Αν ζούσε ο αρχαίος ιστορικός, φιλόσοφος, βιογράφος και δοκιμιογράφος Πλούταρχος την νεοελληνική πραγματικότητα, ιδιαίτερα των ημερών του Πάσχα, όπου υποτίθεται ο μυστικός ψίθυρος του Παντός διαχέεται παντού και η θρησκευτική συνείδηση ενωτίζεται το μυστήριο της παρουσίας του θείου, ίσως να ήταν λιγότερο σοκαριστικός σχετικά με την άποψή του για την κρεατοφαγία...
Στη συλλογή του τα "Ηθικά", ο Πλούταρχος αναζητούσε την εφαρμογή της αρετής στην πρακτική πλευρά της ζωής. Στους περί "σαρκοφαγίας" λόγους του, μάλιστα, προβληματίζεται έντονα. Προφανώς απαυδημένος από τα ελληνορωμαικά συμπόσια της εποχής του. Και αναρωτιέται πως γίνεται ο άνθρωπος,έχοντας στη διάθεσή του τέτοια νόστιμη ποικιλία από φρούτα, λαχανικά και καρπούς, να θέλει με το ζόρι να νοστιμίσει τη ματωμένη σάρκα ένος σφαγιασθέντος ζώου "σβήνοντας με μύρια καρυκεύματα τη γεύση του αίματος", για να μπορέσει να τη φάει...
Ο Πλούταρχος ευτυχώς δεν ζει, για να καταγραφεί στο οπτικό του πεδίο η βαρβαρότητα της Πασχαλινής νεοελληνικής κρεατολαγνείας, ενός βάρβαρου εθίμου, μιας "εικόνας" που σκιαγραφείται με το χρωστήρα των πλέον πρωτόγονων ενστίκτων, που σε καμία περίπτωση δεν λαμπρύνει τις συνειδήσεις και δεν αναβαπτίζει τις φθαρμένες υποστάσεις στα νήματα της αγάπης, της πίστης και της ελπίδας.
Δεν είναι δυνατόν να αρκείται κανείς και να ...ολισθαίνει στην επιφάνεια, τη γεμάτη από το αίμα των σφαγιασθέντων αμνοεριφίων κι όχι μόνο, κάτω από άθλιες πολλές φορές συνθήκες, αλλά ταυτόχρονα να υπαινίσσεται το πνεύμα της Ανάστασης. Και να επιχειρεί, ιδιαίτερα οι υποτιθέμενοι θρησκευόμενοι και οι κληρικοί, την απόλυτη εγγύτητα με τη ζωή, όπως μας προσφέρεται από τον κόσμο της θρησκευτικής αποκάλυψης, αφαιρώντας με τρόπο βάρβαρο ζωές και τρώγοντας "καλοψημένες" σάρκες των σφαγιασθέντων ζώων, στήνοντας τον πανηγυριώτικο χορό γύρω από τη βαρβαρότητα της σούβλας...
Και βέβαια υπάρχει ο αντίλογος. Και τα επιχειρήματα. Και οι οι άπειρες δικαιολογίες του "απολίτιστου πολιτισμού" μας, για να δανειστώ την βαθιά σε νόημα και περιεχόμενο έκφραση της Γωγώς Ατζολετάκη, από το τελευταίο της βιβλίο "12 και 5 αμαρτωλές ιστορίες". Και βέβαια η "αμαρτία" μας ενδύθηκε την "φανταχτερή " υποκρισία μας και εκμηδενίζει κάθε συστολή και κάθε ενοχή...
Δεν είναι, ωστόσο, μόνο το βάρβαρο έθιμο του "σουβλίσματος" των αμνών, που κάποιοι το συνοδεύουν και από πατριωτικές παραισθήσεις. Είναι γενικότερα ό,τι μπορεί να χωρίσει το φως από τη σκότη.Και τι μπορεί να χωρίσει το φως από τη σκότη, αν όχι η γέννηση της όρασης και του φωτισμού; Το φως κατοικεί στη σκότη. Οπως το φως του εξωτερικού κόσμου παραμένει και φωτίζει τα σκότη του κόσμου, ενώ τα σκότη δεν το "καταλαμβάνουν", παρόμοια, από τη στιγμή που κρύβεται το φως του ήλιου, εμφανίζεται το σκότος.
Η δύναμη στο φως είναι πυρ της αγάπης του Σύμπαντος, του Θεού του καθενός. Και η δύναμη στα σκότη είναι το πυρ της θείας οργής. Και όμως δεν πρόκειται παρά για ένα και μοναδικό φως. Σχίζεται σε δυο αρχές, ώστε η μια να φανερώνεται στην άλλη.Η φλόγα της οργής είναι η αποκάλυψη της μεγάλης αγάπης. Στο σκότος γνωρίζουμε το φως, αλλιώς δεν φανερώνεται. Στην καταγωγή της αιώνιας φύσης βρίσκουμε καθαρά την αποκάλυψη των εργων των έξι ημερών, η οποία μας δείχνει πως ο αιώνιος Λόγος αποδεσμεύτηκε από το αόρατο και από το πνευματικό, για να γίνει ορατός.
Η αιώνια και θεία διάνοια είναι μια ελεύθερη θέληση, η οποία δεν γεννήθηκε από κάτι ή διαμέσου κάποιου πράγματος. Εδρεύει και κατοικεί αποκλειστικά και μόνο στον εαυτότης. Δεν συλλαμβάνεται από τίποτα, γιατί έξω και μπροστά από αυτήν δεν υπάρχει τίποτα. Αυτό το μηδέν είναι μοναδικό. Η θεία και αιώνια διάνοια είναι η μοναδική θέληση του Ακαθόριστου...
Δεν είναι ούτε μακριά, ούτε κοντά, ούτε υψηλή ή χαμηλή. Είναι το Παν, κι όμως δεν είναι παρά Μηδέν, γιατί δεν έχει μέσα της ούτε ενορατικότητα, ούτε καταληπτικότητα, που θα της επέτρεπαν να βρει μέσα της το όμοιό της. Αναζήτησή της είναι η καθαρή έξοδος από τον εαυτό της. Γιατί ό,τι εξέρχεται είναι η καθαρή της χαρά, η αισθαντικότητά της, η αντιληπτικότητά της, τις οποίες ονομάζουμε θεία σοφία.
Σοφία την οποία η ασύλληπτη θέληση συλλαμβάνει μέσα της, για να δημιουργήσει από αυτήν την κεντρική αρχή της χαράς. Εναν δηλαδή αιώνιο ομιλούντα Λόγο, εκφραζόμενο και ζώντα και τον οποίο η ελεύθερη θέληση αποπνέει ή εκφράζει έξω απο τη μορφοποιημένη σοφία της χαράς...
Τίποτα δεν θα καταργήσουμε από τον άνθρωπο: Ούτε τη διάνοια, ούτε το πνεύμα, ούτε την τέχνη, γιατί όλα προέρχονται από τη θεία σοφία, από τη δύναμη του Σύμπαντος. Δεν καταργούμε καθόλου τον Λόγο της σχηματισμένης σοφίας του Θεού, που ο καθένας πιστεύει και όπως τον αποκαλούν και τον αντιλαμβάνονται οι διάφορες ανθρώπινες ομάδες.
Καταργούμε μόνο το Κτήνος μέσα μας, που θέλει να ανθίσταται στη θεία κατανυκτικότητα. Καταργούμε τη ζωώδη δηλαδή θέληση του εγωισμού, του περσοναλισμού και τη βαρβαρότητα, όπως κι αν αυτή εκδηλώνεται...