Έχει υποστηριχθεί από αρκετούς πως η μόνη δίκαιη και δημοκρατική επιλογή εφόσον τα πράγματα οδηγηθούν σε αδιέξοδο, είναι να αποφασίσει ο ελληνικός λαός για την πορεία της χώρας με δημοψήφισμα.
Η αλήθεια είναι ότι πράγματι για μια τόσο σημαντική απόφαση αρμόδιοι να αποφασίσουμε είμαστε όλοι εμείς και όχι μια μικρή ομάδα 300 ατόμων.
Βέβαια ένας πραγματικά δημοκρατικός πολιτικός κόσμος θα απευθυνόταν στον ελληνικό στο ξεκίνημα της κρίσης διασφαλίζοντας πρώτα από όλα την αντικειμενική του ενημέρωση.
Στην περίπτωσή μας όμως και με ένα τέτοιο ερώτημα το οποίο πρακτικά θα σημαίνει την παραμονή μας ή όχι στην Ευρωζώνη, ανεξάρτητα του πως θα διατυπωθεί, θα πρέπει το αποτέλεσμα να είναι ξεκάθαρο.
Επί παραδείγματι, το περίπου 54-46 του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία ή μη της Σκωτίας, ήταν ένα ξεκάθαρο ως προς την ουσία αποτέλεσμα; Η Σκωτία ναι μεν δεν ανεξαρτητοποιήθηκε αλλά παρά το καθεστώς της αφόρητης πίεσης που ασκήθηκε στους σκωτσέζους, σχεδόν ο ένας στους δύο δεν επιθυμεί να είναι πλέον πολίτης της Μεγάλης Βρετανίας.
Τι θα συμβεί αν το αποτέλεσμα ενός πιθανού δημοψηφίσματος για την παραμονή ή μη στο ευρώ είναι αντίστοιχο αυτού της Σκωτίας;
Φυσικά πολλοί υποστηρίζουν ότι τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει, όμως τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί. Όσο ο κόσμος θα εξαθλιώνεται, τόσο το ΟΧΙ στο ευρώ θα δυναμώνει.
Σε κάθε περίπτωση, το ξεκάθαρο αποτέλεσμα είναι από 65-35 και πάνω.
Ωστόσο όπως πολλοί υποστηρίζουν, κι ίσως όχι άδικα, καμία κυβέρνηση δε θα καταφύγει σε δημοψήφισμα αν δεν έχει εξασφαλίσει από πριν το αποτέλεσμα που επιθυμεί. Χώρια φυσικά το γεγονός πως κανείς δε διασφαλίζει την ύπαρξη των αντικειμενικών εκείνων ενημερωτικών συνθηκών.
Αυτά για προβληματισμό.