 |
| 1971 - Αδέσποτα Σκυλιά με τον Ντάστιν Χόφμαν |
Η υπόθεση της εξαφάνισης του Βαγγέλου Γιακουμάκη από τη Γαλακτομική Σχολή των Ιωαννίνων συγκλονίζει όλο και περισσότερο καθώς κάποιοι μάρτυρες βρίσκουν το θάρρος (;) να γνωστοποιήσουν τα όσα δραματικά έτυχε να δουν.
Βάζω επίτηδες το ερωτηματικό καθώς αν είχαν μιλήσει νωρίτερα, ίσως σήμερα η κατάσταση να ήταν διαφορετική. Αυτή είναι και μια άλλη μεγάλη πληγή της κοινωνίας μας. Ενώ γνωρίζει, παρά το ότι υποψιάζεται, ωστόσο σιωπά. Η δε μαρτυρία της, όταν πια επέρχεται, αποκτά πλέον τιμωρητικό επίπεδο και όχι προληπτικό.
Κάτι τσαμπουκάδες από τη λεβεντογέννα Κρήτη, που η ίδια πρώτη από όλους θα πρέπει να τους τσακίσει, έκανα το βίο αβίωτο ενός 20χρονου παιδιού. Δεμένος στην καρέκλα, κλειδωμένος να κάνει το τζουκ μποξ, συρόμενος με ιμάντα από το λαιμό, χύσιμο του καφέ. Μέχρι και μπάνιο μέσα στα άγρια μεσάνυχτα έκανε ο άτυχος Βαγγέλης φοβούμενος τα καψόνια. Ώσπου ξαφνικά πηγαίνει στο δωμάτιο, μετά πάει στην τουαλέτα, επιστρέφει έντρομος και εξαφανίζεται.
Είναι φανερό ότι εκεί βρίσκεται και το κλειδί της υπόθεσης. Εκεί έσταξε η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αντίδρασης του Βαγγέλη Γιακουμάκη ώστε έκτοτε αγνοείται η τύχη. Τότε μάλιστα όπως ακούσαμε, ήρθε στη σχολή με άδεια από το στρατό ο αρχινταής της παρέας. Βέβαια είναι γνωστό σε όλους μας τι είδους καψόνια και σοκαριστικά γεγονότα μπορεί να λάβουν χώρα σε τουαλέτες. Πράξεις άκρας ταπείνωσης του εξευτελιζομένου.
Η μόνη διαφορά με τα Αδέσποτα Σκυλιά αλλά ουσιαστική είναι ότι στο έργο ο εξευτελιζόμενος μετατρέπεται σε εφιάλτη της συμμορίας.
Πολύ φοβάμαι για να είμαστε ειλικρινής πως ο Βαγγέλης δε βρίσκεται στη ζωή. Όσο κι αν φαντάζει δύσκολο για εμάς να το συλλάβουμε στο νου, το να υφίσταται κανείς τέτοιους καθημερινούς βιασμούς οδηγεί πολλές φορές σε λύσεις απελπισίας, στην αυτοκτονία. Θυμάμαι μια περίπτωση ενός παιδιού που υπέστη τα πάνδεινα κατά τη φοίτησή του σε δύο ιδιωτικά σχολεία στα μέσα της 10ετιας του 1990. Ίσως και χειρότερα από το Βαγγέλη. Κάποια στιγμή τον έβαλαν να κάνει κάτι μέσα στο σχολικό και την επόμενη ημέρα για αυτόν ακριβώς το λόγο τον σάπισαν στο ξύλο. Ήταν έτοιμος να αυτοκτονήσει. Τελικά μπορεί να μην πήδηξε από το μπαλκόνι, ωστόσο και δίχως την κατάλληλη στήριξη, κατέληξε ένα φυτό των ψυχοφαρμάκων.
Στα Γιάννενα πάλι κανείς δεν ήξερε. Ο διοικητής της σχολής δεν άκουσε, δεν είδε, δεν κατάλαβε. Σήκωνε μόνο τηλέφωνα για να απαντήσει σε βουλευτές. Μα αν δεν μπορεί να πάρει χαμπάρι τι γίνεται στο χώρο του, τότε δικαίως θα πρέπει να πάει στο σπίτι του. Και αν το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να διασφαλίσει την ασφάλεια και την προστασία των ανθρώπων μέσα στις δικές του δομές, τότε καλύτερα να τις κλείσει.
Μια κοινωνία που βλέπει το καθημερινά διαπραττόμενο έγκλημα και σιωπά, είναι προτιμότερο να μην υπάρχει αφού αποδεικνύεται σάπια.
Όσο για αυτούς τους εγκληματίες που τώρα ξαφνικά έγιναν φίλοι του Βαγγέλη ας γνωρίζουν πως ίσως καταφέρουν να ξεγελάσουν τους ανθρώπους και τις αρχές, δεν θα ξεγελάσουν όμως το Θεό.
Δε θα γλυτώσουν από την ψυχή του Βαγγέλη που πλέον αυτή θα τους κυνηγά σαν απειλητική σκιά σε όλη τους τη ζωή αναζητώντας μια απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν την άφησαν να υπάρχει, να αναπτυχθεί, να αναπνεύσει, να ΖΗΣΕΙ!
Μακάρι όμως ο Βαγγέλης να μας κάνει την έκπληξη. Σε πείσμα όλων αυτών των αδέσποτων σκυλιών.