Η μάχη του Ιντλέμπ ανάμεσα στο συριακό στρατό και τους εξτρεμιστές της Αλ Νούσρα (παρακλάδι της Αλ Κάιντα) ήδη ξεκίνησε.
Είναι δε προφανές πως ο συριακός στρατός πιάστηκε στον ύπνο από το μέγεθος της σφοδρής επίθεσης με αποτέλεσμα να βλέπουμε τους ισλαμιστές να παρελαύνουν στις πρώτες γειτονιές στις παρυφές της πόλης και να καταστρέφουν κτίρια όπως το πανεπιστήμιο.
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε το εξής. Ο κυβερνητικός στρατός έχει ένα δύσκολο έργο. Πάρα πολλά μέτωπα και κατά βάση τρεις αντιπάλους (FSA, Αλ Νούσρα και Ισλαμικό Κράτος). Ο FSA κοντεύει να ξεθυμάνει καθώς δεν πέτυχε το στόχο της ανατροπής του Ασαντ και πλέον χάνει τη στήριξη της Δύσης ως η ένοπλη πτέρυγα της αντιπολίτευσης. Τα όποια βήματα λοιπόν προόδου απέναντι σε ορδές ανορθόδοξου πολέμου πράγματι γίνονται με ρυθμούς σταθερούς αλλά αργούς όπως μαρτυρά και ο παραπάνω χάρτης όπου το Ιντλέμπ είναι περικυκλωμένο από την Αλ νούσρα και απέξω έρχονται από δυτικά και νότια οι συριακές μονάδες.
Οι σύριοι αιφνιδιάστηκαν διότι χιλιάδες τζιχαντιστών ήρθαν από το βορρά και συγκεκριμένα μέσα από την Τουρκία.
Από τη μια φρέσκα φανατισμένα και περιορισμένης πνευματικής λειτουργίας πιόνια και από την άλλη ένας κουρασμένος στρατός με τέσσερα χρόνια πολέμου και όχι εξελιγμένα από αέρος όπλα.
Είναι γνωστό πως το κακό στη Συρία ξεκίνησε διότι το 2009 ο Μπασάρ αλ Ασαντ αρνήθηκε τη διέλευση αγωγού φυσικού αερίου από το Κατάρ με προορισμό την Ευρώπη ώστε να ανταγωνιστεί τη Ρωσία.
Πώς ξεπλήρωσε ο για πολλούς μεσσίας Πούτιν τον πιστό του σύμμαχο; Τον άφησε έρμαιο της τύχης του.
Καταρχήν δεν τον ενημέρωσε καν σε επίπεδο πληροφοριών για το τι έρχεται ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα όπως απεδείχθη. Συνέβη μάλιστα να γνωρίσω άνθρωπο συγγενή υπουργού της συριακής κυβέρνησης που ζούσε έως το καλοκαίρι του 2012 στη Συρία και διέφυγε με εντυπωσιακό τρόπο. Η Δαμασκός την πάτησε διότι υποτίμησε την αιτία και τη δυναμική των γεγονότων όταν αυτά ξεκίνησαν.
Και τι άλλο έκανε ο Πούτιν; Απέσυρε το στρατιωτικό προσωπικό από τη βάση της Ταρτούς και το 2013 ματαίωσε την παράδοση επιπλέον S-300.
Για ποιο λόγο;
Στο Κομπάνι όταν ακόμη είχαν το πάνω χέρι οι τζιχαντιστές και οι ντόπιοι με τουφέκια του 1970 απλά αμύνονταν σθεναρά, 200 Πεσμέργκα ήταν αρκετοί για να συνδράμουν τόσο όσο χρειάστηκε ώστε να αποδεκατισθούν οι τζιχαντιστές. Μάλιστα στο αρχικό ερώτημα «μα μόνο διακόσιοι;» η απάντηση ήταν πως τόσοι χρειάζονται.
Εδώ λοιπόν γιατί ο μέγας και πολύς Πούτιν δε στέλνει μια αερομεταφερόμενη ταξιαρχία στο Ιντλέμπ και όπου αλλού χρειάζεται να καθαρίσουν το παιχνίδι;
Γιατί δε στέλνει μερικές μοίρες με σύγχρονα Sukhoi αλλά αφήνει το σύμμαχό του με αεροπλάνα 30-40 ετών να επιχειρούν με παράτολμους χειρισμούς;
Γιατί όπως το 2013 πρωταγωνίστηκε στο να προσπελασθεί ο σκόπελος των χημικών όπλων που τελικά είχαν ρίξει οι «μετριοπαθείς» αντάρτες, δεν έκανε το ίδιο με τη δημιουργία του Συνασπισμού στους βομβαρδισμούς;
Χώρια ότι διπλωματικά θα μπορούσε να φάνει ως ο εκπρόσωπος των κρατών για να αναδείξει πάλι τον Ασαντ σε συνομιλητή.
Γιατί δεν πάει τώρα μια επίσκεψη στη Δαμασκό;
Κι όλα αυτά την ώρα που ο Ασαντ τον κάλεσε ξεκάθαρα να χρησιμοποιήσει πάλι τη βάση στην Ταρτούς συμπληρώνοντας επίσης πως χτυπήθηκε η Συρία για να πληγεί η Ρωσία. Αν αυτό δεν είναι ένα διπλωματικό κάλεσμα τι είναι;
Ο Πούτιν το μόνο που έκανε ήταν να αρπάξει την Κριμαία διότι την ήθελε. Την ήθελε για να ελέγξει περισσότερο τη Μαύρη Θάλασσα και να κατεβάσει το κόστος του αγωγού που σχεδιάζει γλυτώντας τα αυξημένα έξοδα του υποθαλασσίου τμήματος αφού τώρα θα χρησιμοποιηθεί η χερσόνησος.
Ακόμη και στην ανατολική Ουκρανία, αν βοήθησε, δεν το έκανε εμφανώς και σίγουρα η βοήθεια αυτή δεν ήταν αρκετή να αποτρέψει σφαγές και καταστροφές.
Δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένας ψυχρός σοβιετικός πράκτορας της KGB. Θα παρέμβει μόνο αν θέλει να πάρει κάτι. Αν τον συμφέρει.
Την ώρα λοιπόν που ο μοναδικός πιστός του σύμμαχος στη Μεσόγειο χτυπιέται ανελέητα και κάτω από τη μέση, ο σωτήρας Βλαδίμηρος δεν κουνά ούτε το δαχτυλάκι του, που αν το έκανε, θα διευκόλυνε κι αρκετούς άλλους στο συριακό ζήτημα.
Και κάποιοι περιμένουν ότι αυτός ο άνθρωπος θα βοηθήσει εμάς...