Η αξία κάθε ημέρας στην πολιτική, ιδίως σε περιόδους κρίσης, έγκειται στην έντασή της, στο πλέγμα της κοινωνικής και ατομικής συνείδησης, στην αρτιότητα των πολιτικών αποφάσεων και πράξεων με γνώμονα την πρόοδο της κοινωνίας και την εθνική αξιοπρέπεια.
Και τα τελευταία χρόνια άπειρες μέρες ασωτεύτηκαν χωρίς πλήρωση. Και το πέρασμά μας ως κοινωνία από την ιστορία θυμίζει το μικρό χαλίκι, που μόνιμα εξουσιάζεται από την παλίρροια των γεγονότων.
Και είναι τα ίδια τα γεγονότα, ως απότοκος εσφαλμένων πολιτικών στις παρυφές της πολιτικής βλακείας ή και της απληστίας, που μας συνθλίβουν. Ουδέποτε σε τούτη τη χώρα της πολιτικής λεξιλαγνείας, δεν επιχειρήθηκε από κάποιους έστω πολιτικούς, μια κάθαρση γενική των λέξεων και των εννοιών, για να μη νοθεύεται η ειλικρίνεια των προθέσεών τους. Κι ακόμη, το σημαντικότερο, για να σταθεροποιούν στη συνείδησή τους τους όποιους στόχους, χωρίς παραπλανητικά φενακίσματα.
Η "επιβλητική" επιρροή της πολιτικής ανικανότητας, αλλά και της αδηφαγίας σ' όλες τις μορφές της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πολιτικό ήθος, τα τελευταία χρόνια της κρίσης, έχει ενταθεί. Και η πολιτική, που στα δημοκρατικά καθεστώτα είναι σύμφυτη με την εντιμότητα και την ειλικρίνεια, η πολιτική που μ' άλλες λέξεις είναι λειτούργημα που το ασκούν ομοιόμορφα και πειθαρχημένα οι εκλεγέντες από το λαό, στην Ελλάδα κατάντησε ενδιαίτημα Ταρτούφων και ακόρεστων συχνά πολιτικών, οι οποίοι αρνούνται πεισματικά να "δραπετεύσουν" από τα πάθη τους.
Ετσι παρουσιάζονται φαινόμενα πολιτικής ηθικής χωρίς Ηθος. Πολιτικοί πρώτης γραμμής, εμφανιζόμενοι μάλιστα και ως αυτόκλητοι "σωτήρες" της ελληνικής κοινωνίας, όχι απλώς να έχουν παρεκκλίνει της ηθικής τάξης, αν και κάθε παρέκκλιση ισοδυναμεί με ελαττωματική άσκηση του πολιτικού λειτουργήματος, αλλά και να προκαλούν με τη συμπεριφορά τους.
Τα παραδείγματα πολλά. Ανούσια η παράθεσή τους. Η γνωστική θέση "άνθρωπος είναι το παν", δεν είναι και θέση των πολλών της πολιτικής στον τόπο τούτο. Ομως για σκεφτείτε: Αν γινόταν και δική τους θέση, θα σήμαινε την κατάργηση του κατεστημένου παιχνιδιού με μια εν δυνάμει άρνηση του "βολικού" συστήματος.
Θα μπορούσε βέβαια να αντιτάξει κανείς ότι το λαικό φρόνημα έχει ακόμη αποθέματα αντιδραστικής ρώμης. Αυτό είναι βέβαιο, αρκεί μόνο η καχεκτική αυτοπραξία του κοινωνικού συνόλου να υπερβεί τις αδυναμίες της αυτοσυνειδησίας της. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι ο λαός δεν γνωρίζει. Και οι πολιτικοί δεν του εξηγούν ή του εξηγούν διαστρέφοντας την αλήθεια. Κι έστι οι πολίτες "χάνονται" στην αμετροέπεια και στον πολιτικό βερμπαλισμό, που το τελευταίο χρονικό διάστημα, εχουν προσλάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας, αν και διατρέχουμε ήδη την Ανοιξη!..
Ολα διαστρέφονται στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Αλλα λένε οι πολιτικοί, άλλα εννοούν κι άλλα πράττουν. Και επηρεάζουν αναπόδραστα την κοινωνική ζωή, αλλά και την ελεύθερη δημοκρατία στα μέσα και στην τακτική της άμυνάς της. Σ' αυτό έγκειται η φυσική καχεξία της σημερινής κοινωνίας και η ανισορροπία, που κυριαρχεί ανάμεσα στις τάσεις του ατόμου και στις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.
Αποδεχόμενοι την εξουσιαστική κι όχι μόνο λαιμαργία της πολιτικής, που ολοένα καταπατεί τους χώρους της κοινωνικής δραστηριότητας και ηθικής και επιβάλλει την προσαρμογή και την υποτελή πραγματικότητα του πολίτη, δεχόμαστε την κατάσταση σαν ανίατη, αρκούμενοι στην αναμασημένη ρήση "όλοι ίδιοι είναι...".
Τα τελευταία χρόνια, αν και όλα συγκροτούν δεκαετίες απογοητεύσεων, διαφαίνεται με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τόσο σε πολιτικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, η ανάγκη νέων στόχων και νέας στρατηγικής, καθώς οι δηλώσεις και οι πράξεις των πολιτικών, δεν καταγράφονατι σε πραγματικό πεδίο.
Αντίθετα, με ό,τι καταγράφεται σε πολιτικό επίπεδο, με ό,τι λέγεται και μόνιμα η αλήθεια διαστρέφεται, τροφοδοτούνται οι εθνικές παραισθήσεις με αστάθμητες συνέπειες.Και η τρέχουσα πολιτική συγκυρία, απαλλαγμένη από επικοινωνιακά τερτίπια και πομφολυγώδεις αντιδράσεις, δεν δείχνει ότι μπορεί να αναδείξει μεγάλες ή έστω μικρές πολιτικές πρωτοβουλίες και ιδέες...
Η "δημιουργική ασάφεια", ως νέος όρος στην πολιτική κατάντια του τόπου, δεν αποκλείεται να δείξει τη φρικτή της όψη. Οπως ,άλλωστε, συνέβη και με το τέλος της "δημιουργικής λογιστικής" επί Σημίτη...
Ας μη λησμονούμε...Γιατί όσο αποκόπτεται η σκέψη μας απο την πραγματικότητα, όσο επικρατεί ο μεσσιανισμός στην πληροφόρηση και "πτωχεύει" η δημοσιογραφία, τόσο συντελείται η υποβάθμιση της κοινωνικής διάστασης της δημοκρατίας. Και συμβιβαζόμαστε με την πολιτική ηθική χωρίς Ηθος!...