος οικονομικών, ιστορικών, κοινωνικών κτλ. μελετών, προσιτών σε όλους που ενδιαφέρονται, μέσω της προχωρημένης τεχνολογίας. Ακόμα και αν όσα γράφονται είναι μέσα σε πλαίσια συγκεκριμένης ατζέντας, στην Δύση τουλάχιστον, ποτέ δεν είναι τόσο μονόχνοτα και απαγορευτικά επάνω σε ιδεολογικές γραμμές, όπως ήταν (και είναι) η «διανοητική» παραγωγή στα γνωστά ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Οι εμπειρίες και η ακριβέστερη καταγραφή της ιστορίας που η τωρινή γενιά έχει στη διάθεσή της οδηγούν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα για την οργάνωση μιας υγιούς κοινωνίας. Είναι βλακώδες και επικίνδυνο να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, μόνο και μόνο επειδή έχουμε στρατολογηθεί εφ΄όρου ζωής στην υπηρεσία κάποιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, και δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως είναι κούφια κι άχρηστη, διότι έτσι θα ήταν σαν να παραδεχόμαστε ότι για χρόνια κάναμε τραγικά λάθος.
Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι το εθνικό χρήμα δεν μπορεί να δημιουργείται από ιδιώτες. Το εθνικό χρήμα, όπως η δικαιοσύνη ή ο στρατός είναι κρατικό μονοπώλιο, και ιδιωτική σφήνα μέσα δεν χωράει.
Ξέρουμε επίσης ότι, όταν λέμε δημοκρατική ισότητα εννοούμε ισότητα απέναντι στους νόμους, στη δικαιοσύνη στα προνόμια και υποχρεώσεις του πολίτη, και ότι δημοκρατική ισότητα ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΙΣΟΤΗΤΑ ΣΕ ΟΛΑ. Για παράδειγμα, δεν είμαστε όλοι το ίδιοι ταλαντούχοι, ούτε το ίδιο εμφανίσιμοι. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ να επιμένουμε ότι όλοι είναι το ίδιο. Κανένας δεν θέλει να πάει να ακούσει ένα φάλτσο τραγουδιστή ή να δει έναν ατάλαντο ηθοποιό.
Αυτά τα ξέρουμε. Και επ’ αυτών και άλλων σχετικών μπορούμε να οικοδομήσουμε μια σωστή κοινωνία. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να εξαλείψουμε 100% το ατύχημα ή το έγκλημα, διότι αυτά συμβαίνουν, και έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Πάντα φυσικά πρέπει να προσπαθούμε να περιορίζουμε στο ελάχιστο δυνατόν τα κακώς έχοντα, αλλά πάντα με την επίγνωση ότι ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τα εξαφανίσουμε παντελώς.
Η αριστερά είναι η τραγική φάρσα της εποχής μας. Διότι επιμένει ότι μπορεί να τα διορθώσει όλα. Εγκληματικότητα, φτώχεια, αμάθεια, αρρώστιες μαγκουφιά, κακία, τα πάντα. Αρκεί να πάρει την εξουσία. Πολλά τέτοια ακατανίκητα η αριστερά κατάφερε να τα εξαφανίσει 100%. Αλλά, πώς; ΠΑΝΤΑ δημιουργώντας μια χειρότερη κατάσταση. Για παράδειγμα, στη Σοβιετική Ένωση η εγκληματικότητα στο επίπεδο του πολίτη ήταν στο μηδέν. Πως το κατάφεραν αυτό; Το κράτος είχε συγκεντρώσει στις δραστηριότητές του όλη την εγκληματικότητα. «Διεξήγαγε» όλα τα δυνατά εγκλήματα και με το παραπάνω. Έγκλημα δεν περίσσευε για κανέναν άλλον.
Η αριστερά είναι πάντα εξ ορισμού πρώτη στα λόγια. Εκεί, δεν μπορεί να την ανταγωνιστεί κανένας. Αλλά όσο καλά τα πάει στα λόγια, τόσο χάλια τα πάει στα έργα.
Το άλλο πρόβλημα είναι ο δηλωμένος αθεϊσμός των αριστερών. Πολλοί είναι άθεοι, αλλά στην περίπτωση των αριστερών, η έννοια του Θεού έχει αντικατασταθεί από την τυφλή πίστη στην αριστερά ιδεολογία. Που σημαίνει ότι, ούτε διάλογος, ούτε αμφισβήτηση επιτρέπονται. Όπως δεν γίνεται να διαφωνήσεις με έναν χριστιανό παπά για την ανάσταση. Αν κριτικάρεις σκληρά την αριστερά κατάμουτρα σε έναν αριστερό, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα σου ξαναμιλήσει.
