Το σκηνικό της χώρας μας είναι άκρως απογοητευτικό. Όχι δε φταίει η κυβέρνηση. Καμμένη γη παρέλαβε, το κάψιμο συνεχίζει σε κάποιες περιπτώσεις. Πολιτικές σαράντα ετών, αποτέλεσμα της ανοχής ενός αδιάφορου λαού μας έφτασαν ως εδώ.
Μια Παιδεία που κάθε τόσο αλλάζει. Μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων. Συστήματα επί συστημάτων. Κι όμως τίποτε δεν αλλάζει. Παράγονται τούβλα μέσα από εξαντλητικές εκπαιδευτικές διαδικασίες. Τα πανεπιστήμια τελούν υπό κατάληψη. Γίνεται εμπόριο ναρκωτικών. Οι πρυτάνεις εκλιπαρούν και ο υπουργός στοχάζεται ως φιλόσοφος μέχρι να αποφασίσει να κινηθεί.
Τα νησιά μας βουλιάζουν. Όχι από τον τουρισμό αλλά από το αποτέλεσμα της εγκληματικής 25ετους αδιαφορίας σε αυτό που λέμε μεταναστευτικό ζήτημα. Καμία πολιτική, καμία διαδικασία, ανύπαρκτες υποδομές και θέσεις. Εκατοντάδες εκατοντάδων κάθε μέρα στο Αιγαίο. Μια ιδιόρρυθμη εισβολή βρίσκεται σε εξέλιξη. Ποιος θα ελέγξει τόσο κόσμο; Και πάνω σε ποια βάση; Ποιος θα εντοπίσει τους τζιχαντιστές που έρχονται ανάμεσα στα πλήθη όταν σε πρώτο και δεύτερο χρόνο δε γίνονται αντιληπτοί από τις τουρκικές αρχές;
Οικονομία δεν υπάρχει πια. Συζητάμε την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, του κατώτατου μισθού όταν δεν υπάρχει κανείς να τα παρέξει. Σα να συζητάμε αν θα ανοίξει εστιατόριο σε μια πόλη δίχως κατοίκους.
Με τους εταίρους τι γίνεται; Μνημόνιο δεν υπάρχει αλλά η λιτότητα καλά κρατεί. ΕΝΦΙΑ, τέλος επιτηδεύματος, αληλλεγγύη (σε ποιον;), ΦΠΑ 23% (από το 18%) πριν λίγα χρόνια, τσουχτερός ειδικός φόρος κατανάλωσης εξακολουθούν να υπάρχουν. Δεν κάνουμε ούτε μπρος ούτε πίσω. Δεν έχουμε σχέδιο, διανοούμαστε λέει τη ρήξη αλλά δε τη θέλουμε και άλλες τέτοιες αμπελοφιλοσοφίες που έρχονται στο νου όταν ανοίγεις το κρασί σου κάτω από την Ακρόπολη.
Παιδεία υπό κατάρρευση, Νησιά υπό κατάληψη, Οικονομία υπό διάλυση, Πατρίδα υπό εξαφάνιση...