Η "φαστφουντάδικη" λογική είναι πάντα επιδίωξη των επιτηδείων της πολιτικής. Η ανάγκη της πειθάρχησης ολοένα και πλατύτερων μαζών δια των επικοινωνιακών τεχνασμάτων, που ενίοτε προσλαμβάνουν και χαρακτήρα lifestyle, με "μπόλικη" δόση από αντιφατικά και επιχρυσωμένα λόγια, εξουδετερώνει κάθε σκέψη για την απόδοση του ατόμου-πολίτη στον κοινωνικό του προορισμό.
Η ομαδοποίηση του ατόμου,άλλωστε, είναι ένα από τα δυναμικότερα όπλα της πολιτικής εξουσίας, αλλά και μεμονωμένων πολιτικών, που επιζητούν την πραγμάτωση ορισμένων σκοπών χωρίς τη συνειδητή κριτική τους εκ μέρους των χρησιμοποιημένων πολιτών.
Η ομαδικότητα έτσι προκαλεί την ένταση και ενίοτε την υστερία. Διαμορφώνει ωραιοποιημένες "εικόνες" για πολιτικούς, οι οποίοι συστηματικά φροντίζουν να χρησιμοποιούν κάθε είδους επικοινωνιακές πρακτικές, εκθέτοντας απροκάλυπτα τον εαυτό τους και φορώντας ένα "προσωπείο", που μπορεί να ανταποκριθεί στις εκάστοτε περιστάσεις.
Το αποτέλεσμα; Η ομαδική έξαρση, ως απότοκος της αυταπάτης, της ανάγκης για ελπίδα ή και ως επακόλουθο της εθιστικής λειτουργίας των κοινωνικών ομάδων σ' ό,τι "λάμπει" και είναι "φαντασμογορικό", μεταμορφώνει τον πολιτικό σε "ήρωα", που μπορεί να επιχειρήσει τα απίθανα.
Η μαζική πολιτική προυποθέτει τη νάρκη της ατομικής συνείδησης, την αδράνεια της λογικής, ενώ ο έλεγχος των επιχειρούμενων πράξεων υποχωρεί στην υποβολή και στην κίνηση του συλλογικού ενστίκτου. Ετσι,οι λαοί βρίσκονται σε κατάσταση κατάπτωσης και χωρίς προσανατολισμό. Ετσι, ούτε η νόηση, ούτε η θέληση φαίνονται ικανές να τους αποσπάσουν από την αμηχανία και τη σύγχυση.
Και καταλήγουμε ως παθητικοί θεατές της "φαντασμαγορίας", όχι απλώς να βιώνουμε την κοινωνική τραγωδία και την πολιτική κωμωδία, αλλά και να γινόμαστε ένθερμοι υποστηρικτές της πολιτικής αυθαιρεσίας και της πολιτικής γελοιότητας, όπως αυτή εκφράζεται από τους πολιτικούς της επιπολαιότητας και της ματαιοσπουδίας...
Και χάνει το περιεχόμενό της και η έννοια της ελπίδας. Καταντάει να είναι μόνον για τους ευαπάτητους και επιρρεπείς στη θέαση των πολιτικών πυροτεχνημάτων, οι οποίοι βλέπουν μόνο την "αγιοσύνη" κάποιων πολιτικών, την μοναδική τους ικανότητα, τη "μαγκιά", τον "τσαμπουκά", ενώ επί της ουσίας κάθονται κάτω από τον ίσκιο του κοινωνικού ολέθρου, χωρίς να συλλογιούνται και λειτουργώντας μόνο με το θυμικό τους.
Και βέβαια, χωρίς να είναι σε θέση να "μαζεύουν" τις μνήμες τους που έχουν σκορπίσει. Και μένουν προσδεμένοι στην "εικόνα"και στα παχυλά λόγια, Και κάποιες φορές στις ξεφτισμένες ιδέες από την άσκοπη χρήση τους από τους πολιτικούς της ντεκατέντσιας τούτου του τόπου...
Ομως, τούτες τις ώρες τις εναγώνιες, όπου συνθλίβεται κάθε κοινωνική έννοια, ο ίδιος ό άνθρωπος-πολίτης, ανάμεσα από τις μυλόπετρες του χτές και του αύριο, ανάμεσα από τις πεποιθήσεις που είναι σήμερα ξεθωριασμένες θρησκείες, ανάμεσα σε υποσχέσεις και επικοινωνιακά τερτίπια, η αδράνεια του νου του, το αναμάσημα όσων οι πολιτικοί της φαντασμαγορίας του σερβίρουν πλουσιοπάροχα, βιώνει τον ευτελέστερο από τους "θανάτους" μιας κοινωνίας, που για χρόνια βρίσκεται σε νευρική κρίση...
Με βάση τις παραπάνω σκέψεις, η συλλήβδην απόρριψη απόψεων που προσκρούουν στην αυταπάτη μας ή "απογυμνώνουν" την πολιτική απάτη και ασκούν κριτική στην πολιτική φαντασμαγορία, στην οποία έχουμε εθιστεί, προσλαμβάνει χαρακτήρα υπερβολικής αντίδρασης απο τους εθισμένους στο "θέαμα" και συγκροτούντες απόψεις με δανεικές σκέψεις ή και "εικόνες". Και συχνά με τη λειτουργία μόνο του θυμικού και των πρόσκαιρων εντυπώσεων, οδηγεί αυτή η υπερβολική αντίδραση στις παρυφές της επιθετικότητας, της προσβολής ή και της εμπάθειας...
Εχουμε μάθει, δυστυχώςμ να γοητευόμαστε από τους τεχνίτες των "επικοινωνιακών προσαρμογών", από τις δόσεις νοθείας στις απόψεις, που αλλοιώνουν και αποσυνθέτουν το συνολικό κοινωνικό και πολιτικό βίο. Και ο πολίτης ως άνευρος και έστω πρόσκαιρα απολογητικός "ομοιδεάτης", μετατρέπεται σε "υπερασπιστή" της πολιτικής επιπολαιότητας, της ματαιοδοξίας και της γελοιότητας πολλών πεφυσημένων ασκών της πολιτικής...