Όπως αρμόζει σε κάθε Έλληνα, έτσι κι εγώ ελπίζω, και εύχομαι να τα πάει καλά η κυβέρνηση. Να καταφέρει να μας κάνει τη ζωή ευκολότερη και τη χώρα λειτουργική και ασφαλέστερη.
Τελευταία όμως βλέπω αρκετά στα νέα, σχόλια, εκτιμήσεις, απόψεις κτλ., κατά τη γνώμη μου αρκετά υπερβολικά, σχετικά με τον υποτιθέμενο πονοκέφαλο του Πρωθυπουργού για τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Ναι, η κατάσταση είναι δύσκολη, αυτό χωρίς αμφιβολία. Περνάει όμως τόσο δύσκολα ο Πρωθυπουργός; Δεν το νομίζω.
Ξέρω, ας πούμε, ότι χιλιάδες Έλληνες, αν τους γινόταν η συγκεκριμένη προσφορά, υπερπρόθυμα θα αντάλλαζαν τη θέση τους και τις σκοτούρες τους με τη θέση και τις σκοτούρες του Τσίπρα.
Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι, αν θέλεις να δεις κάποιον που πρέπει να λυπάσαι, δεν έχεις παρά να ρίξεις μια ματιά στον καθρέφτη σου.
Σκοτούρες και βάσανα ο Πρωθυπουργός; Σε σύγκριση με το μέσο Έλληνα πολίτη, αυτά που ζει ο Πρωθυπουργός είναι παραμύθι Σταχτοπούτας, όχι βάσανα, πιέσεις και σκοτούρες.
Ο μισθός του που είναι πάνω από 100 χιλιάρικα το χρόνο (113,000), είναι στρατοσφαιρικός για τον μέσο Έλληνα. Επίσης, χώρια άλλα προνόμια, όσο μειωμένα και να είναι, για τον Πρωθυπουργό και την οικογένειά του δεν υπάρχει καμία δυσκολία, κωλυσιεργία, αγένεια, μπλοκάρισμα ή αδιαφορία σε οτιδήποτε έχει να κάνει με εξυπηρέτηση από τις Δημόσιες Υπηρεσίες. Αυτό, ως γνωστόν, δεν ισχύει για εμάς τους υπόλοιπους.
Πιέσεις; Σκοτούρες;
Αυτά τα έχει ο άνεργος, που δεν μπορεί να βρει δουλειά με τίποτα, χρωστάει δέκα νοίκια και δεν έχει να πάρει ψωμί για τα παιδιά του. Σκοτούρες έχει ο τρομοκρατημένος πολίτης, που η γυναίκα του έψησε ένα καλάθι κουλούρια και πάει κρυφά να τα πουλήσει στη γωνία με τα φανάρια, μπας και βγάλει κάτι για να μην του κόψουν το ηλεκτρικό. Η αγωνία του δεν λέγεται, διότι δεν μπορείς να πουλήσεις κουλούρια αν δεν πληρώσεις για να πάρεις άδεια από το κράτος. Το κράτος προτιμάει να σε δει να πεθάνεις από την πείνα, παρά να κάνεις εμπορική συναλλαγή, έστω και για ένα κουλούρι, χωρίς να πάρει τα ποσοστά του.
Σκοτούρες έχει ο καφετζής της γειτονιάς, που του φόρτωσαν πενήντα χιλιάδες πρόστιμο, επειδή δεν είχε «χτυπήσει» στο ταμείο κάποιους καφέδες. Και δεν χτύπησε εκείνους τους μοιραίους καφέδες, όχι για να πάρει αεροπλάνο ή σκάφος αναψυχής, η να πάει βόλτα στο εξωτερικό, αλλά για να πληρώσει το πετρέλαιο θέρμανσης και τη ζημιά στο ψυγείο του μαγαζιού του.
Αγωνία έχει ο μαγαζάτορας που έβαλε λουκέτο στο μαγαζί του μετά από 30 χρόνια στην αγορά, αφού έκανε μια τιτάνια προσπάθεια να μη το κλείσει. Τώρα τον κυνηγάνε θεοί και δαίμονες για χρέη και απλήρωτα νοίκια. Οι οικονομίες του έχουν εξαντληθεί, κανένας από την πενταμελή οικογένεια του δεν έχει ούτε σύνταξη, ούτε δουλειά, κι ο φούρναρης της γειτονιάς του του έκοψε την πίστωση γιατί του έχει ήδη δώσει περισσότερα από 200 ευρώ σε ψωμί βερεσέ.
