Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Γιατί στην Ελλάδα των πολλών προβλημάτων, του βιοποριστικού άγχους και των μηδαμινών σχεδόν ευκαιριών, έχουμε εν πολλοίς χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας.
Και εγκλωβιζόμαστε στην τραγελαφική "πραγματικότητα", που η πολιτική συγκυρία και οι πολιτικοί των επαναλαμβανόμενων κυβιστημάτων, οι πολιτικοί - μεταπράτες των ελπίδων και οι παγιδευτές των ονείρων του λαού, μας έχουν εθίσει να μετράμε τις πολιτικές πράξεις ή ακόμα και τις αξίες της ζωής με τη μεζούρα του πρόσκαιρου ενθουσιασμού, της ανοχής και κυρίως του ευκαιριακού "τίποτα"...
Οποιος χαρτογραφεί την πραγματικότητα θεωρείται εξ' αντικειμένου αντιδραστικός, ελιτιστής και απαράδεκτα ανυπόμονος, εφόσον δεν δίνει χρόνο σε μια νέα κυβέρνηση να εκδιπλώσει τις προθέσεις της και να αναλάβει τις ευθύνες της. Θεωρείται "αντιπροοδευτικός" με τη μαξιμαλιστική έννοια της λέξης, το "κόκκινο φανάρι" στην κούρσα των "επερχόμενων αλλαγών", πάντα υπέρ της ταλαιπωρημένης κοινωνίας.
Οποιος ανασύρει αλήθειες παραπεταμένες ή καταπλακωμένες ασφυκτικά από το θάμβος των πρόσφατων εντυπώσεων, από τη συμβατικότητα και τις κατά συνθήκην παραδοχές, θεωρείται υπερβολικός, καχύποπτος, αδικαιολόγητα γκρινιάρης, ο οποίος ευτελίζει τα κύρια χαρακτηριστικά μιας πολιτικής προσπάθειας, σε κρίσιμη μάλιστα χρονική περίοδο, χάριν κάποιας αμφίβολης εκλαίκευσης ή κάποιων προδοτικών για την καθαρότητα των προθέσεών του συγκερασμών.
Η γραφίδα τούτη, σε αυθαίρετες συνομιλίες με τους αναγνώστες της, αντιπολιτεύτηκε τις προηγούμενες "εκτρωματικές" κυβερνήσεις, τις ελαστικές πολιτικές συνειδήσεις, τις άθλιες αντιδημοκρατικές πρακτικές σε βάρος της κοινωνίας, με επίμονη συνέπεια και σε καθημερινή σχεδόν βάση, χωρίς παρεκκλίσεις και υποχώρησεις, καταγράφοντας πράγματα ζωτικά και ζέοντα. Ποτέ ωστόσο δεν αρνήθηκε τις αργές, ιστορικές και βαθιές αλληλεπιδράσεις. Δέχθηκε τις διαπιδύσεις, αλλά όχι τις εκβιασμένες πολιτικές μίξεις.
Αυτό κάνει και τώρα, γιατί αποφεύγει μετά βδελυγμίας την επιφάνεια και την επιδερμική προσέγγιση των πολιτικοκοινωνικών δρώμενων. Την έωλη νοοτροπία του "πρόχειρου" που, δυστυχώς, εξακολουθεί να συνθέτει την εικόνα της σημερινής κυβέρνησης. Και ανεξάρτητα της νωπής λαικής εντολής της, ανεξάρτητα των πρώτων ενυπώσεων σ' ό,τι αφορά τη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους, που ενδυνάμωσε το εθνικό φρόνημα των πολιτών, έχουμε αρθεί σε μια συμφωνία αμφίβολης "ποιότητας", μ' όλα τα δομικά χαρακτηριστικά ενός άλλου επερχόμενου μνημονίου, που ο πρωθυπουργός και ο υπουργός των Οικονομικών το βάφτισαν ήδη "συμφωνία" και την τρόικα την μετονόμησαν σε "θεσμούς".
Η "εικόνα" της κυβέρνησης φέρει την "κορνίζα" της προχειρότητας και του αυτοσχεδιασμού. Δεν καταπείθει ή έστω παραπείθει ότι είχε "στρατηγική" προσέγγισης των δανειστών, με εξαίρεση την επικοινωνιακή τακτική της ενδυματολογικής εμφάνισης και των εντυπώσεων που προκάλεσε σε μια κατ' εξοχήν συντηρητική Ευρώπη των "θεσμών". Κι αυτή όμως στα όρια της πρόκλησης, αφού η επαναλαμβανόμενη ενδυματολογική "χαλαρότητα", προσκρούει ενίοτε και σε θέματα αισθητικής και ευγένειας...
Μην τα ισοπεδώνουμε όλα με το νεοελληνικό "σύνδρομο της εξυπνάδας" και του "δεν βαριέσαι αδελφέ...".
