Ο Τρίτος Παγκόσμιος ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη. Αυτοί που διαφεντεύουν τον κόσμο, αποφάσισαν πριν κάποια χρόνια ότι πρέπει να αναποδογυρίσουν οργανωμένες πολιτείες και λαούς. Πολιτείες που αυτοί πάλι είχαν διαμοιράσει.
Ποιος θα περίμενε το 2011 πως η ανατροπή του λίβυη ηγέτη τη στιγμή που το αντάρτικο είχε φτάσει λίγο πριν το τέλος, ότι θα επέφερε όλο αυτό που ακολούθησε;
Δε θα πετάξουν αεροπλάνα. Δε θα ξαναδούμε απόβαση στη Νορμανδία, Ελ Αλαμέιν, Τομπρούκ, ναυμαχία στο Μιντγουέι ή ένα νέο Γκουανταλκανάλ.
Τουλάχιστον δεν είναι αυτός ο στοχός.
Είναι καλύτερο να σπέρνεις διχόνοια στους λαούς. Κι αν αυτοί δε λυγίζουν, τότε πας ένα βήμα παραπέρα, τους οδηγείς να σφαχτούν μεταξύ τους.
Η Ελλάδα λύγισε μέσω εκλογών και οσφυοκαμπτών εντολοδόχων πρωθυπουργών. Ανθρώπων που δεν είχαν το ανάστημα. Εδώ δεν πήραμε τα όπλα (τουλάχιστον όχι ακόμη), ούτε κόβονται κεφάλια (τουλάχιστον όχι ακόμη), αλλά μετράμε κι εμείς χιλιάδες θύματα. Εξαθλιωμένους, αυτοκτονήσαντες, μετανάστες που έφυγαν στο εξωτερικό. Κόσμο που έχασε τη δουλειά του, έκλεισε το μαγαζί του, διαλύθηκε το σπίτι του. Μια χώρα έρμαιο, που αναζητούσε πάντα στρατόπεδο να ενταχθεί.
Στη Συρία ήταν περήφανη η ηγεσία. Κι έτσι όρμησαν να την αποδεκατίσουν. Εκεί δεν τους βγαίνει είναι η αλήθεια, όμως ο φόρος αίματος είναι βαρύς. Σε αντίθεση με την Ελλάδα που βγήκαν τα τανκς της σάρωσης των κοινωνικών στρωμάτων, ακούγονται οι ερπίστριες πραγματικών τεθωρακισμένων. Ο λαός δίνει μια μάχη για να μη διαλυθεί η χώρα του σε κομμάτια.
Αλλά και στην Ουκρανία, ξαφνικά από το πουθενά η χώρα βρίσκεται ένα χρόνο τώρα σε πόλεμο. Ποιος ρώτησε ποτέ αυτούς τους ανθρώπους αν θέλουν να είναι Ρωσική Αυτοκρατορία, μετά ΕΣΣΔ, ύστερα Ουκρανία κ.ο.κ. Άνθρωποι που μέχρι χθες ήταν γείτονες, σήμερα είναι ορκισμένοι εχθροί. Σήμερα εδώ, αύριο εκεί.
Τα συμφέροντά τους διατάζουν αλλαγές στο χάρτη. Τι κι αν ο Κώστας, ο Γιούρι κι ο Ομάρ είχαν μια ζωή, μια καθημερινότητα. Δεν έχει σημασία. Δεν τα υπολογίζουν οι οδοστρωτήρες. Οι ηγεσίες (Ελλάδα, Συρία) επέλεξαν τον αργό ψυχολογικό ή βίαιο απότομο θάνατό τους, ή οι ίδιοι βγήκαν να αντισταθούν (ανατολική Ουκρανία).
Και παντού τα κατάλληλα πιόνια. Στην Ελλάδα οι «κοιτώ την τσέπη μου και το σήμερα», στην Ουκρανία οι ακροδεξιοί απόγονοι των στρατιών του Πάουλους, στη Συρία μουσουλμάνοι εξτρεμιστές που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο σαν κρέας.
Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κράφτ είναι αχώριστοι.
Είναι επικίνδυνοι. Δεν υπολογίζουν τίποτε.
Ο Τρίτος Παγκόσμιος είναι πραγματικότητα.