Δυσκολίες περνάει ο άστεγος, που εδώ και λίγα χρόνια είχε δουλειά και στέγη, αλλά τώρα δεν έχει κανένα από τα δύο, και κοιμάται στο δρόμο. Οι καθημερινές του αγωνίες είναι η επιδείνωση του καιρού, και που θα βρει το κοντινότερο συσσίτιο ελεημοσύνης.
Οι παραπάνω, ναι. Περνάνε δύσκολα. Ο Πρωθυπουργός όμως, όχι. Μην ακούτε και μην πιστεύετε τίποτα περί σκληρής δουλειάς κτλ. Ο Πρωθυπουργός, όπως ο κάθε Πρωθυπουργός, στη ζυγαριά «Μαυρίλα-Απόλαυση», απολαμβάνει και με το παραπάνω. Και πίσω του από τον κάθε Πρωθυπουργό, βηματίζουν, απολαμβάνοντας παρομοίως, το πολυάριθμο μπουλούκι του πολιτικού σκηνικού.
«Έχει άλλες, σοβαρότερες δυσκολίες, από το να βγάλει το ψωμί του ένας Πρωθυπουργός», θα πει κάποιος, «Ας μην υποτιμάμε τις υποχρεώσεις της θέσης του, και πόση δουλειά έχει να κάνει».
Έτσι φαίνεται, αλλά δεν είναι. Διότι, από ότι έχουμε δει, είτε κάνει, είτε δεν κάνει τη δουλειά του, ο μισθός πέφτει αδιαλείπτως. Αυτό δεν ισχύει στην παραγωγική, την πραγματική οικονομία. Και όσο δύσκολη και να είναι η δουλειά του Πρωθυπουργού, τελικά δεν είναι παρά εργασιακός παραθερισμός, αφού έχει εξασφαλίσει οικονομικά την οικογένειά του και τον εαυτό του, όπως και να χειριστεί τα υπόλοιπα, κι αφού το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί είναι να χάσει μόνο την Πρωθυπουργία, και ίσως και την αρχηγία του κόμματος (και μπορεί, μόνον προσωρινά), αν τα κάνει τελείως θάλασσα.
Το σύστημα εξ άλλου του επιτρέπει άνετη αποχώρηση σε στιλ σουπιάς: Αφού μαυρίσει και μελανώσει τα πάντα, φεύγει ξεγλιστρώντας, αλλά πάντα σαν σε παρέλαση: Κορδωμένος, αεράτος και ανενόχλητος (βλέπε Γ. Παπανδρέου).
Και πριν γίνει Πρωθυπουργός, ο σημερινός Πρωθυπουργός (όπως και άλλοι, πριν από αυτόν) έχει χρόνια χωρίς τις σκοτούρες του μέσου Έλληνα πολίτη για τα προς το ζειν. Ας είναι καλά οι φορολογούμενοι. Μόλις ένα κόμμα πιάσει κάποια συγκεκριμένα ποσοστά, το χρήμα αρχίζει και ρέει, όχι μόνο σε τσάμπα επιδοτήσεις από την κυβέρνηση, αλλά και σε πρόθυμα δάνεια από διάφορους παράγοντες, οι οποίοι παρατάσσονται με αυτόν τον τρόπο στη γραμμή, για μελλοντικές εξυπηρετήσεις. Κι αν τα πράγματα πάνε τελείως κατά διαόλου, αν δηλαδή το κόμμα πάει στα πολιτικά βάραθρα, και τα δάνειά του δεν μπορούν να αποπληρωθούν, σκασίλα του του κομματικού αρχηγού. Αυτός, προσωπικά δεν φέρει καμία ευθύνη. Δεν είναι καθόλου το πρόβλημά του, όπως το πρόβλημα του μαγαζάτορα που αναγκάζεται να βάλει λουκέτο και μένει με ένα βουνό απλήρωτα χρέη στην πλάτη του.
Τέλος πάντων, όμως. Ας αφήσουμε τους Πρωθυπουργούς και τη κομματικοκυβερνητική συνοδεία τους στα λεφτά τους, τα προνόμιά τους, τις ανέσεις και τις «σκοτούρες» τους. Αυτοί δεν έχουν ανάγκη τη συμπόνια μας. Μόνο την ψήφο μας. Το λένε κιόλας.
Αυτός που αξίζει τη βοήθεια και τη συμπόνια μας, δεν είναι κανένας πολιτικός, ότι κι αν μας λέει, ότι κι αν μας υπόσχεται, αλλά εκείνος που μας αντικρίζει, κάθε φορά που κοιτάζουμε στον καθρέφτη. Καλό είναι να μην το ξεχνάμε.