Και βέβαια οι κυβερνητικές υποχωρήσεις έναντι των αξιώσεων των δανειστών, αξιώσεις που θα έπρεπε να περιμένει η κυβέρνηση και να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη κι όχι να τις προβάλλει ως "έκπληξη" και "πρόβλημα" στη διαπραγμάτευσή της, δεν συμπλέουν ούτε με τις προεκλογικές εξαγγελίες της, ούτε με τις προγραμματικές δηλώσεις της. Οσο για την "αντιμετώπιση" της αναμασημένης "ανθρωπιστικής κρίσης", ας είμαστε σοβαροί. Με το "ιλιγγιώδες" ποσό που ανακοίνωσε το κυβερνητικό επιτελείο, με τις όποιες πάντα ασάφειες και δυσανάγνωστους όρους για τους καθημαγμένους της κοινωνίας, μάλλον προκαλεί τη θυμηδία στους ρεαλιστές και τους ορθολογιστές των πολιτικών δρώμενων...
Και μόνο στους "χειροκροτητές" των αποφάσεων επικοινωνιακής ελαφρότητας μπορούν να βρουν απήχηση. Και οπωσδήποτε τέτοιου είδους "ανάλαφρες" πολιτικές αποφάσεις, θρέφουν με επιχειρήματα τους αθλίους των μνημονιακών πολιτικών και τους οσφυοκάμπτες έναντι των διαπλεκομένων συμφερόντων, που οδήγησαν τη χώρα στην εθνική αναξιοπρέπεια...
Προχειρότητα, επιπολαιότητα, έλλειψη σχεδίου σ' όλους τους τομείς, αλλά και απειρία οργανωτική και πολιτική, συγκροτούν την "εικόνα" της κυβέρνησης του ενός μηνός...Και ο ένας μήνας για μια κυβέρνηση, που καλείται να διαχειριστεί μια πολύπλευρη κρίση στην πολιτική, στην οικονομία και στην κοινωνία, είναι χρόνος πολύς, δεδομένων των συνθηκών.
Και αν εξακολουθήσει να χρησιμοποιεί αδόκιμους όρους, όπως "δημιουργική ασάφεια", επιδεικνύει αμετροέπεια και διπλωματική ανεπάρκεια, είτε αυτή εκφράζεται απο τα πρωθυπουργικά χείλη ή επιβεβαιώνεται με τις εμφανίσεις του υπουργού των Οικονομικών σε δεκάδες συνεντεύξεις του, αν αποδεικνύει καθημερινά οργανωτική αδυναμία και έλλειψη ενδοκυβερνητικής συνεννόησης, με πρόσφατο παράδειγμα και τον τραγέλαφο με τους μετανάστες ή επαφίεται απλώς στις πρόσκαιρες εντυπώσεις και στα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, αντλώντας υποτίθεται από την ανοχή ή τον εντυπωσιασμό των ψηφοφόρων, όπως καταδείχνουν οι δημοσκοπήσεις προς το παρόν, ο βίος της θα αποδειχθεί βραχύβιος.
Και χωρίς να χρειαστεί να "συνωμοτήσουν" ξένες και εγχώριες ανομολόγητες δυνάμεις, για να "πέσει" η κυβέρνηση "κοινωνικής ευθύνης ή σωτηρίας", θα βρεθεί χωρίς καλά καλά να το καταλάβει στο περιθώριο της πολιτικής και της ιστορίας. Και η απολυτότητα τούτης της άποψης δεν είναι μια ιδιοτροπία ή υποχονδρία του γράφοντος. Είναι αποδεδειγμένη εμπειρία πολιτική διατοπικά, διαχρονικά και διαπαραταξιακά, σε κοινωνίες σε συμφόρηση.
Είναι άποψη όσων δεν φθέγγονται από γόνατος. Οσων θεωρούν τη σοβαρότητα μια υπόθεση υπαρξιακή, αλλά και μια σύνθετη και πυκνή έννοια. Και η σοβαρότητα είναι αγαθό σε ανεπάρκεια στην ελληνική πολιτική ζωή. Η αντίδραση τους λοιπόν είναι μια επιταγή της συνείδησής τους, που τους ωθεί να βλέπουν μακριά και να μην αρκούνται στις εντυπώσεις. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δίνουν τον απαιτούμενο χρόνο στην όποια κυβέρνηση, και εν προκειμένω στη σημερινή, να αναπτύξει τις όποιες πρωτοβουλίες της.
Ομως, ο χρόνος γι' αυτούς έχει άλλη χροιά, Τη χροιά της παραγωγής έργου και της εμμονής στη συνέπεια. Εχουν άλλωστε μια καθολική θεώρηση των πραγμάτων, όπου αδογμάτιστα ερμηνεύονται τα σύνθετα κοινωνικά προβλήματα. Και πιστεύουν πως οι πολιτικές πράξεις πρέπει να ειναι συγκλίνουσες προς μια γενική συνισταμένη, ακολουθώντας το κοινωνικό συμφέρον σ' όλο το διαχρονικό του τόξο...
Με τη λογική αυτή, η αποτύπωση της αλήθειας αίρει και καθαίρει!..Οσο κι αν αυτή η λογική συγκρούεται με την ανάγκη για "ανάσα αισιοδοξίας", την οποία σίγουρα δεν ένιωσε ο εικονιζόμενος γέρος, που εξακολουθεί να πορεύεται προς το "Πουθενά".