Κάποιοι άνθρωποι, αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, όσο κι αν αυτή είναι διανθισμένη από λέξεις εύηχες αλλα πρώτιστα ανούσιες, έχουν ύφος σαρκαστικό, ενίοτε και ειρωνικό. Ο σαρκασμός τους όμως αφορά καταστάσεις. Οχι πρόσωπα.
Αν κάποτε στρέφεται κριτκά εναντίον προσώπων είναι επειδή αυτά δημιούργησαν τις καταστάσεις ή δεν τις απέτρεψαν ή δεν τις αξιοποίησαν για το κοινό συμφέρον.
Πρόκειται, δηλαδή, για σαρκαστική κριτική, που αίρεται πάνω από πρόσωπα. Και ποτέ δεν τοξινώνεται από την προσωπική αντιπάθεια ή το ανομολόγητο συμφέρον.
Κι αυτή η στάση τους είναι που προκαλεί. Δεν είναι άλλωστε φυσικό; Οταν δεν ανήκεις στους πολλούς, σε κρατεί σε απόσταση ο "συνασπισμός" των μετρίων και των βλακών, τα "κυκλώματα" των συμφερόντων. Γιατί υπάρχουν οι κλίκες των συμπλεόντων. Ολοι αυτοί που άγονται και φέρονται. Ολοι αυτοί που παίρνουν την κλίση των επιπέδων, που στήνουν οι επιτήδειοι. Και είναι αυτοί που σπρώχνουν τους ολίγιστους στο περιθώριο. Στο πυρ το εξώτερον...
Για τους ολίγιστους, η δύναμη είναι αυτάρκεια πνεύματος, ευρύς και υπερκερωτικός ελιγμός στο χώρο της δράσης. Ψυχραιμία κίνησης και ήθους, που πηγάζει από το γεγονός ότι πάντοτε οι πράξεις ανάγονται και αποβλέπουν στην άρση και στην πρόοδο των πολλών. Γι' αυτό, η αντίδρασή τους είναι μια συνεχής και εξ' εγκάτων καταγγελία της αντιλαικότητας που έχει η δύναμη των μετρίων και της αντιδραστικότητας του ψεύδους της πολιτικής.
Οσο κάποιος περιστρέφεται γύρω από μια περιορσιμένη αντίληψη των πραγμάτων, τόσο αποδεικνύει ότι είναι δείγμα αδυναμίας και βλακείας.
Τα πολιτικά και κοινωνικά σχήματα και οι ιδεολογίες που τα συντηρούν,για να προικιστούν με διάρκεια πρέπει κάθε στιγμή της ιστορίας να βρίσκουν τη δικαίωσή τους στη συνείδηση των πολιτών, αλλά και στη συνέπεια. Οι πολιτισμοί και οι αξίες που εγκλείουν οι πολιτισμοί μπορούν να ασφαλιστούν με την ακούραστη αγρυπνία των κρατούντων.
Μάτια άγρυπνα και καθαρά, που δεν τα θολώνει κανένα νέφος οράματος απατηλού ή ψευδαισθήσεων. Διάθεση αγωνιστική από εμπνοή και από πάθος, από σοβαρότητα και συγκροτημένο σχέδιο, από πίστη , πίστη, πίστη βαθύτατη προς την ηθικότητα του αγώνα. Ετσι δίνονται οι μάχες και σώζονται τα κλονιζόμενα οχυρά.
Και δεν πρόκειται για πομφολυγώδη θεωρία ή επιχρυσωμένα λόγια ή πρόσδεση στη λαική ρήση "όποιος είναι έξω απ' το χορό...". Πρόκειται για ανάγκη να πιστέψει ο έχων τα ηνία της εξουσίας, για την αξία του αγώνα του και τη δικαίωση της θυσίας του. Γιατί περί "θυσίας" πρόκειται. Και ποιος από τους πολιτικούς είναι σήμερα διατεθειμένος να θυσιαστεί;
Σήμερα, επικρατούν οι μέτριοι και εν πολλοίς οι βλάκες, που ωστόσο διαθέτουν και καθημερινά αθροίζουν πονηρία για να συντηρούνται στο πολιτικό προσκήνιο. Γιατί ούτε η πίστη, ούτε η αυταπάτη της πίστης έχουν ερείσματα ικανά για να στηρίξουν τη διάθεση και το φανατισμό των τέτοιων αγώνων. Οι άνθρωποι, άλλωστε, δεν φοβούνται την αλλαγή, γιατί την εύχονται και την περιμένουν. Φοβούνται μόνο το είδος της αλλαγής, γιατί η πείρα τους γέμισε με απογοήτευση και δυσπιστία.
Χρειάζεται τόλμη πολιτική. Οσοι δεν τολμούν η δεν έχουν τη δύναμη να τολμήσουν την ανατροπή, την αλλαγή με πράξεις κι όχι λεκτικά σχήματα, μένουν με τη δουλεία τους και με το τυφλό όραμα, που νιώθουν πως έχει μετατεθεί σε κάποιον άλλον ορίζοντα. Και απλώς επανδρώνουν πρόσκαιρα πολιτικά σχήματα, που είναι απλώς πορθμεία για τη διεκπεραίωση από τη μια όχθη της ελαφρότηατς στην άλλη του τίποτα...
Νέους πολιτικούς αλχημιστές δεν χρειάζεται τούτος ο τόπος. Η ελληνική κοινωνία είναι σήμερα γεμάτη από την πτωμαίνη της πολιτικής προχειρότητας και της επιπολαιότητας. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη χρονική περίοδο, μ' όλη την κακουχία της και τις κακώσεις της ελευθερίας της, μ' όλες τις αναίχυντες βαναυσότητες των αυτοδιορισμένων κοινωνικοσωτήρων και κοινωνικοδιορθωτών και τους λωποδυτικούς σφετερισμούς των δικαιωμάτων των πολιτών, η κοινωνία χρειάζεται πολιτικούς με τόλμη.
Πολιτικούς που να είναι σε θέση να αντιληφθούν το λιγότερο: Οτι το ιδανικό των ανθρώπων είναι να μείνουν ή όσων ξέπεσαν να ξαναγίνουν απλώς ανθρωποι-πολίτες με ατομική και εθνική αξιοπρέπεια!..