Είναι απίστευτο. Η πολύπλευρη κρίση που διέρχεται η χώρα μας, μας υπενθυμίζει τις μεγάλες κρίσεις του κοινωνικού βίου, τις οποίες συναντούμε στην πορεία της ιστορίας. Βρισκόμαστε ενώπιον μιας μεταβολής, μιας ανατροπής ακριβέστερα, ενώπιον ενός κλονισμού, ο οποίος χωρεί παραλλήλως προς την οικονομική, πολιτική, πολιτιστική και πνευματική κρίση των τελευταίων δεκαετιών.
Ενα σχήμα κοινωνικού βίου διαλύεται, μια μορφή ζωής εμφανίζει έκδηλα συμπτώματα παρακμής. Τα ψυχικά αποθέματα και οι ψυχικές δυνάμεις ενός κοινωνικού οργανισμού φαίνονται πως εστείρευσαν. Αρχές και δικαιώματα κοινωνικά που εμπεδώθηκαν από το χρόνο, τους αγώνες και την εμπειρία κλονίζονται.
Διαγιγνώσκεται το αναπόδεικτον των πολιτικών προθέσεων, ενώ καταδεικνύεται η εξάρτηση μεθόδων, επόψεων και αποφάσεων εκ του υποκειμένου και του "πνεύματος" της χρονικής συγκυρίας.
Και η κρίση αυτή βρίσκεται στην πλέον οξεία φάση της, χωρίς να έχει κορυφωθεί...
Ολα συνωστίζονται στις παρυφές της κοινωνικής εξουθένωσης, χωρίς ωστόσο να λείπει η "υποδειγματική" πολιτική υποκρισία, που πάντα σχεδόν συνοδεύεται από την ανικανότητα και τη αυθαιρεσία. Είναι άλλο πράγμα η αδυναμία, λόγω αντικειμενικών δυσκολιών, να γίνει κάτι καλύτερο κι άλλο η προλείανση του κατήφορου από την πολιτική ανεπάρκεια, ώστε να κατρακυλάμε σαν μια άμορφη κοινωνική μάζα. Και το χειρότερο: Να μη φαίνεται ότι μπορούμε να σταματήσουμε κάπου...
Οι προηγούμνες "μνημονιακές" κυβερνήσεις, με παχυδερμία ελέφαντα, αναγάγοντας εαυτούς σε "σωτήρες", με διλήμματα πανικού,για να εξασφαλιστεί η κοινωνική ανοχή και σιωπή, μ' ένα εντελώς νέο για τα πολιτικά χρονικά ηθος, το οποίο και φυσικά απολάμβανε συνηγορίας και προκλητικής "κάλυψης" από τους δανειστές, με αντίδωρο τη δοκιμασμένη συνταγή της παραμονής των πολιτικών της οσφυοκαμψίας στην εξουσία, οδήγησε σε τετελεσμένα.
Στη σημερινή κυβέρνηση, αν μη τι άλλο, πιστώνεται θετικά η "διεθνοποίηση" του σύγχρονου ελληνικού δράματος. Καταγράφεται στα υπέρ της ότι "'άρθρωσε" φωνή αντίδρασης και "ταρακούνησε" τα λιμνάζοντα ύδατα της Ευρώπης...
Μιας Ευρώπης των πολλών ανισοτήτων, των εθνικιστικών προκαταλήψεων και των εγωιστικών συμφερόντων. Μιας Ευρωπαικής Ενωσης, που απέδειξε ότι με την πολιτική της ατροφία, δεν ανταποκρίνεται σε μιαν αδήριτη ιστορική αναγκαιότητα. Και μολονότι είναι ένα εγχείρημα ανυπολόγιστης αξίας, με σημαντικές ιστορικές επιπτώσεις σε παγκόσμια κλίμακα, χρειάζεται να περάσει σε μια άλλη φάση αναμόρφωσης, για την επίτευξη της ιστορικής της αποστολής...
Στη σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, χρεώνεται η παντελής έλλειψη "σχεδίου δράσης", η παρατηρούμενη σύγχυση και η "παραφωνία" μεταξύ των στελεχών της ως προς την έκφραση της πολιτικής βούλησης. Και δεν είναι μόνο ότι υπάρχει σαφής αναντιστοιχία μεταξύ προεκλογικών δεσμεύσεων και μετεκλογικών δράσεων. Είναι ότι ολιγωρεί. Δείχνει ήδη "καταπονημένη" από τις ενορχηστρωμένες αντιδράσεις των "θεσμών", όπως η ίδια για λόγους επικοινωνιακούς θέλησε να μετονομάσει την τρόικα. Και παρουσιάζει "εικόνα" πρόωρης αποσύνθεσης.