Εκεί που η αριστερά χρειάζεται είναι εν καιρώ πολέμου εχθρικής εισβολής. Μιλάμε για πραγματικό πόλεμο, με εισβολείς εχθρικούς στρατιώτες που προσπαθούν να σκοτώσουν τους δικούς μας στρατιώτες και όσους αντιστέκονται, για να κατακτήσουν τη χώρα. Εκεί, μάλιστα. Εκεί η αριστερά τα πάει μια χαρά. Τα ατομικά δικαιώματα καταργούνται, όλοι δουλεύουμε για το κράτος, οι διαφωνίες με την κρατική γραμμή απαγορεύονται, το κράτος εκτελεί αποστάτες, δημεύει περιουσίες, αρπάζει καταθέσεις, φυλακίζει, βασανίζει, γκρεμίζει, κλέβει κτλ., καταπατάει δηλαδή κάθε θεσμό, δικαίωμα και νομική προστασία του πολίτη προκειμένου να μην καταλάβει ο εχθρός τη χώρα. Και έτσι πρέπει να είναι.
Όμως όταν ο πόλεμος σταματάει και τα πράγματα ειρηνεύουν, αυτό το πλαίσιο λειτουργίας δεν γίνεται να συνεχίσει. Τα μέτρα και τα σταθμά αλλάζουν. Πριν, ο πολίτης που σκότωσε πολλούς εχθρικούς αλλοδαπούς ήταν ήρωας, τώρα ο πολίτης που σκοτώνει έναν εχθρικό αλλοδαπό δικάζεται σαν δολοφόνος. Τα ψευτοδικαστήρια σταματάνε. Η θανατική ποινή συχνά καταργείται. Τα δικαιώματα του πολίτη επανέρχονται. Ο πολίτης μπορεί να κινηθεί δικαστικά ακόμα και εναντίον στο ίδιο το κράτος και να βρει το δίκιο του.
Με λίγα λόγια οι αριστερές τακτικές παύουν να έχουν εφαρμόσιμη αξία.
Καιρός είναι να ξαναερευνήσουμε την ωφελιμότητα της αριστεράς ιδεολογίας και να σταματήσουμε να πιστεύουμε την προπαγάνδα της και τα θαύματα που υπόσχεται. Από το 1824 που ο Εγγλέζος Ρόμπερτ Όουεν ίδρυσε την πρώτη αριστερή (σοσιαλιστική) κοινωνία στην Ιντιάνα των ΗΠΑ και απέτυχε παταγωδώς, έχουμε που ακούμε τα ίδια και τα ίδια από τη αριστερά, και πάντα την βλέπουμε να καταλήγει στην ίδια παταγώδη αποτυχία.
Τα «προεκλογικά» αλληλεγγύη, βοήθεια στους ευπαθείς και αδύναμους, αξιοπρέπεια, ισότητα, δημοκρατία κτλ., μετεκλογικά μετατρέπονται, πρώτα σε δήμευση εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων, και αφού αυτό εξαντληθεί, σε καταπίεση, καταδιώξεις, φυλακίσεις, κατάργηση ατομικών δικαιωμάτων, και τελικά σε αναγκαστική δουλειά για όλους για ένα κομμάτι ψωμί.
Για πολλούς, αριστερά σημαίνει οικονομική ανακούφιση, απονομή δικαιοσύνης, τιμωρία των καταχραστών του δημοσίου χρήματος, κυνηγητό του εκμεταλλευτή κεφαλαιοκράτη, κοινωνικό δίχτυ προστασίας κτλ.
Αυτά είναι δυνατόν να γίνουν ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Όπως δεν μπορούν να γίνουν από μια δεξιά που προστατεύει επιλεκτικά το κεφάλαιο με ειδικούς νόμους και προνόμια, φυσικά με το αζημίωτο για τους ηγέτες και τους πολιτικούς της χώρας.
Γίνεται να έχουμε μια κοινωνία της προκοπής, γίνεται να έχουμε δίκαιο και λειτουργικό νομικό σύστημα, κυρίαρχο κράτος και οικονομική ευημερία. Αλλά θέλει ικανότητα, γνώση, δουλειά και το κυριότερο, ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗ του ανθρώπινου παράγοντα και της φύσης του. Η «μαγκιά» είναι, τα ανθρώπινα αρνητικά να ελέγχονται, χωρίς αυτό να κοστίζει τη διαγραφή των θετικών που προσφέρει μια οργανωμένη κοινωνία στον πολίτη της.
Επί τη ευκαιρία, αναλύστε και μόνοι σας την ουσία της λειτουργίας της δικής μας τωρινής αριστεράς κυβέρνησης. Δείτε πως μέσα σε ρεκόρ χρονικό διάστημα έχει αθετήσει σχεδόν όλα όσα έλεγε προεκλογικά. Κι αν είναι κάτι που δεν έχει αθετήσει ακόμα είναι επειδή το έχει αναβάλλει, διατηρώντας έτσι την ψευδαίσθηση ότι θα το κάνει «όταν θα έρθει η ώρα». Δεν θα το κάνει ποτέ. Ή αν το κάνει, το αντίτιμο θα είναι πολύ χειρότερο.
Η μεγαλύτερη ανησυχία είναι για το τι τρελά θα μας φορτώσουν, αν, και όταν τελικά, το πάρε-δώσε με τους δανειστές καταλήξει σε κάποια συμφωνία. Σαν σαρωτική επιδημία θα επιβληθούν άμεσα και απανωτά αυταρχισμός, καταπίεση, εκφοβισμός και διώξεις εναντίον του Έλληνα πολίτη, προκειμένου να βγει από τη μύγα ότι ξύγκι έχει απομείνει.