Η ελπίδα στην πολιτική του "τίποτα" κόστισε πολλά σε τούτο το λαό. Και όταν πεθαίνει η ελπίδα σ' ένα λαό και όλα στρογγυλοποιούνται στο όνομα εφήμερων πολιτικών επιδιώξεων, τότε ο λαός καταφεύγει στη θεική παρέμβαση, αφού όμως έχει μετατραπεί σε μια άμορφη στρογγυλοποιημένη μάζα που κατρακυλάει στον κατήφορο...
Οσο η πολιτική βλακεία και ανικανότητα διαπλώνεται με ταχύτητα, όσο οι αξίες που συγκροτούν την σπονδυλική στήλη της κοινωνίας και της πολιτικής, αδειάζουν από κάθε βαθύτερο νόημα, όσο οι λέξεις στο χώρο της πολιτικής χάνουν το εσωτερικό τους περιεχόμενο και μετατρέπονται σε σημάδια και χάνουν το ιστορικό τους βάθος, τόσο οι συνειδήσεις διαφθείρονται. Χωρίς να έχουν αντίληψη της διαφθοράς τους. Και νομίζουν ότι είναι ελεύθερες, ενώ τις έχουν καταδέσει οι ύπουλες παρεμβάσεις των αριβιστών της πολιτικής και ο απεχθής ενίοτε γύψος των ολιγοφρενών.
Ποιος πολιτικός ασχολείται πραγματικά με τον Ανθρωπο, με την ανάταση της οδυνόμενης ψυχής του πολίτη, με την προσπάθεια να προσδώσει νόημα στην ύπαρξή του, κοινωνική και ατομική, να την ανυψώσει και να την αληθοποιήσει;
Το ερώτημα, ρομαντικό για πολλούς στη διατύπωσή του ή και συγκινησιακά φορτισμένο για άλλους, απαντάται εύκολα από την πολιτική πρακτική που αθροίζει καθημερινά σχεδόν ανευθυνότητα και επιπολαιότητα, ενώ αφαιρεί κάθε προοπτική για τον κοινωνικό οργανισμό. Διαμορφώνοντας έτσι μια κατάσταση με τεράστιες αμεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες κυρίως συνέπειες για το μέλλον της κοινωνίας, που εξωθείται προς το περιθώριο της ιστορίας, ως κατάλοιπο πορείας καταστροφικής...
Και το Κράτος; Το ελληνικό κράτος φαίνεται να πάσχει από βαρείας μορφής διαστροφή. Κι ας αποτελεί το σύνολον των πολιτών και όλων των απόψεων της ζωής τους. Τι συνέβη τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και των ανάλγητων πολιτικών πρακτικών; Εδωσε στον πολίτη ελάχιστα, αλλά ζήτησε τα πάντα ως αντάλλαγμα. Αμείλικτο και ισχυρό επιβάλλει συνήθως τον τρόπο ζωής του κάθε "ευάλωτου" πολίτη και τον αξιολογεί για λογαριασμό του, "αλληθωρίζοντας" για τους έχοντες και κατέχοντες.
Αυτό είναι το παράδοξο αποτέλεσμα της προσπάθειάς του: να εξασφαλίσει την ισονομία και τα δικαιώματα κάθε πολίτη. Αυτή η περιπαθής προσπάθεια απετέλεσε το χαλκείον του Νόμου, με τα δεσμά του οποίου επιδιώκεται η συγκράτηση των φυγόκεντρων δυνάμεών του και ο συνδυασμός τους στην κοινωνική τάξη.
Με το κράτος σε παράλυση, οργανωτική και οικονομική, με την πολιτική σοβαρότητα να έχει αποδημήσει από τούτο τον τόπο, με πολλά ερωτηματικά για τα αίτια και τους αιτίους της κατάρρευσης της κοινωνίας και της οικονομίας, αλλά και της πολιτικής αποσύνθεσης, ανεξάρτητα των όποιων επικοινωνιακών τεχνασμάτων επινοούν οι κεκράκτες των πολιτικών πρωτοβουλιών, κάποιοι μάλιστα αυτοχριζόμενοι και "σωτήρες" της κοινωνίας στο πρόσφατο παρελθόν, η εθνική ανεξαρτησία κινδυνεύει από αποπληξία. Και η δημοκρατία, η πραγματική δημοκρατία με την ελευθερία εκ του ήθους, με μαρασμό.
Γενικότητες, θα μου πείτε όλα τα παραπάνω...Οσοι επιμένουν σε τούτη την άποψη, ας διαβάσουν ίσως πίσω από τις γραμμές και θα διαπιστώσουν ότι έχουν μετατραπεί σε ακούσιους "προστάτες" της πολιτικής ανευθυνότητας, που συνέβαλε στην "εξίσωση της κοινωνικής αθλιότητας κι όχι στην εξύψωση της κοινωνικής ευημερίας", για να δανειστώ ολίγον τι παραφρασμένη τη γνωστή ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου, του πρσβύτερου φυσικά. Και όχι του αβέλτερου Γιωργάκη Παπανδρέου, που συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάρρευση της κοινωνίας, έχοντας πια στις ψυχές μας τη χωματερή γεύση της ιστορικής δοκιμασίας του έθνους...