Η κυβέρνηση καλείται να αποφασίσει τι ακριβώς θέλει. Και να παρουσιάσει στους "επίμονους πολιορκητές" της χώρας ένα ξεκάθαρο και πλήρως τεκμηριωμένο σχέδιο δράσης, Είτε θέλουμε να το παραγνωρίσουμε αυτό, είτε όχι, γιατί έτσι ικανοποιούνται οι εθνικές μας παραισθήσεις, τέτοιο σχέδιο δεν έχει κατατεθεί στους δανειστές.
Ας το παρουσιάσει λοιπόν. Οχι "πασαλείμματα". Δεν περνούν τα "κόλπα" στους καχύποπτους δανειστές. Κι αν τελικά απορρίψουν το σχέδιο, δεν νομίζω ότι δεν θα συσπειρωθούν οι Ελληνες γύρω από μια κυβέρνηση που ανταποκρίθηκε στο έπακρον, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον...
Πρέπει η κυβέρνηση επιτέλους να δώσει ένα τέλος στην παρατεταμένη αναμονή, που μόνο δυσμενείς συνέπειες έχει για τη χώρα και την κοινωνία. Και δίνεται έτσι έρεισμα στους υπερφίαλους ωχαδερφιστές, στα διεσταλμένα πολιτικά μηδενικά, εντός και εκτός Ελλάδας, να ανασυντάσσονται για νέες επιθέσεις εναντίον της εθνικής μας αξιοπρέπειας και ευαισθησίας!..
Ο χρόνος των δύο σχεδόν μηνών που ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ βρίσκονται στην εξουσία δεν μπορεί να αποτελεί "δικαιολογία" για την όποια κωλυσιεργία, ως απότοκο επί της ουσίας της έλλειψης πολιτικής ευελιξίας, πολιτικού σχεδίου και πολιτικής αποφασιτικότητας. Ο κυβερνητικός χρόνος, υπό τη σκιά της κρίσης και των διογκούμενων συνεπειών της κάθε μέρα που διαρρέει, δεν είναι ο ίδιος όπως σε άλλες εποχές, όπου είχαμε το προσχηματικό πολιτικό περιθώριο των "100 ημερών" ή της ¨τετραετίας" , για λόγους ευεξήγητης πολιτικής ανεπάρκειας και πολιτικής νωθρότητας...
Αυτή η διαπίστωση, αν δεν γίνει κατανοητή από τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του, των ολίγων "γραβατωμένων"και των πολλών "αγραβάτωτων", για λόγους που ανάγονται στις δικές τους ιδεοληψίες ή αισθητικές προκαταλήψεις, θα εξελιχθεί σε κατάσταση κοινωνικού παροξυσμού. Και δεν αρκεί ένα "διάτρητο" νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση, που ήδη κατατέθηκε στη Βουλή και ψηφίζεται εντός της εβδομάδας.
Και λέω "διάτρητο" γιατί με 200 εκατ. Ευρώ, δεν αντιμετωπίζεται η ανθρωπιστική κρίση. Αντιμετωπίζεται σε επικοινωνιακό επίπεδο, για όσους η φύση τους "ευεργέτησε" με αφέλεια ή για όσους επιμένουν να εθελοτυφλούν, που αποτελεί και μια εθιστική λειτουργία των ευαπάτητων τούτου του τόπου...
Και βέβαια, όπως ανέφερα στο χθεσινό μου άρθρο, ίσως η νέα κυβέρνηση να μην μπορεί να εξαντλήσει την πολιτική της βούληση στο εξωτερικό σε σχέση με τους δανειστές, μπορεί ωστόσο να την επιδείξει έμπρακτα στο εσωτερικό, τηρώντας στο ελάχιστο τις προεκλογικές της εξαγγελίες σ' ό,τι αφορούν την πάταξη της ολιγαρχικής αντίληψης και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, της lifestyle μάλιστα λογικής, οι οποίοι συνεχίζουν να προκαλούν μέσα από τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες, που παρανόμως κατέχουν!..
Πως καταντήσαμε έτσι;.. Αυτό το "πως" , αν και οδηγεί τη σκέψη μας στην πραγματικότητα περί "τραγελαφικής" κατάστασης, η οποία δεν αποδίδεται ούτε με την επικρατούσα στα χείλη ρεαλιστών και ορθολογιστών χρακτηριστική φράση: "Ζούμε σε πέλαγος παραλογισμού", δεν βρίσκει ικανοποιητική απάντηση. Πολύ περισσότερο, όταν η κατάσταση των ελληνικών πραγμάτων ήγγισεν, ήδη, οσημέραι, το: "μη περαιτέρω".
Διότι, εκφεύγουν των ορίων της λογικής και της ανοχής "πολιτικές πρακτικές" και η παρατηρούμενη πολιτική κωλυσιεργία και ανεπάρκεια...