Το βράδυ των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου σημειώναμε τον αέρα με τον οποίο ξεκινούσε την πορεία του στην πρωθυπουργία ο Αλέξης Τσίπρας αλλά βάζαμε τον αστερίσκο πως η μεταβολή της ελληνικής κοινωνίας ως προς να μην παρέχει διαρκώς νέες ευκαιρίες, δε θα πρέπει να τον εφησυχάζει.
Στο τρίμηνο που πέρασε καταλάβαμε δύο πράγματα. Το πρώτο ότι τα κυβερνώντα κόμματα προκάλεσαν τις εκλογές, ήθελαν να ανέλθουν στην εξουσία αλλά δεν είχαν σχέδιο. Το δεύτερο ότι ακριβώς με όλες αυτές τις καθυστερήσεις, το τέλμα της αγοράς και την ανησυχία, ξοδεύεται εκτός των διάφορων αποθεματικών, το πολιτικό κεφάλαιο του κ. Τσίπρα.
Υπό το πρίσμα της πολιτικής (και μόνο) σκοπιάς θα μας μείνει πάντα η απορία γιατί δεν άφησε τον προκάτοχό του να βγάλει τα δύσκολα από τη φωτιά.
Η φθορά της κυβέρνησης έχει ξεκινήσει δίχως όμως να μπορούμε να προσδιορίσουμε το μέγεθός της καθώς δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε πάντα τις μετρήσεις.
Θα μου πείτε, είσαι σίγουρος ότι υπάρχει φθορά;
Εκτιμώ πως όταν δεν καταργούνται μνημόνια με ένα νόμο, διατηρείται ο ΕΝΦΙΑ ενώ ο αντικαταστάτης του ΦΜΑΠ τελικά αν όχι χειρότερος θα είναι το ίδιο, μετατίθεται το αφορολόγητο των € 12.000,00, τότε υπάρχει φθορά.
Αν μάλιστα επιβεβαιωθεί στην πράξη η φημολογία περί νέας έκτακτης εισφοράς σε ορισμένους ή η αύξηση της τιμής στα καλά ξενοδοχεία ή ακόμη ο έξτρα ληστρικός φόρος της διαφήμισης στο ίντερνετ που πρακτικά σημαίνει για ένα διαφημιζόμενο ότι στο ποσό που θέλει να δαπανήσει, θα έχει ένα καπέλο 43% (είναι κι ο ΦΠΑ), τότε θα αρχίσουν και οι γκρίνιες.
Αυτό όμως που επιβραδύνει τη φθορά του κ. Τσίπρα λέγεται Αντώνης Σαμαράς. Ο Σαμαράς όσο κι αν το ονειρεύεται Σαρκοζί δεν μπορεί να γίνει. Ίσως γιατί άλλα έλεγε κι άλλα έκανε από το Νοέμβριο του 2011 κι έπειτα. Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το προσέξει ο κ. Τσίπρας καθώς έχει μεταβληθεί σημαντικά ο λόγος του το τελευταίο τρίμηνο.
Όσο κι αν φθείρεται η κυβέρνηση ή ξεφουσκώνει η θετική της αύρα, η απουσία εναλλακτικής πρότασης εγγυάται την παρουσία της πρώτης στην κορυφή. Θυμηθείτε το 2010 ή το πρώτο 9μηνο του 2011 όταν με τη χώρα στο μνημόνιο και τα πρώτα αιματηρά μέτρα, το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος παρέμεναν μπροστά.
Ωστόσο σήμερα δεν υπάρχει τίποτε από τα δύο. Ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε Γιώργος.
Για την ώρα ο Σαμαράς αποτελεί το αλεξίπτωτο που επιβραδύνει την κάθοδο αλλά κυρίως η απουσία του ανδρός εκείνου που θα παρουσιάσει το εναλλακτικό πειστικό και με συγκεκριμένο οδικό χάρτη σχέδιο στην κοινωνία.