Καθώς αρχίζει η νέα εβδομάδα, με την πολιτική κατάσταση να παρουσιάζεται ρευστή, χωρίς μάλιστα καμία οικονομική ρευστότητα, με τον Γιάνη Βαρουφάκη να "διανθίζει" την πολιτική επικαιρότητα με την όψιμη σημερινή δήλωσή του, σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, διαψεύδοντας όσους έσπευσαν ερήμην του να τον υποστηρίξουν ότι οι lifestyle φωτογραφίες που εικονογραφούσαν την πρόσφατη συνέντευξή στο Paris Match ήταν παλιές, τονίζοντας ότι διαφωνεί με την "αισθητική" τους, αλλά ωστόσο είχε δεχθεί να "στηθεί" για τη φωτογράφιση, απείθαρχητες οι σκέψεις μου οδηγούν στο διερώτημα:
Μήπως τελικά κατασκευάζουμε οι ίδιοι το πλαίσιο, τους ρυθμούς και...ζητείται λυτρωτής που θα μας προδώσει; Μήπως πασχίζουμε να μετουσιώσουμε την εντύπωση από το αδρό γεγονός, για να την στριμώξουμε μέσα στα ασφυκτικά σύνορα της προσδοκίας ή και της φαντασίας μας;
Χωρίς λοιπόν οι σκέψεις μου να "πειθαρχούν" μέσα στο χώρο τον περιγεγγραμμένο από τα ίδια τα περιστατικά, από τον ενθουσιασμό των πρόσκαιρων εντυπώσεων, εναρμονιζόμενες με το δράμα το καθημερινό των πολλών και με το αίτημα, που η κοινωνική αγωνία για το αύριο αναδίνει, διερωτώμαι:
Μια πατρίδα που προδίδει ανελέητα τις γενιές της και κάνει τα όνειρα κουρέλια την αγαπάς; Και βέβαια την αγαπάς, όπως αγαπάς την κακή μάνα. Την αγαπάς μόνιμα πληγωμένος και διασπασμένος. Θα μου πείτε, ποιος νοιάζεται στο τέλος-τέλος για τη δική μου ή του άλλου τη διάσπαση, όταν ο καθένας έχει το δικό του σαράκι;
Μήπως αυτό το σαράκι κατάντησε να είναι η μικρή μας και αναπόδραστη ευτυχία;
Ας μη φανεί παράξενο. Πως αλλιώς να ερμηνευτεί η θεληματική μας προσαρμογή στο ρυθμό της προδοσίας, που πάντα εμφανίζεται φτιασιδωμένη με νέο πρόσωπο;
Αντε και προδόθηκε η γενιά του '40, του '50,του '60. Οι άλλες γενιές του '70, του '80, του '90, γιατί νιώθουν προδομένες και από ποιον; Υπάρχει κάθε φορά ένας κάποιος που μας προδίδει, κατά το "λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε...".
Μήπως τελικά, επαναλαμβάνω, αναζητούμε τον λυτρωτή που θα μας προδώσει;
Αν εξαιρέσουμε, εξάλλου, ορισμένα πρόσωπα της απεχθούς χούντας και της γύψινης λογικής, ποιους άλλους το έθνος κατηγόρησε και ενήγαγε για προδοσία; Κι εδώ η προδοσία δεν στέκεται στη στενή έννοια των εδαφικών υποθέσεων και των κρατικών μυστικών, αλλά στην καταλήστευση των ονείρων, των προσδοκιών και της ισοπέδωσης της ψυχολογίας και της νόησης ενός λαού!...
Τελικά τείνω να πίστεψω πως ο λαός μας έχασε το αίσθημα της ζωής, τον ενθουσιασμό ως απόρροια της λογικής θεώρησης των πραγμάτων, το θρίαμβο της παραγωγής πολιτικής, τη δημιουργική διάθεση, την πραγματική ανάσα του νέου, που φτιάχνεται με το μυαλό, με τα χέρια και με την καρδιά...
Συνηθίσαμε στην επίπεδη ζωή. Στο πρόβλημα χωρίς προβληματισμό. Στην "λάμψη" της εντύπωσης. Στην απόλαυση της κατάστασής μας, όπως οι αρρωτομανείς απολαμβάνουν την αρρώστια τους.
Ετσι βυθιζόμαστε στην ανάγκη όλο και πιο πολύ. Αυτό το πλέγμα της ζωής του Ελληνα και της νοοτροπίας, που δεν καθορίζει καμία συγκεκριμένη στάση, καμία ολοκληρωμένη, συγκροτημένη και πρωτογενής σκέψη, εκμεταλλεύεται άριστα η ασκούμενη πολιτική. Εμμεσα αλλλά καταλυτικά αυξομειώνει αυτές τις τάσεις και εντάσεις, τον ενθουσιαμό και τις απογοητεύσεις, πετυχαίνοντας για την ίδια το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα: Τον κοινωνικό ανεγκεφαλισμό.
Μια συγκομιδή σκέψεων εν μέσω της ημέρας...