«Έχεις παιδιά; Να τα χαίρεσαι! Δεν έχεις παιδιά; Να χαίρεσαι!» λέει ο σοφός λαός δείχνοντας το διπλό και αλληλοαντικρουόμενο νόημα της χαράς στις δύο περιστάσεις.
Πράγματι τα παιδιά είναι για εμάς τους γονείς μια τεράστια ευθύνη, όπως είμαστε κι εμείς για τους δικούς μας.
Όσο και αν μεγαλώσουν, εξακολουθείς να τα βλέπεις σαν μωρά, όπως εκείνη την πρώτη φορά που τα αντίκρυσες στο μαιευτήριο σαν είδαν το φως της ημέρας.
Πάντα πιστεύεις ότι εσύ ξέρεις καλύτερα από αυτά ποιο είναι το καλό τους.
Στη συνέχεια μεγαλώνουν, ξεπετάγονται και αρχίζει πλέον η κοινωνικοποίησή τους. Η ζεστασιά του σπιτιού και η ασφάλεια των γονιών παύει να ισχύει σε 24ωρη βάση. Πλέον εκτίθενται, συγκρούονται, δοκιμάζουν, δοκιμάζονται... Ενίοτε μπλέκουν σε καταστάσεις. Εμείς δεν μπορούμε να τα προστατεύουμε πλέον διαρκώς. Αναθέτουμε αυτή τη σπουδή σε Εκείνον που μας τα εμπιστεύθηκε.
Ο άδικος χαμός του Βαγγέλη Γιακουμάκη μας άφησε όμως μια μεγάλη παρακαταθήκη, ένα σημαντικό δίδαγμα που το έχω ύψιστη αρχή ως πατέρας.
Ότι τα παιδιά ναι μεν δεν πρέπει να είναι καλομαθημένα αλλά είναι πολύ κρίσιμο να αισθάνονται πως πίσω τους υπάρχει η στήριξη μιας γερής, δυνατής και συμπαγούς οικογένειας. Αν το καλοσκεφθείτε θα δείτε ότι αυτό που λέμε το σπίτι μου, η οικογένειά μου είναι και ο μεγαλύτερος θησαυρός που έχουμε σε αυτή τη ζωή και ο μοναδικός που θα πάρουμε μαζί στον άλλο κόσμο.
Η οικογένεια πρέπει να είναι το ασφαλές καταφύγιο, η οδός της υγιούς διαφυγής όταν το παιδί μπλέξει σε κάτι, το οτιδήποτε.
Ο Βαγγέλης βρέθηκε ξαφνικά από ένα χωριό στην άλλη άκρη της χώρας. Μόνος ανάμεσα σε ξένους. Άβγαλτος. Δυστυχώς τα παιδιά σήμερα δεν πρέπει να αφήνονται απονήρευτα όταν βγαίνουν από το σπίτι. Είναι σκληρό αυτό που λέω αλλά φοβάμαι πως είναι κι απαραίτητο. Άλλαξαν πλέον οι εποχές.
Η καλοσύνη του Βαγγέλη και η αποστροφή του στις νταηλίδικες ηλιθιότητες, τον στάμπαραν ως ιδιαίτερο. Κι άρχισαν τα μαρτύρια μέχρι την κορύφωση στις τουαλέτες όπου όλοι με τρόμο μπορούμε να αρχίσουμε τα σενάρια του τι μπορεί να συνέβη εκεί. Εδώ άλλωστε έσταξε η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και πρέπει να αποσαφηνιστεί. Δεν έφυγε έντρομος τυχαία.
Διαβάζουμε πως ο Βαγγέλης πριν χάσει τη ζωή του μίλησε δύο ώρες με το σπίτι του και στο ρεπορτάζ της Καθημερινής ότι πιεζόταν να τελειώσει τη σχολή για να επιστρέψει στο χωριό και να εργαστεί.
Εδώ φαίνεται η αξία της παρακαταθήκης. Ο Βαγγέλης εξέπεμψε σήμα κινδύνου, SOS. Οι διασώστες ούτε να γυρίσει πίσω του είπαν αλλά κι από όσα μέχρι στιγμής διαβάσαμε δεν μετέβησαν στα Γιάννενα να κάνουν τη σχολή καλοκαιρινή για τα όσα υφίστατο το παιδί τους. Δεν του άνοιξαν την πόρτα κινδύνου.
Με τα παιδιά πρέπει να καταφέρουμε ένα πράγμα, να μας εμπιστεύονται. Εμείς τα γεννήσαμε. Ότι κι αν κάνουν, όπου κι αν μπλέξουν, να ξέρουν ότι μπορούν να έρθουν να μας μιλήσουν. Χωρίς φοβίες, χωρίς ντροπές, χωρίς αναστολές. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγονται τραγωδίες. Να καταλάβουν ότι το πρόβλημα δεν παύει να υπάρχει αν το κρύβουν, απεναντίας αναπτύσσεται. Οι λύσεις όταν δίδονται από την αρχή, είναι και πιο απλές. Αντίθετα όταν τα παιδιά αισθάνονται μόνα ή σε αδιέξοδα θα καταφύγουν σε περισσότερα λάθη, πολλά εκ των οποίων δε θα διορθώνονται.
Κακά τα ψέματα, οι γονείς είμαστε όπως οι ελεγκτές εναέριες κυκλοφορίας. Παρακαλουθούμε τα παιδιά μας από την ώρα της απογείωσης έως το...τέλος της βάρδιας μας. Αν χρειαστεί μάλιστα μετατρεπόμαστε σε σούπερ ήρωες να δώσουμε τις λύσεις.
Να αγαπάτε τα παιδάκια, να είστε ευτυχισμένοι που τα έχετε, μόνο αυτά έχουν αξία, δώστε τους τα πραγματικά εφόδια που χρειάζονται στον αγώνα της ζωής και να είστε αφανείς παρόντες.