Η εικονογράφηση του σημερινού κειμένου δίνει την εντύπωση πως παραπέμπει συνειρμικά στις σκέψεις, στις παραστάσεις και στην ιδιότυπη σχέση μας με τα ζώα, μια σχέση που προσδιορίζεται συχνά από την απέχθεια ή και τη βαναυσότητα που επιδεικνύουμε έναντι των ζώων.
Για μην αναφερθώ στον αλόγιστο σφαγιασμό τους για την ικανοποίηση της γευσιλαγνείας μας. Οι αδρές τούτες γραμμές του κειμένου, ωστόσο, αναφέρονται στον...μαζάνθρωπο, ο οποίος είναι φυσιική απόληξη του απάνθρωπου, όπως κι αν εκδηλώνεται αυτή η "απανθρωπιά", που αφορά βέβαια στην επέκτασή της και στα ζώα, που είναι αλλωστε εύκολος στόχος επίδειξης των άγριων εστίκτων μας...
Κάθε κατώτερο στρώμα αποτελεί την υποδομή του ανώτερου. Κάθε ανώτερο περιέχει το κατώτερο. Το δε ανώτερο όλων περιέχει και τα τρία κατώτερα στρώματα. Ετσι ο άνθρωπος είναι ύλη, ζωή, ψυχή και πνεύμα. Η συενίδηση της υπόστασής του αυτής του "ανοίγει την όρεξη" , για να αποκτήσει γνώση της πρώτης αιτίας, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα αίτια. Διότι, αν δεν είχε γνώση της υπόστασης αυτής, δεν θα είχε καμία "όρεξη" να γίνει θηρευτής της γνώσης.
Και η λέξη "φιλοσοφία", την οποία, όπως λέγεται, μεταχειρίστηκε πρώτος ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, αυτή την πραγματικότητα εκφράζει, όταν σημαίνει, από το "φίλος" και "σοφία", τον έρωτα προς τη σοφία,τη γνώση. Ισχύει δε κυρίως εδώ, ο λόγος ότι "από το οράν, το εράν".
Ετσι, περαιτέρω ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τους φυσικούς νόμους υποταγμένους στους πνευματικούς. Αυτό σημαίνει, κατ' ακολουθίαν, ότι η ζωή και η πράξη διέπονται από πλήρη ελευθερία. Από τη θέση αυτή, τα πράγματα ακολουθούν την πορεία τους...
Το σώμα, ως ύλη, κυβερνάται από τους φυσικούς νόμους: αίτιον-αποτέλεσμα. Επειδή δε οι φυσικοί νόμοι είναι "σιδερένιοι", αλύγιστοι, σωματικώς ο άνθρωπος, στην τελευταία ανάλυση, είναι ανάγκη, δηλαδή ένστικτα και πάθη, ζώον. Ετσι, ηθικώς μεν από την φύση του είναι κακός, κοινωνικώς δε είναι "πρέπειν". Τραγική ενσάρκωση του ανθρώπου -ζώου είναι η Μήδεια, η οποία, αν και γνωρίζει τι πράττει, εντούτοις δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά.
Το πνεύμα, η ψυχή, κυβερνάται από τους πνευματικούς, τους ψυχολογικούς, τους ηθικούς νόμους, οι οποίοι είναι πιθανολογικοί. Γι' αυτό η πνευματική του φύση ουσιαστικά είναι ελευθερία. Είναι ένα "οφείλειν", ένα χρέος, ένα "καλό" κοινωνικώς, που οδηγεί στην εθελοθυσία και αναδεικνύει τον "ήρωα", τον "μάρτυρα", τον "λεβέντη". Είναι ο άνθρωπος "Αντιγόνη" και τόσοι άλλοι...
Ετσι ο ανθρωπος από τη φύση του ορίζεται ως προς τη θέση του. Η μεταξύ των δύο φύσεών του, ανάγκης και ελευθερίας σχέση, καθορίζεται από τον νόμο 'Οσον-Τόσον". Οσον δηλαδή πιο πολύ περιορίζει την ανάγκη και την κάνει βούληση του, τόσον περισσότερο είναι ελεύθερος. Και ενώ με την καταπίσεση της ανάγκης, η πορεία σημειώνεται ως κάθοδος, παραδόξως είναι άνοδος. Είναι αποδέσμευση, κατά το δυνατόν, από την ανάγκη, που σημαίνει αυτομάτως κίνηση προς τα άνω, δηλαδή ελευθερία!..
Αναλόγως δε με το πόσο αποδεσμεύεται, μετράται και η ελευθερία και συγχρόνως η κατάσταση, που δημιουργείται ως επακόλουθο της σχέσης αυτής, που είναι γνωστή ως "ευθύνη". Οι δε συντεταγμένες και τεταγμένες της κατάστασης αυτής παρουσιάζουν την ακόλουθη εικόνα:
- Ο ελεύθερος είναι υπεύθυνος.
- Ο δούλος είναι ανεύθυνος.
- Ο ανεύθυνος είναι βάρβαρος.
- Ο βάρβαρος είναι απάνθρωπος.
- Ο απάνθρωπος είναι μαζάνθρωπος.
Ετσι, και ενώ ο ελεύθερος είναι περισσότερο υπεύθυνος, όσο περισσότερο ελεύθερος είναι, ο ανεύθυνος είναι δούλος της ανάγκης, των παθών και των ενστίκτων του, θηρίο στη ζούγκλα των ενστίκτων, καταστροφέας, βασανιστής και σφαγιαστής των ζώων φυσικά, αρνητής της Συμπαντικής δύναμης, του Θεού για τους πολλούς, της ίδιας δηλαδή της πνευματικής φύσης του.
Με άλλα λόγια: Ο μισάνθρωπος, ο απάνθρωπος, ο μαζάνθρωπος μέσα μας!..