Έζησα πολλές φορές, στο εξωτερικό μάλιστα, καταστάσεις αντιπαράθεσης υψηλού ρίσκου στον επιχειρησιακό τομέα, με αντιπάλους σαν τους δανειστές μας και τους αντιπροσώπους τους.
Το πιο δύσκολο μάθημα, που αναγκάστηκα να συνειδητοποιήσω σχετικά με αυτούς τους τύπους ήταν το εξής: Δεν είναι άνθρωποι. Τουλάχιστον, όχι όπως αντιλαμβανόμαστε στην καθημερινότητά μας την έννοια της λέξης «άνθρωπος».
Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε πιστεύοντας, ότι οι άνθρωποι, ιδιαίτερα στον χώρο του πολιτισμού, αντίθετα με τα ζώα, έχουν αισθήματα, ότι σε κάποιο βαθμό πάντα συμμερίζονται ο ένας τον πόνο του άλλου, ότι είναι ικανοί να νιώσουν οίκτο, συμπόνια, αλληλεγγύη, κατανόηση, τύψεις, ότι έχουν συνείδηση.
Επίσης, γαλουχηθήκαμε (μέσω λογοτεχνίας, κινηματογράφου, θρησκείας, οικογενειακής ανατροφής κτλ.) με την πεποίθηση, ότι όσο κι αν προσπαθεί ο άνθρωπος, αυτά τα παραπάνω δεν μπορεί να τα αποβάλλει παντελώς και για πάντα από την υπόστασή του.
Όμως, υπάρχουν και «άνθρωποι» χωρίς ίχνος από αυτά στην προσωπικότητα ή την συμπεριφορά τους. Το σοκ, όταν τους πρωτοανακαλύπτεις είναι τρομακτικό. Διότι, ενώ θα περίμενες ότι τέτοια ψυχοπάθεια βρίσκεται μόνο σε επίσημα τρελάδικα ή σε υψίστης ασφάλειας φυλακές, η πραγματικότητα άλλα δείχνει. Τέτοια όντα υπάρχουν ανάμεσά μας, και μάλιστα πολύ συχνά κατέχουν υψηλές θέσεις ισχύος, εξουσίας, και κοινωνικής αναγνώρισης.
Το φαινόμενο είναι τόσο αποκρουστικό, που πολλοί γυρίζουν αλλού το πρόσωπο και κάνουν πως δεν το βλέπουν, ή προσπαθούν να το κουκουλώσουν, επειδή ακριβώς αδυνατούν να το πιστέψουν και να το αποδεχτούν.
Τέτοια όντα είναι οι δανειστές μας και οι αντιπρόσωποί τους.
Να το πω όμως, ακόμα πιο ωμά: Εάν κάποιος νόμος τους έδινε τη δυνατότητα να σκοτώσουν το παιδί σου μπροστά στα μάτια σου με τον χειρότερο τρόπο, προκειμένου να πληρωθούν αυτά που τους χρωστάς, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία, ότι θα το έκαναν, χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό, και χωρίς ίχνος τύψεως.
Κάτι τέτοιο, για τον περισσότερο κόσμο είναι αδιανόητο.
Με τέτοιους τύπους πάει να «διαπραγματευτεί» η κυβέρνηση. Αν θέλει να καταφέρει κάτι, πρέπει να προετοιμαστεί και να «οπλιστεί» αναλόγως.
Κάθε φορά που είχα να κάνω μαζί τους, για να τα καταφέρω, έπρεπε να θυμίζω στον εαυτό μου συνέχεια, να μην ξεγελιέται από τα εξωτερικά τους ανθρώπινα χαρακτηριστικά.
Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση έχει φάει τα μούτρα της, διότι τους πλησιάζει και τους μιλάει σαν να είναι συνηθισμένα μέλη του ανθρώπινου είδους. Δεν είναι.
Υπάρχει ένα βιβλίο για βοήθεια, το μόνο, και είναι στον Αγγλόφωνο χώρο, γραμμένο από τη Μέρη Στάουτ (Mary Stout), μια διακεκριμένη ψυχολόγο, σχετικά με αυτό το είδος «ανθρώπου». Λέγεται, “The sociopath next door.”
Ελπίζω, κάποιος από τους κυβερνητικούς «διαπραγματευτές» μας να πάει να το βρει, και να το διαβάσει. Να καταλάβει ό ίδιος, και να πει μετά και στους άλλους της «διαπραγματευτικής» παρέας, που έχει αναλάβει να κρατήσει την Ελλάδα ζωντανή (και που σκέφτομαι από ποιούς περιμένουμε να σωθούμε, ανατριχιάζω, αλλά, τέλος πάντων), τι είναι αυτοί οι τύποι, και πως λειτουργούν. Να ξέρουν όλοι τους τι είδους αντίπαλο έχουν να αντιμετωπίσουν. Να μην ξεκινήσουν πάλι να πάνε στη μάχη, όπως πριν, δηλαδή ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια.